اختلال مو کنی چیست ؟علل و درمان آن

اختلال موکنی، به ویژه در زمان هایی که دچار تنش می شوید، شدت پیدا می کند. از دست دادن بخش قابل توجهی از موها و متوسل شدن به ترفندهایی برای مخفی کردن این مسئله، با تبعات اجتماعی منفی همراه است.
 
علائم اختلال مو کنی:
- کندن مداوم مو، به خصوص از سر، ابرو و مژه ها ، ولی میتواند شامل ديگر نقاط بدن هم شود و در دوره های مختلف موهای قسمت های متفاوتی کنده شود.
- حس تنش بی اندازه قبل از کندن مو یا در زمان سعی برای جلوگیری از کندن مو
- حس لذت یا آسایش بعد از کندن مو
- نبود قابل توجه مو، مثل نقاط کچلی روی سر و نبود مو در دیگر بخش های بدن مثل مژه ها و ابروها
- تمایل به نوع خاصی از مو
- جویدن یا خوردن موی کنده شده 
- بازي کردن با موی کنده شده یا مالیدن آن بصورت و لب ها
- سعی های مداوم برای توقف رفتار مو کنی بدون موفقیت در آن
- مشکلات و استرس زیاد در محل کار، مدرسه و وضعیت های اجتماعی به علت احتیاج به کندن مو و ناتوانی در انجام آن جلوی جمع
 

درمان وسواس موکنی
 
درمان
تحقيقات در زمینه درمان اختلال کندن مو محدود هستند. با این حال، بعضی از گزینه های درمانی در کاهش کشیدن موهای بیماران و یا متوقف کردن کامل کشیدن مو، کمک بسياري به بیماران نموده اند.
 
روان درمانی
انواع درمان هایی که امکان دارد برای تریکوتیلومانیا موثر باشند، عبارتند از: 
اموزش معکوس کردن عادت. این رفتار درمانی، درمان اولیه برای اختلال کندن مو است. شما یاد میگیرید چطور موقعیت هایی که در آن احتمالا موهای خود را می کشید را شناسایی کنید و رفتارهای ديگر را جایگزین کنید. به طورمثال ، می توانید دستان خود را برای کمک به توقف میل و یا هدایت دست خود از موها، مشت کنید. درمانهای ديگر هم امکان دارد همراه با اموزش معکوس کردن عادت استفاده شود.
 
شناخت درمان. این درمان میتواند به شناسایی و بررسی باورهای تحریف شده ای که در مورد موهایتان داشته اید، کمک کند.
 
قبول و تعهد درمانی. این درمان میتواند به شما کمک کند یاد بگیرید که قبول کنید موهای خود را دست نزنید.
 
درمان هایی که به سایر اختلال های روانپزشکی که اغلب در رابطه با اختلال کندن مو مرتبط هستند، مثل افسردگی، استرس یا سوء استفاده مواد، کمک می کنند، میتوانند بخش مهمی از درمان باشند.
 
داروها
درصورتی که چه هیچ دارویی توسط سازمان غذا و دارو بطور خاص برای درمان اختلال کندن مو تائید نشده است، ولی بعضی از داروها ممکن است به کنترل بعضی علایم کمک کنند.
 
به عنوان مثال، پزشک ممکن است داروهای ضد افسردگی مثل کلومیفامین( Anafranil) را توصیه کند. دیگر داروهایی که تحقيقات نشان میدهند امکان دارد برای این بیماری موثر باشند شامل N- acetylcysteine( as- uh- tul- SIS- tee- een)، اسید آمینه ای که نوروترانسمیترهای مربوط به خلق و خوی را تحت‌تأثیر قرار می دهند و النازاپین( Zyprexa)، یک آنتیس سایکوتی غیر تیپیک، باشد.
 
با پزشک خود در خصوص هر دارویی که پیشنهاد می کند صحبت کنید. فواید احتمالی دارو مدام باید با عوارض جانبی احتمالی متعادل شود.