سرمربی پرسپولیس با رویکردی تازه در سال جدید به قهرمانی رسید

بدون شک قهرمانی در لیگ 22 شیرین‌ترین قهرمانی یحیی گل محمدی خواهد بود. جامی که با دشواری به اردوی ارتش سرخ آمد و در این مسیر گل محمدی باوجود تمام فراز و نشیب‌ها تسلیم نشد. فشارهایی که موجب شد حتی این مربی آرام از کوره هم در برود و به زمین و زمان بتازد؛ یعنی یک یحیای عصبانی و پرخاشگر و پربهانه و البته عاصی. اما او خیلی زود فهمید که دوای درد تیمش آرامش است و بس. بر این اساس یحیی تصمیم گرفت تا سال 1402 را به‌گونه‌ای دیگر آغاز کند. درست نقطه مقابل اتفاقی که سال گذشته در مقطعی از فصل دنبال می‌کرد. او از هر اتفاقی برای گلایه سود می‌برد و این در حالی بود که رسانه‌ها در سمت مقابل به ستایش از رفتار همتای پرتغالی‌اش روی نیمکت سپاهان می‌پرداختند. مورایس که نخستین فصل حضور در لیگ ایران را تجربه می‌کرد و فارغ از تمامی مسائل با توجه به بازیکنانی که در اختیار داشت، تدابیر فنی خود را دنبال می‌کرد درنهایت ضمن جبران این عقب‌ماندگی امتیازی، با پیروزی در آخرین بازی سال برابر پرسپولیس، اختلاف خود را با این تیم به چهار رساند. سال جدید شروع شد و پرسپولیس در نخستین گام باید در مصافی سخت در رفسنجان مقابل مس به میدان می‌رفت. آن‌ها نخستین برد سال را دشت کردند. در ادامه دو بازی آسان‌تر مقابل ملوان و مس کرمان آن‌ها را باانگیزه‌تر از قبل به ادامه مسیر بازگرداند. برد برابر استقلال در دیداری حیثیتی و البته 6 امتیازی آن‌ها را در روز توقف سپاهان بار دیگر به صدر بازگرداند و با پیروزی مقابل گل گهر و پیکان صدرنشینی خود را تداوم بخشیدند. اما تمام این اتفاقات در شرایطی رقم خورد که اصحاب رسانه و حتی هواداران این تیم یحیای متفاوتی را چه در نشست خبری و چه در جریان بازی و البته تمرینات این تیم می‌دیدند. بله یحیی متفاوت شد و دیگر خبری از آن تنش‌های عجیبی که باعث می‌شد تمرکزش چه در کنار زمین و چه در جریان آن برهم بخورد، نبود. او حتی به پرحاشیه‌ترین پرسش‌ها هم پاسخی در قامت یک مربی حرفه‌ای می‌داد و در ادامه نیز در واکنش به اشتباهات داوری در جریان بازی هم برخلاف آن پریدن‌ها و عصبانیت‌ها، یک اعتراض نرم را به نمایش می‌گذاشت تا تیمش از جریان بازی خارج نشود. به‌هرحال یحیی ۱۴۰۲ مربی دیگری بود. یک مربی آرام، متمرکز و صاحب تفکر که از هر نوع حاشیه‌ای دوری می‌کند و از روزهای نخست سال فقط دنبال بازگشت به کورس قهرمانی و تغییر نظر و عقاید منتقدان خود بود. همین مصاحبه نکردن یحیی قبل از بازی با پیکان و سکوت درباره هجمه رقبا درباره تغییر محل مسابقه نشانه‌ای از همین تغییر رویه او در آستانه بازی‌های بزرگ بود و بااینکه در طول مسابقه به‌شدت استرس داشت اما در مصاحبه‌ها و رفتار کنار زمینش از هر نوع حاشیه‌ای دوری کرد. ماموریتی که سرانجام به نتیجه رسید و پرسپولیسی‌ها توانستند هشتمم قهرمانی در لیگ برتر را تجربه کنند. حالا یحیی گل محمدی در تالار مشاهیر پرسپولیس در کنار نام های بزرگی مانند علی پروین و برانکو قرارگرفته و با کسب سه عنوان قهرمانی در لیگ برتر، نام خود را در تاریخ این باشگاه جاودانه کرده است. البته یحیی در سالی که گذشت آن‌قدر در بین عموم هواداران فوتبال در ایران محبوب شد که شاید حتی این موفقیت بزرگ هم دیگر برای او و هوادارانش اولویت اصلی نباشد. سرمربی قابل‌احترام پرسپولیس، حالا دیگر جدی‌ترین منتقدان خود را نیز به تحسین و ستایش وادار کرده و موفقیت و قهرمانی را تبدیل به عادت خودش و تیمش کرده است. در فصلی که قهرمانی برای یحیی و هوادارانش مهم‌تر و البته معنادارتر از همیشه بود، همه‌چیز به بهترین شکل برای این سرمربی رقم خورد و یحیی ماموریت خود را به نحوی فوق‌العاده انجام داد. لقب امپراطور حالا بیشتر از همیشه به یحیی می‌آید و تصویری تمام‌قد از او با اسم و امضای موفقیت و البته مردم‌داری در صفحه تاریخ فوتبال ایران به ثبت خواهد رسید. کسی که سه دهه قبل نیز با اوج بی‌مهری از پرسپولیس جدا و سه سال بعد با سلام‌وصلوات به این تیم برگشت. بازگشت‌های بزرگ تخصص یحیی است و او این فصل هم از دل ناامیدکننده‌ترین روزهای خود به این موفقیت بزرگ دست‌یافت. موفقیتی که قطعا پایان راه برای مربی محبوبی چون او نمی‌تواند باشد چراکه گل محمدی هرروز در حال آموختن درس‌های تازه از فوتبال بی‌رحم ایران است. فوتبالی که مربیان بزرگی را تا ورطه نابودی پیش برد و البته نام هایی را هم جاودانه کرد. بدون تردید این موفقیت‌ها عطش سیری‌ناپذیر سرمربی پرسپولیس را خاموش نخواهد کرد چه‌بسا گل محمدی در پس رویاهاش قهرمانی با تیمش در آسیا و حتی نشستن بروی نیمکت مربیگری تیم ملی را نشانه رفته باشد و شاید پس از امیر قلعه‌نویی نوبت به گل محمدی هم برسد تا بخت خود را همراه با تیم ملی در انتخابی جام جهانی و قهرمانی آسیا بیازماید.