ماندن یا رفتن؟

رویداد ایران-امیر اکبری: اگر بخواهیم نگاهی به رویدادهای برجسته سال بیندازیم سیاهه بلندی به یادگار می‌ماند و شاید بخش زیادی از خوانندگان کفه رویدادهای تلخ را سنگین‌تر از رویدادهای شیرین بدانند. از ریزش متروپل، مرگ مهسا امینی و رویدادهای تلخ پس از آن، قطعی دامنه‌دار اینترنت، محدودشدن فضای کارآفرینی و نوآوری و زلزله خوی تا تورم پرشتاب و کوچک‌شدن سفره مردم. بر این لیست و با اولویت‌های گوناگون ده‌ها رویداد بزرگ و کوچک دیگر را نیز می‌توان افزود و از دل آن‌ها برای 1401 یادی و خاطره‌ای را ثبت کرد. اما ویژگی اساسی گردش بدون درنگ روزگار، گذرکردن از همه این فرازوفرودهایی است که شاید در ظاهر زمان را به‌کندی کشانده باشند، اما از بلندای گذر سال‌ها، دهه‌ها و قرن‌ها همه این موارد نقطه‌ای بر صفحه گسترده تاریخ هستند. در این میان هوشیاری و هوشمندی برای نقش‌آفرینی مثبت در راستای زندگی شخصی و اجتماعی از مهم‌ترین راه‌های زیست فعالانه است. آنچه که از دید ناظر بیرونی می‌بینیم و با سنجه‌های خود ارزیابی می‌کنیم در واقعیت حاصل برونداد رفتارهای فردی و تجمیع آن در ساختار جامعه است. به همین دلیل اگر بخواهیم سالی بهتر را برای 1402 آرزو و ترسیم کنیم، گام نخست از خودمان شروع می‌شود. سرمایه عظیم نیروی انسانی موجود در کشور و حتی مهاجران علاقه‌مند به ایران منبع بی‌پایان امیدآفرینی، توسعه و ایجاد فرصت‌های بی‌همتا برای ارتقای کشور و جامعه هستند. آموزش، رشد فردی، حرکت بر مبنای دورنمای ذهنی سبب خواهد شد در یک فرایند آرام ولی مداوم شرایط جامعه از سمت مردم به‌سوی ارتقا پیش برود. از سوی دیگر اصلاح ساختارها و روش‌ها در حاکمیت به‌ویژه دولت و تلاش برای درپیش‌گرفتن رویه‌های مدرن و مناسب جامعه امروزی در مدیریت امور جاری، آینده‌نگری و روبروشدن با بحران‌ها زمینه ارتقای سرمایه اجتماعی را فراهم خواهد ساخت. برخی گشایش‌ها در روزهای پایانی سال به‌ویژه باتوجه‌به اینکه تکرارپذیر و قابل‌گسترش است نشان می‌دهد باتدبیر و هم‌افزایی به‌سادگی می‌توان جلوه دیگری به گذران سال پیش رو داد و به‌جای ماندن در شرایط نامطلوب، رفتن در مسیر درست را انتخاب کرد و از این راه ارزیابی سال را در روزهای مشابه اسفند 1402 به رنگ دیگری به قاب تاریخ سپرد.