حجت الاسلام هادی سروش، استاد حوزه، در یادداشتی درباره‌ی سکوت آیت الله جوادی نسبت به فدائیان اسلام نوشت:
در هفته جاری دبیر جمعیت فدائیان اسلام به محضر استاد عزیز آیت الله العظمی جوادی آملی بار یافت.
جمعیت فدائیان اسلام یادگار شهید سیدمجتبی نواب صفوی است .
آنچه درخور توجه است این است که حضرت استاد هیچ جمله ای که تایید نحوه مبارزات آن بزرگوار را بهمراه داشته باشد نفرمودند و فقط نام او را به نیکی بردند ، و سخنان خود را به شخصیت امام راحل و عظمت شهداء دفاع مقدس منتقل کردند و خصوصا از شهدای گمنام تجلیل نمودند.
نکته اینجاست که حضرت استاد آیت الله جوادی ، شاگرد حضرت امام (ره) است و امام را باور کرده است.
امام به استفاده از زبان زور و اسلحه برای پیشبرد اهداف خود معتقد نبود و از این روی با اینکه بر علیه کسروی کتاب نوشت، اما کلمه ای در تایید و یا تشویق ترور کسروی یا نخست وزیران شاه -مانند حسنعلی منصور- نگفته است ، بلکه شگفت آور این است که در سخنرانی‌شان این نحوه آدم کشی‌ها را جدای از خواسته‌های رژیم شاه نمیدانست که جمله ایشان در مورد قتل رزم آرا در صحیفه امام موجود است.
بعد از پیروزی انقلاب ، وقتی همسر شهید نواب صفوی از امام (ره) درخواست تجلیل از آن شهید را دارد ، امام در پاسخ میفرماید : او آدم با اخلاصی بود. و در مقام اصرار همسر آن شهید بر نام بردن از نواب ، امام میفرماید او نیازی به اسم‌بردن من ندارد !
بدنیست یادآور شوم ؛ مرحوم استاد آیت الله مصباح یزدی ؛ شهید نواب را بزرگترین منادی عزت اسلام نام میبرد و شخصیت او را به عنوان راهنمای مردم می ستود!
نکته پایانی ؛
اولا ؛ الگوی مبارزاتی افراد انقلابی را باید بازشناسی کرد و به سیره ائمه معصومین (ع) و فقه شیعه عرضه کرد و سپس برای عرصه رفتاری نتیجه گیری نمود .
و ثانیا ؛ مبارزه با ظلم یک اصل خلل ناپذیر است ، اما این مبارزه با چه روشی باید باشد؟ محل بحث و بررسی است. و همین قدر بدانید در مبارزه و انقلابی بودن ، اسلحه کشیدن و یا قضاوتی که منتهی به آدم کشی شود در فقه ائمه شیعه به این سادگی‌ها نیست .