سمیه تاج الدین: استاد جلیل شهناز در یکم خردادماه سال ۱۳۰۰ خورشیدی در خانوادهای هنرمند در اصفهان چشم به جهان گشود. پدر وی از هنرمندان برجسته و ممتاز موسیقی اصفهان بود. پدرش افزون بر سنتور با نواختن تار، سه تار، ویولن، کمانچه و تنبک نیز آشنایی داشت و بسیاری از هنرمندان و شیفتگان موسیقی به خانهی آنها رفت و آمد میکردند. پیش از آنکه نوازندگی را آغاز کند با گوشهها و ردیفهای موسیقی ایرانی آشنایی پیدا کرده بود.
جلیل با نواختن تنبک و سه تار به دنیای موسیقی راه یافت. در ۱۴ سالگی به یادگیری تار پرداخت و در مکتب پدر به نواختن تار و فراگیری تکنیکهای نوازندگی این ساز اشتغال داشت و در پرتو استعداد فراوان به زودی همه فوت و فنها و روشهای مناسب تارنوازی را فراگرفت، طوری که در ۱۷ سالگی ساز او شنیدنی بود.
از دیگر ویژگیهای ممتاز هنر شهناز، آشنایی او با آهنگها و ترانههای محلی و آثار فولکلوریک ایران بود و در حافظه شگفت آور او گنجینه بزرگی از ترانههای محلی و تصنیفهای کهن ایران وجود داشت.
استاد یکی از برجسته ترین نوآورانی است که در موسیقی معاصر ایران ظهور یافته و راه و روشهای بدیعی که در تارنوازی بنیاد نهاده، برای دیگر تارنوازان چراغ و راهنمای راه به شمار میآید. وی ضمن تسلط به ردیف و اطلاعات جامع موسیقی و آشنایی با بیشتر سازهای ایرانی و شعر و ادبیات کلاسیک ایران این ویژگی منحصر به فرد را در ساز خود جمع کرده است: جواب آواز، تسلط به ریتم، زنگ صوتی شفاف و درخشان، تغییر صدادهی با استفاده از تغییر محل مضراب روی انگشت سبابه و کنده کاریهای متنوع و مکرر.
شهناز، سرانجام پس از یک عمر زندگی پر ثمر و پرورش شمار زیادی از بزرگان موسیقی ایران، آخرین بازمانده از نسل بزرگان موسیقی ایران پس از یک دوره بیماری و به دلیل کهولت سن در ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ خورشیدی در تهران درگذشت.
۵۷۲۴۹