احمد زید آبادی نوشت، گویا وزیر خارجۀ جمهوری اسلامی گمان کرده است که این “زبان دیپلماتیک مخصوص به خودش” ابداع تازه‌ای است و می‌توان با آن، همۀ واقعیات را قلب و همۀ مدعیان را “ضربه فنی” کرد. این اما شیوۀ بسیار کهنه‌ای است. اگر من از سیاست روزمره فاصله نگرفته بودم توضیح می‌دادم که مبدع و استاد اصلی این نوع زبان دیپلماتیک در تاریخ غرب و شرق چه کسانی بوده‌اند!
احمد زیدآبادی، فعال سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت: گویا وزیر خارجۀ جمهوری اسلامی گمان کرده است که این “زبان دیپلماتیک مخصوص به خودش” ابداع تازه‌ای است و می‌توان با آن، همۀ واقعیات را قلب و همۀ مدعیان را “ضربه فنی” کرد. این اما شیوۀ بسیار کهنه‌ای است.
حسین امیرعبداللهیان گفته است: در جریان “اغتشاشات اخیر” هیچ دانشجویی در داخل دانشگاه یا محوطۀ آن دستگیر نشده است!
برخی او را به “دروغگویی” متهم کرده‌اند، حال آنکه او به زعم خود از “زبان دیپلماتیکِ مخصوص به خود” استفاده کرده است. منظور او این است که دانشجویان در داخل دانشگاه و یا محوطۀ آن، صرفاً مورد شناسایی قرار گرفته‌اند و بعد همین که پایشان را از دانشگاه بیرون گذاشته‌اند، دستگیر شده‌اند!
آقای امیرعبداللهیان همینطور گفته است؛ هیچ روزنامه‌نگاری هم دستگیر نشده است! در اینجا هم منظور او ظاهراً این بوده است که هیچ کس به اتهامِ روزنامه‌نگار بودن دستگیر نشده است، بلکه به جمعی از روزنامه‌نگاران ابتدا اتهام زده شده و بعد بر اساس آن اتهامات دستگیر شده‌اند!
گویا وزیر خارجۀ جمهوری اسلامی گمان کرده است که این “زبان دیپلماتیک مخصوص به خودش” ابداع تازه‌ای است و می‌توان با آن، همۀ واقعیات را قلب و همۀ مدعیان را “ضربه فنی” کرد. این اما شیوۀ بسیار کهنه‌ای است. اگر من از سیاست روزمره فاصله نگرفته بودم توضیح می‌دادم که مبدع و استاد اصلی این نوع زبان دیپلماتیک در تاریخ غرب و شرق چه کسانی بوده‌اند!
همینطور اگر به برخی از دوستانی که استفاده از “حکایات روستایی” را برای رساندن بهتر مطلب، “تحقیرآمیز” و “اهانت‌آلود” می‌دانند، خیلی برنمی‌خورد، من حکایت دست اولی را که در توضیح “زبان دیپلماتیک” آقای امیرعبداللهیان در آستین دارم، در اینجا نقل می‌کردم.
اما خب چه می‌توان کرد؟ هم از سیاست روزمره فاصله گرفته‌ام و هم به آن دوستان برمی‌خورد! پس ناچارم موضوع را همین جا درز بگیرم.