رضا نصری، کارشناس حقوق بین الملل، در رشته‌توییتی درباره‌ی پیوستن ایران به پیمان شانگهای نوشت:
۱) «سازمان همکاری‌های شانگهای» یک شخصیت مستقل حقوقی است که – طبق سند مؤسس و دیگر اسناد و توافقات به تصویب رسیده‌‌اش – خود را ملزم به پابندی به منشور سازمان ملل می‌داند. اساسنامه این سازمان نیز مطابق ماده ۱۰۲ منشور سازمان ملل در دبیرخانه UN به ثبت رسیده است.
۲) علاوه بر این، طبق مقررات مصوب «سازمان همکاری‌های شانگهای»، اخذ عضویت در این سازمان نیز مشروط به این است که کشورهای متقاضی تحت تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل قرار نداشته باشند. پس، حداقل طبق اسناد حقوقی شانگهای، در انطباق قواعد این سازمان با موازین منشور UN تردیدی وجود ندارد.
۳) در نتیجه، همانطور که انعقاد برجام باعث شد – با لغو قطعنامه‌های شورای امنیت – مانع مقرراتی پیوستن ایران به پیمان شانگهای برطرف شود، تداوم عضویت «بی دردسر» ایران در این سازمان نیز منوط به احیای برجام و طی شدن زمان‌بندی مندرج در آن – تا خروج کامل پرونده کشور از شورای امنیت – است.
۴) به عبارت دیگر، عضویت ایران در پیمان شانگهای اتفاقاً بیش از پیش احیای برجام را – ولو بخاطر زمان‌بندی مندرج در آن تا عادی‌سازی کامل وضعیت ایران – ضروری می‌سازد.
۵) پس لازم است شخصیت‌ها و جریان‌های سیاسی کشور – به‌جای قرار دادن برجام در مقابل پیمان شانگهای و مبادرت به رجزخوانی‌های بی اساس جناحی – پیوند این دو سند بین‌المللی و راهبری کشور با یکدیگر را به رسمیت بشناسند؛
۶) و در جهت احیای برجام – ولو به‌منظور تحکیم عضویت ایران در شانگهای، همسطح‌سازی جایگاه ایران با سایر اعضا و بهره‌برداری کامل ایران از ظرفیت‌های این پیمان – تلاش کنند.
۷) بدانید اگر برجام نبود، عضویت ایران در شانگهای نیز میسر نمی‌شد؛ و اگر ایران به وضعیت حقوقی پیش از برجام برگردد، تداوم عضویت آن در سازمان شانگهای – یا دست‌کم امکان بهره‌برداری ایران از ظرفیت‌های این همکاری – به شدت زیر سوال خواهد رفت.
انتهای پیام