رویکرد حاکمیت در دعوت به انتخابات؛ از برنامه سازی تا پیامک انبوه

به گزارش، محمدرضا خباز، نماینده ادوار مجلس نوشت: الان هم  از پیامک‌هایی که برای افراد می‌آید و از دعوتی که از سوی صدا وسیما صورت می‌گیرد اینطور برداشت می‌شود که می‌گویند می‌خواهیم انتخابات حداکثری برگزار کنیم. ولی برداشت نگارنده به عنوان شخصی که 4 دوره سابقه نمایندگی مجلس را داشته این است که احساس می‌شود که برخی در دولت و مجلس علاقه‌ای به انتخابات حداکثری ندارند. چون انتخابات حداقلی مزه و شیرینی خوبی را به آنها داده و عده‌ زیادی از اینها با حداقل ممکن رای آوردند و الان برای کشور تصمیم می‌گیرند.

لذا از سویی دو سه عملکرد مجلس و دولت نشان می‌دهد که این برداشت درست است. نخست پیش ثبت نامی که بر‌ای انتخابات گذاشتند بدین معناست که خیلی از افرادی که برجستگی شخصیتی دارند و شاخص هستند احیانا در انتخابات شرکت نمی‌کنند و تصمیماتی که الان در مجلس گرفته می‌شود در رابطه با لایحه حجاب و فرستادن آن به کمیسیون طبق اصل 85 قانون اساسی نشان دهنده این است که کسی نمی‌خواهد مسئولیت این کار را به گردن بگیرد. رفتارهای دیگر نیز نشان می‌دهد که نگاهی به انتخابات حداکثری نیست ولی شعارش داده می‌شود. مهم‌تر از همه آنجا که باید نظر نهایی را بدهد شورای نگهبان است.

شورای نگهبان نیز فعلا آلارم مثبتی را به داخل جامعه ارائه نداده تا کسانی که در خودشان این توانمندی را می‌بینند بیایند و کاندیدا شوند. حال با توجه به تمامی این حرف‌ها همچنان به نظر می‌رسد که عده‌ زیادی از دلسوزان و علاقه‌مندان به سر بلندی کشور حالت صبر و انتظار دارند. از یک طرف صبر می‌کنند که چه بسا در پیش ثبت نام هم ثبت نام کنند که ببینند آیا اتفاق مبارکی برای حضور حداکثری مردم خواهد افتاد یا خیر. اگر اتفاق مناسبی افتاد و جو کشور به نشاط ، همدلی و همبستگی تبدیل شد و انتخابات به سوی انتخاباتی رقابتی رفت در مرحله بعدی ثبت نام خواهند کرد وگرنه برای بار دوم ثبت نام نخواهند کرد.

آنچه مسلم است اینکه از ابتدای انقلاب همیشه بعد از امید به خدا حاکمی امیدش به حضور مردم بوده است. یعنی همیشه این مساله مطرح بوده که حتی اگر بیگانگان و کشورهای خارجی علاقه‌ای به سربلندی کشور نداشته باشند و چوب لای چرخ توسعه کشور بگذارند، اما وقتی مردم در صحنه هستند جای نگرانی نیست. حضور مردم همه توطئه‌ها و آسیب‌های احتمالی را برطرف خواهد کرد. ولی الان متاسفانه این حضور هم طوری است که از داخل جامعه بر می‌آید در هیچ جلسه‌ای که در این مدت رفتیم و در جلسات خانوادگی نشستیم،  چنان  شور و رغبت نیست و یا حالت  دلسردی حاکم است و یا شاید مایلند ولی جو  طوری است که به خود اجازه نمی‌دهند که بگویند می‌خواهیم در انتخابات شرکت کنیم. با این حال هنوز هم راه باز است و اگر چه مکررا وقت را از دست می‌دهیم و تصمیم گیران و تصمیم سازان کشور چه وزارت کشور و دستگاه‌های نظارتی در حال از دست دادن وقت هستند؛ اما آلارم مثبت روشنی که از مردم دعوت گردد و امید ایجاد شود که هم در تعیین صلاحیت‌ها و هم در رای گیری‌ها کاملا قانون حاکم خواهد بود و حقوق شهروندی رعایت خواهد شد و انتخابات کاملا رقابتی خواهد بود این علامث مثبت هنوز به داخل جامعه داده نشده است.

یعنی در داخل جامعه که در هر کوی و برزنی رفت و آمد می‌‌کنیم مخصوصا در تهران شرایط حضور مردم پای صندوق‌ها  فعلا  حالت تردید است. یکی از عوامل بسیار مهم این  رودیکردها نیز رفتار دولت نسبت به معیشت مردم است. آمارهایی که می‌دهند نیز به  رویکرد مردم دامن می‌زند. مردم بهتر احساس می‌کنند که با درآمدهای ثابت اندک و افزایش بی‌رویه قیمت‌ها چگونه می‌خواهند زندگی خود را اداره کنند. ولی اگر قصد دستگاه‌های نظارتی و اجرایی انتخابات حداکثری است باید با مردم سخن بگویند و گفت‌وگو کنند. اعتراضات صنفی و ایرادات را بپذیرند و از موضع برتر با مردم صحبت نکنند. چون اعتقاد این است که همه مجالس و دولت‌ها مستاجر بوده و هستند و مالک اصلی ملت است. بنابر این نباید از موضع قدرت سخن بگویند بلکه باید از موضع تواضع و پذیرش اشکالاتی که در مدیریت داشتند صحبت کنند. اینگونه ممکن است که کم‌کم راه برای حضور مردم باز شود.