نگاهی به تازه ترین اثر جیرانی| "آشفتگی" در فرم، سرگردانی در محتوا

«فریدون جیرانی» کارگردان سینماشناسی است و این را از کارنامه او به عنوان کارگردان سینمای بدنه و قدیمی کشور می‌توان فهمید. او جزو آن دسته از کارگردانانی است که «سینما را برای خودش می‌خواهد» و نه هیچ چیز دیگر.
این بخش از علاقمندان سینما عموماً در حال و هوای سینما و ساخت آثار خود عموماً دچار فراز و نشیب می‌شوند تا بتوانند تجربیات جدیدی را کسب کنند.
جیرانی بعد از عمری فعالیت در سینما این بار تجربه‌ بدی را کسب کرده است. مطمئن باشیم که او می‌دانسته است که چه چیزی می‌سازد؛ فیلمی که از نامش هم می‌توان فهمید که کارگردان چه در نظر داشته است اما در این مسیر کار از دست او خارج شده است. 



این آشفتگی فکری وی در ادامه به فیلمی با همین عنوان رسیده است که در آن وی برای داشتن سینمای متفاوتی نسبت به قبل دست به ایجاد فرمی مصنوعی یا بهتر است بگوییم تصنعی زده است. بازی‌های بسیار بد و خسته‌کننده در فیلم همراه با فیلمنامه‌ای که راز آن برای مخاطب از ابتدای کار بسیار قابل تشخیص است، نشان می‌دهد که فرمان کار مانند قبل دیگر در دستان جیرانی نیست. اصرار بر کج بودن قاب تصویر همراه با دکور مثلاً هنری والبته موسیقی فاخر کلاسیک در انتهای فیلم همه و همه به شدت ضدمخاطب است و کاری می‌کند که از سالن سینما خارج شود.


_{عکسی قدیمی از جیرانی همراه با بیژن امکانیان و غلامرضا موسوی}