قبولی با ارفاق مانند همیشه
کنفدراسیون فوتبال آسیا برای 6 باشگاه ایرانی مجوز حرفه‌ای صادر کرده اما یک قید هم در نظر گرفته است. قیدی که اگر نگوئیم نوعی نیشخد در آن دیده می‌شود حداقل تلنگری پنهان در خود دارد. عبارت «لایسنس با جریمه» چه معنایی جز قبولی با ارفاق می‌تواند داشته باشد. پیرامون چرایی اتفاق‌های ازاین‌دست فراوان سخن گفته‌شده اما هرگز راه چاره کارآمدی به میدان عمل نیامده است. این‌که هر فصل سروکارمان با کنفدراسیون فوتبال آسیا نیفتد و به من بمیرم و تو بمیری نیوفتیم. روندی سراسر اشتباه که در سال‌های گذشته که کنفدراسیون آسیا سخت‌گیری آن‌چنانی نی کرد به‌آسانی با قلب واقعیت مشکلی برایمان ایجاد نمی‌شد اما در چند فصل اخیر که مور را از ماست می‌کشند دستان کاملا متفاوت شده است. در این میان فدراسیون فوتبال به دنبال این است تا انضباط مالی را در باشگاه‌ها حاکم کند بلکه چنین مشکلاتی را به حداقل برساند. تلاشی که البته تاکنون ناکام مانده اما با قانون جدید سقف قرارداد می‌خواهد دوباره بخت خودش را دراین‌باره امتحان کند؛ اما این‌که چرا فدراسیون فوتبال تصمیم گرفته تا دوباره این قانون را بازگرداند جالب‌توجه است. ظاهرا بر طبق آمار و ارقام چند سال اخیر و میزان افزایش حقوق و دستمزد مشخص‌شده عمده باشگاه‌ها تراز منفی دارند و زیان‌ده داشته‌اند درنتیجه نتوانسته‌اند مجوز حرفه‌ای بگیرند. البته شاید این مشکل چند سال اخیر باشگاه‌های ایرانی نیست و دهه‌هاست که باشگاه‌ها از بودجه عمومی ارتزاق می‌کنند. از سوی دیگر خرج و دخل‌های ناهمگون ازجمله مشکلات ساختاری باشگاه‌های ایرانی است. هزینه‌های آن‌چنانی در مقابل درآمدهای اندک موجب شده تا همواره تراز تجارتی اغلب باشگاه‌های ایرانی نابرابر باشد. در این میان تلاش مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ برای محدود کردن دست مدیران باشگاه‌ها هم با ناکامی مطلق روبرو شده و ره به‌جایی نبرده است. اقدام جدید در این حوزه هم به تشکیل کارگروه برای تعیین سقف بودجه باشگاه‌ها بازمی‌گردد. بر اساس قانون تجارت که باشگاه را هم شامل می‌شود اگر یک شرکت یا باشگاه سه سال متوالی زیان‌ده باشد باید آن را به انحلال رساند زیرا کاملا زیان‌ده بوده و صورت‌هایشان در بحث مالی مردود است. این در حالی است که در همه دنیا منابع تامین مالی باشگاه‌ها عمدتا از طریق حق پخش تلویزیونی است و حق پخش اینترنتی هم اخیرا به آن اضافه‌شده است، فروش مجوز پخش دیدار به‌صورت مستقیم و یا غیرمستقیم به شبکه‌ها و تلویزیون‌ها یکی از راه‌های کسب درآمد باشگاه‌ها است که در ایران این مشکل هنوز حل‌نشده است. این در حالی است که با افزایش سرسام‌آور هزینه و به‌ویژه رقم قرارداد بازیکنان به نظر می‌رسد فصل پیش رو نه‌تنها هزینه‌های جاری باشگاه‌ها کاهش پیدا نکرده بلکه با افزایش چشمگیری روبرو شود. به‌هرحال باشگاه‌های ایرانی برای رسیدن به استانداردهای کنفدراسیون فوتبال آسیا باید کاملا شکل حرفه‌ای پیدا کنند و رسیدن به این مهم نیاز بک یک دگرگونی اساسی در ساختار تمام باشگاه‌ها دارد. پایه‌گذاری یک باشگاه به روز با قوانین و مقررات نزدیک به آنچه باید باشد که البته نیست کاری بسیار دشوار برای باشگاه‌هایی است که بیشتر به‌صورت آماتور اداره می‌شوند و این تغییر و تحول باید از ابتدایی‌ترین نیازها آغاز شود تا در آسیا تحقیر نشویم.