چرا ناوهای هواپیمابر با هزاران تن وزن در آب واژگون نمی‌شوند؟

ناوهای هواپیمابر “به طرز دیوانه واری قوس دار و منحنی شکل” هستند، که باعث می شود به نظر برسد هر لحظه ممکن است واژگون شوند. بدنه های شیپوری شکل آن ها ممکن است باعث شوند که این ناوها بی ثابت به نظر برسند، اما در اینجا چیزهایی بسیار بیشتر از آنچه به چشم می آید در کار است.

به گفته ارشمیدس، ریاضیدان و مخترع یونانی، هر شیئی که روی سطح آب قرار می گیرد، توسط نیروی شناوری تحت تاثیر قرار می گیرد.

نیروی شناوری به سمت بالا فشار می آورد، در حالی که جاذبه (که ارشمیدس از آن خبر نداشت) به سمت پایین فشار می آورد. در نتیجه اگر جسم چگالی کمتری نسبت به مایعی که جابجا می کند داشته باشد، شناور خواهد ماند.

در اصل به این شکل است که کشتی ها شناور می مانند. ناوهای هواپیمابر و بیشتر کشتی های دیگر نیز دماغه های تیزی دارند، بخش جلویی کشتی که بالای خط آب قرار دارد. ماهیت مسطح عرشه پرواز، که به ناوهای هواپیمابر لقب “سطح تخت” داده است، که تیزی دماغه را برجسته تر می سازد و کشتی را ناپایدار جلوه می دهد.

ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی آمریکا از زمان ساخت USS Ronald Reagan با دماغه های حبابی ساخته شده اند. دماغه های حبابی در جدیدترین ناوهای کلاس فورد از جمله USS Gerald R. Ford استاندارد هستند و در ناوهای آینده جان اف.کندی، اینترپرایز و دوریس میلر نیز همین ویژگی وجود دارد.

این شکل دماغه همچنین در کشتی های تهاجمی آبی خاکی کلاس Wasp و America و ناوشکن های کلاس Arleigh Burke و Zumwalt استاندارد هستند.

مقدار زیادی دانش دریایی در ساخت هر ناو هواپیمابر به کار گرفته می شود و وقتی کشتی در آب است همه این دانش، تکنولوژی و پیچیدگی قابل مشاهده نیست.

یک ناو هواپیمابر احتمالاً کشتی ای است که در ناوگان دریایی، کم ترین احتمال واژگون شدن ، یا “برگشت لاک پشتی” – آنطور که در نیروی دریایی شناخته شده است- را دارد. البته تا زمانی که تیراندازی و درگیری شروع شود چنین است.

منبع: روزیاتو