(عکس) یک اختراع اتفاقی قبل از جنگ جهانی دوم!
مشهورترین نوع پاستیل، پاستیل خرسی باشد، تکه‌ای ژلاتین طعم‌دار که با رنگ خوراکی همراه شده و پاستیل‌هایی یک سانتی‌متری و خوشمزه به شکل خرس به وجود آورده؛ بهتر است بدانید که شروع تاریخچه پاستیل با تولد همین خرس‌های کوچک و رنگارنگ آغاز می‌شود
طعم، رنگ و ظاهری متفاوت و عجیب؛ این مشخصه اصلی خوراکی پرطرفداری به اسم پاستیل است؛ خوراکی شگفت‌انگیزی که به خاطر شکل و شمایل ویژه‌اش به نظر می‌رسد که بیشتر مناسب کودکان باشد اما به طرز باورنکردنی‌ای میان جوانان و بزرگسالان هم طرفدار دارد و بزرگ‌ترها هم خیلی وقت‌ها بدشان نمی‌آید یکی از این آبنبات‌های ژله‌ای و لاستیکی را با رنگ‌ها و طعم‌های مختلف در دهان بگذارند و برای لحظاتی به دنیای شاد بچه‌ها سفر کنند.
نکته جالب اینجاست که طرفداران پرو پاقرص پاستیل معتقدند که این خوراکی خوشمزه حتی از تنباکو هم اعتیادآورتر است و کمتر کسی می‌تواند در برابر وسوسه خوردن آن خودداری کند! اما فکر می‌کنید این پاستیل‌ها واقعا چه چیزی دارند که این‌قدر محبوب شده‌اند؟ از کجا آمده‌اند و اولین پاستیل‌ها چطور ساخته شده‌اند؟
هاریبو؛ خالق اولین پاستیل جهان
شاید مشهورترین نوع پاستیل، پاستیل خرسی باشد، تکه‌ای ژلاتین طعم‌دار که با رنگ خوراکی همراه شده و پاستیل‌هایی یک سانتی‌متری و خوشمزه به شکل خرس به وجود آورده؛ بهتر است بدانید که شروع تاریخچه پاستیل با تولد همین خرس‌های کوچک و رنگارنگ آغاز می‌شود.
اگر شما چای کیسه‌ای را با لیپتون می‌شناسید و قهوه فوری را با نسکافه، باید بدانید که پاستیل هم با خرس‌های هاریبو شناخته می‌شود و اما داستان تولد این خرس‌های خوشمزه و بند انگشتی چیست؟
سال ۱۹۲۰ بود که یک کارگر ساده کارخانه آبنبات‌سازی در شهر بن آلمان به نام «هانس ریگل» تصمیم عجیبی گرفت، او زمانی که به استخدام این کارخانه درآمد دستمزد بخور و نمیری داشت، برای همین همیشه ایده راه‌اندازی کسب و کاری برای خودش را در سر داشت تا مزد زحمت‌هایش مستقیم سر سفره خودش بیاید و مجبور نباشد آن را با کارفرما تقسیم کند.
در آن زمان آبنبات طرفداران زیادی بین آلمانی‌ها داشت و هانس که تنها تخصصش قنادی و شیرینی‌پزی بود بالاخره تصمیم گرفت از کارخانه جدا شده و شرکت آبنبات‌سازی خودش را تاسیس کند، تنها کارمند او همسرش و تنها دارایی‌اش یک کیسه شکر، یک تخته مرمری، یک کتری، یک اجاق و یک وردنه بود و البته کوله‌باری از تجربه که در محل کار قبلی‌اش کسب کرده بود و هیچ سرمایه دیگری نداشت.
هانس به همراه همسرش گرترود هر روز در آشپزخانه‌شان آبنبات‌های رنگی تولید می‌کردند و بعد سوار بر دوچرخه آنها را به شهر برده و می‌فروختند. چیزی نگذشت که آبنبات‌های دست‌ساز هانس به محبوبیت رسید و او نام هاریبو را برای محصولات خانگی‌اش که برگرفته از اسم خودش بود انتخاب کرد.
روز به روز آبنبات‌های هاریبو طرفداران بیشتری پیدا می‌کرد و طی دو سال هانس موفق شد سرمایه اندکی جمع کند. بعد از دو سال تصمیم گرفت برای رونق بخشیدن به کسب و کارش با تولیدکنندگان بزرگ وارد رقابت شود.
به دنبال ترفند جدیدی بود که متوجه شد نوعی آبنبات میوه‌ای محبوبیت خاصی بین افراد جامعه دارد، برای همین تصمیم گرفت دستی در تولید این آبنبات‌ها هم ببرد، اما برای قوام بیشتر آبنبات‌هایش به طور اتفاقی از ژلاتین هم استفاده کرد.
مواد لازم و دستور ساخت بسیار ساده بود، کمی ژلاتین، رنگ خوراکی، شکر و طعم میوه اما چیزی که آبنبات‌های ژلاتینی او را از دیگر آبنبات‌ها متمایز می‌کرد شکل و ظاهرشان بود، او در تولید محصول جدید اول از همه به کودکان فکر کرد؛ تا پیش از این آبنبات‌ها به شکل گرد و ساده تولید می‌شدند ولی هانس با توجه به علاقه و تمایلات کودکان ایده تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس به ذهنش رسید.
او و همسرش مواد را پس از حرارت دادن در قالب‌های کوچکی به شکل خرس ریختند و بعد از خنک شدن آنها را از قالب جدا کردند، نتیجه کار خیلی هیجان‌انگیز بود و ژلاتین موجود در مواد باعث شده بود تا آبنبات‌های جدید به جای ظاهر سفت کمی نرم و چسبنده باشند، هانس و گرترود تعداد زیادی خرس‌های کوچک و رنگی درست کردند که طعم خوبی هم داشت.
ایده ابتدایی تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس نه تنها باعث شد تا این محصول شهرت جهانی پیدا کند بلکه ریگل‌ها با همین خرس‌های ژله‌ای ثروت هنگفتی به دست آوردند، خرس‌های آن زمان کمی لاغرتر و درازتر از خرس‌های کوچک و تپل امروزی بودند، اما همان‌ها هم خیلی زود بین بچه‌های شهر بن محبوب شدند و هیچ کودکی نبود که عاشق خرس‌های هاریبو نباشد و هر از گاهی آنها را از پدر و مادرش نخواهد.
پاستیل‌های عجیب و غریب
پاستیل‌ها اگرچه در وهله اول برای کودکان ساخته شدند، اما رفته‌رفته به دنیای بزرگسال‌ها هم پا گذاشتند و صنعت پاستیل‌سازی کمی دگرگون شد. امروزه پاستیل‌های عجیب و غریبی در بازار یافت می‌شود که گاهی برای بچه‌ها چندان خوشایند نیستند و تولید آنها با اعتراض گروه‌های مختلف روبه‌رو شده، گاهی هم بزرگ‌ترها از پاستیل به عنوان وسیله‌ای برای خلق هنر استفاده می‌کنند. بد نیست در ادامه عجیب‌ترین و جالب‌ترین مخلوقات پاستیلی را برای شما معرفی کنیم.
آجرک‌های پاستیلی
آجرک‌های پاستیلی ایده خلاقانه دیگری بود که یک طراح خلاق آمریکایی آن را به اجرا در آورد. او دو ایده هیجان‌انگیز برای کودکان یعنی لگوسازی و پاستیل را با هم ترکیب کرده و آجرک‌های پاستیلی‌اش را تولید کرد و از این راه درآمد خوبی هم به دست آورد، قالب کار او همان لگوهای قدیمی و محبوب میان بچه‌ها بودند. با این آجرک‌های ژلاتینی و سوار کردن آنها روی هم کودکان می‌توانند هر چه که دوست دارند از خانه گرفته تا هواپیما یا کشتی بسازند و بعد نوش جان کنند.
پاستیل‌های زشت
پاستیل حیوانات تصادفی و له شده و پاستیل موش مرده شاید از غیرمعمول‌ترین و زشت‌ترین پاستیل‌ها باشند که حتی نگاه کردن به آنها حس بدی به آدم می‌دهد. پاستیل حیوانات تصادفی را اولین بار یک کمپانی آلمانی به نام فرانکفورت کندی تولید کرد، اینها حیواناتی هستند که در تصادفات جاده‌ای له شده‌اند و حتی نقش و نگار لاستیک ماشین‌ها هم بر پشت آنها دیده می‌شود و چشم و چالشان هم از حدقه بیرون زده شده.
اما موش مرده پاستیل زشت دیگری است که به شکل موشی تولید شده که در تله گیر افتاده و کشته شده است، مسلما این موش مرده به خاطر نمایش خونی که از سر و کله‌اش بیرون زده چندان خوشایند کودکان نیست و حتی بزرگ‌ترها هم رغبتی به جویدن آن ندارند.
پاستیل‌های غول‌پیکر
تولیدکنندگان پاستیل گاهی با شیطنت ایده‌های جالبی ارائه داده‌اند و یکی از این ایده‌ها تولید پاستیل‌های غول‌پیکر است. پاستیل جمجمه یکی از این پاستیل‌هاست که در ابعاد واقعی و به شکل جمجمه انسان ساخته و با ۱۱ طعم و رنگ مختلف عرضه شده، البته تنها به افراد بالای ۱۸ سال و به قیمت ۳۵ دلار به فروش می‌رسد.
از آنجا که هیچ جمجمه‌ای بدون مغز نیست! پس بعد از پاستیل جمجمه پاستیل مغز انسان هم در ابعاد بزرگ تولید شد. این مغز پاستیلی تقریبا ۳ کیلوگرم وزن دارد و یکی از عجیب‌ترین پاستیل‌های تولید شده تاکنون است. احتمالا تجربه خوردن یک مغز شیرین ۳ کیلویی با طعم آدامس تجربه جالبی خواهد بود.
کرم‌های خاکی غول‌پیکر نیز در لیست این پاستیل‌های عظیم‌الجثه قرار دارند. این کرم‌ها ۶۶ سانتی‌متر طول و نزدیک به ۴ سانتی‌متر قطر دارند، وزن هر کدام بیش از یک کیلوگرم است و تنها با پرداخت ۲۸ دلار می‌توانید یکی از این کرم‌های غول‌پیکر و چندش‌آور را تهیه کرده و سر میز پذیرایی بگذارید.
اما خرس‌های هاریبو را نباید فراموش کرد، شرکت هاریبو برای عقب نماندن از این رقابت هم سال ۲۰۰۳ خرس‌های خود را در وزن دو کیلو و نیم با سه طعم آناناسی، شاتوتی و آدامسی وارد بازار کرده و هر کدام را به قیمت ۳۰ دلار به فروش رساند.
لوسترهای پاستیلی
لوسترهای پاستیلی از دیگر هنرنمایی‌های هنرمندان با پاستیل است. یک طراح آرژانتینی به نام جولیو با کمک پاستیل‌های خرسی هاریبو لوسترهای بی‌نظیر و خوشمزه‌ای می‌سازد.
یکی از آثار هنری او لوستر کروی شکلی است که در ساخت آن بیش از ۵۰۰۰ قطعه پاستیل خرسی به کار برده شده. این لوستر ۲۳ کیلوگرم وزن دارد و قطر آن ۷۹ سانتی‌متر است. هنرنمایی دیگر او لوستری پاستیلی و شاهانه است که یک متر و ۱۴ سانتی‌متر ارتفاع دارد و با لامپ‌های ۵۰ واتی روشن می‌شود.
به گفته او سخت‌ترین کار هنگام ساخت لوسترها مقاومت در برابر خوردن پاستیل‌ها بوده و او بارها و بارها به پاستیل‌های رنگارنگی که جلوی خود جمع کرده بود ناخنک زده تا بالاخره بعد از هفته‌ها تلاش موفق شده این لوسترها را بسازد. عمر این لوسترها ۱۰ سال تخمین زده شده و البته این در صورتی است که کسی به آنها ناخنک نزند و آنها را نخورد.
فرش پاستیلی
محبوبیت پاستیل باعث شد تا هنرمندان زیادی از این خوراکی به عنوان ماده اولیه برای خلق آثار هنری‌شان استفاده کنند، فرش پوست خرس هنرنمایی یک هنرمند تایوانی به نام یایاچو است. او این فرش را با کنار هم قرار دادن بیش از هزاران قطعه پاستیل رنگی ساخته و بعد در نمایشگاهی به معرض نمایش گذاشت.
منبع: همشهری
منبع: faradeed-159138