( عکس) دم الاغی غول پیکر!

دم‌الاغی یا سدوم مورگانیانوم (انگلیسی: Sedum morganianum) گونه‌ای گیاه گلدار از سرده ناز است که بومی جنوب مکزیک و هندوراس است. دم‌الاغی از گیاهان گوشتی پایاست که طول خوشه‌های آن می‌تواند به ۶۰ سانتی‌متر برسد.

این ساکولنت محبوب با ردیفی از برگهای گوشتی به شکل قطره اشک، به رنگ سبز است. نمونه های بالغ که بومی هندوراس و مکزیک هستند، آهسته و پیوسته رشد می کنند، اما می توانند در مدت شش سال به طول های دنباله دار تا ۴ فوت برسند (اگرچه طول متوسط ​​آنها نزدیک به ۲۴ اینچ است).

آنها معمولاً به عنوان گیاهان گلدانی رشد می کنند و اغلب به عنوان نمونه های آویزان آویزان می شوند. در داخل خانه، ساکولنت را می توان در تمام طول سال کاشت و تکثیر کرد، در حالی که در فضای باز بهتر است در اوایل بهار کاشته شود.

نور مناسب دم الاغی

مانند بسیاری از ساکولنت‌ها، دم الاغی با مقدار زیادی نور گرم خورشید به بهترین وجه رشد می‌کند، اگرچه یک مکان سایه جزئی را تحمل می‌کند. اگر می خواهید گیاه خود را در داخل خانه نگهداری کنید، یک طاقچه آفتابگیر انتخاب کنید که چندین ساعت نور روزانه داشته باشد.

اگر ساکولنت خود را در خارج از منزل پرورش می دهید، آن را در گلدان یا نقطه ای در باغ خود قرار دهید که نور خورشید صبحگاهی زیادی داشته باشد اما در ساعات بعدازظهر تهاجمی تر تا حدی سایه باشد تا از سوختن برگ های آن جلوگیری شود.

آبیاری دم الاغی

وقتی نوبت به آبیاری ساکولنت دم الاغی می رسد، کمتر، بیشتر است. مانند بسیاری از ساکولنت‌ها، دم الاغی نیز پس از استقرار در برابر خشکی مقاوم است، بنابراین می‌خواهید در طول فصل رشد بهار و تابستان آن را بیشتر آبیاری کنید، سپس در طول ماه‌های پاییز و زمستان کاهش یابد.

به طور کلی، اگر گیاه شما در داخل خانه است، هر ماه یک بار آبیاری سنگین را انتخاب کنید، اگر گیاه ساکولنت خود را در فضای باز نگهداری می کنید، به هر دو یا سه هفته یک بار افزایش دهید. یک قانون کلی خوب: خاک ساکولنت شما باید بین دو آبیاری کاملاً خشک شود.

قبل از آبیاری گیاه، خاک را با انگشت خود بررسی کنید تا مطمئن شوید که خاک حداقل یک اینچ به پایین خشک است.

برای کمک به زهکشی، گلدانی با سوراخ هایی در پایه آن انتخاب کنید. یک ماده سفالی یا خاک رس نیز می تواند به حذف آب از خاک کمک کند. در صورت شک، در آبیاری کمتر به جای بیشتر اشتباه کنید – دم الاغی رطوبت را در برگهای خود نگه می دارد و می تواند دوره های خشکسالی را تحمل کند اما آبیاری بیش از حد را اصلاً تحمل نمی کند. برگها نیز مانند کشمش شروع به چروکیدن می کنند و این نشان می دهد که زمان آبیاری فرا رسیده است.

منبع: موبنا