خداحافظ منجی دوست‌داشتنی

این جملات زیبا می‌توانست مقدمه کتابی خواندنی درباره فوتبال باشد اما آغاز نامه‌ای تلخ است که حکایت از خداحافظی ستاره‌ای دوست‌داشتنی از تیم ملی فوتبال دارد، جوانی مشهدی که روزگاری در خردسالی به اروپا رفت تا سال‌ها بعد، به عشق مردم سرزمینش، دوباره به ایران بیاید و فاتح قلب‌های مردم آن شود. رضا قوچان نژاد ٢۶ ساله بود که به تیم ملی آمد تا برای آن گل‌های حساس بزند و در کوتاه زمانی، قامت یک منجی را پیدا کند. نجات‌بخشی با پیراهن شماره ١۶. او که آخرین مردی است که برای تیم ملی فوتبال ایران هت‌تریک کرده ، حالا از تیم ملی فوتبال خداحافظی کرده است. آن‌هم بعد از پایان جام جهانی که برای تیم ملی نتایج قابل قبولی به همراه داشت و در شرایطی که او حتی یک دقیقه فرصت بازی پیدا نکرد. طنز ماجرا اما اینجاست که سردار آزمون که در تمام دقایق بازی‌های ایران در جام جهانی در زمین حضور داشت نیز اعلام کرده که از بازی‌های ملی کناره خواهد گرفت. آن‌هم در ٢٣ سالگی و تنها به خاطر چند پیام در فضای مجازی که عملکرد او را زیر سؤال برده بود. گوچی اما حکایتی قهرمان گونه در تیم ملی داشت. مردی که حضورش در سه بازی آخر مقدماتی جام جهانی ٢٠١۴، منجر به صعود ایران به جام جهانی شد. بعید می‌دانم کسی گل او به کره جنوبی را به این زودی‌ها از خاطر ببرد. همان‌طور که گل خداداد عزیزی به استرالیا همچنان در یاد هواداران فوتبال ایران مانده است. کسی چه می‌داند شاید در اقبال مشهدی‌ها نوشته شده است که باید گل‌های تاریخ ساز فوتبال ایران را بزنند.