مراکشی‌ها و بهار فوتبالی
خشم و شادی، غم و اندوه و همه عواطف انسانی پایمال‌شده ملتی گاهی درجایی بروز و ظهور پیدا می‌کند که نام مستطیل سبز را به خود گرفته و البته محبوب‌ترین ورزش هم به شمار می‌رود. فوتبال دهه‌هاست به یک میدان جنگ غیررسمی برای کشورها تبدیل‌شده و گاهی میدان مبارزه به ملت‌ها را خود می‌گیرد. نمونه متاخر آن می‌توان به بازی تاریخی تیم‌های انگلیس و آرژانتین اشاره کرد. جایی که مارادونا با آن گل به‌یادماندنی، انگلیسی‌ها را از جام بیرون کرد و پس از بازی گفت «این دست خدا بود که انتقام آرژانتینی‌ها را گرفت.» اشاره‌ای به جنگ فارکلند که در آن آرژانتینی‌ها شکست سختی را مقابل انگلیس متحمل شدند و چهار سال بعد مارادونا با جادوی توپ گرد دل هم‌وطنانش را خنک کرد. در این میان برخی کشورها هم برای خارج شدن از انزوا و به رخ کشیدن توانایی‌های خود مستطیل سبز را محل مناسبی برای خودنمایی می‌دانند. ازجمله آفریقایی‌ها که با سردمداری کامرون در جام جهانی 1990 فریاد قاره‌ای را به گوش جهان رساندند. شیرهای رام نشدنی تا یک‌چهارم نهایی پیش آمدند و حتی نزدیک بود به نیمه‌نهایی هم برسند اما انگلیسی‌ها سد راه آن‌ها شدند. از آن زمان به بعد زمانه برای ملت تحت ستم و رنج‌کشیده آفریقا به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد و همواره جام جهانی محلی بود برای فریاد مردمان قاره‌ای که با دیگر قاره‌ها حرف‌ها برای گفتن داشتند؛ اما تاریخی‌ترین اتفاق را همین چند روز پیش مراکشی‌ها به نمایندگی از قاره سیاه حک کردند. راه‌یابی تیمی از آفریقا به نیمه‌نهایی جام جهانی که هرگز اتفاق نیفتاده بود. شیرهای اطلس این بار در قطر فرصت پیدا کردند که نگاه‌ها را متوجه خود کنند و در این راه از قربانی کردن چند تیم اروپایی هیچ ابایی نداشتند. بلژیک، اسپانیا و پرتغال سه حریف اسم‌ورسم‌دار اروپایی در برابر جاه‌طلبی مراکشی‌ها سر تعظیم فروآوردند تا فوتبال دوباره فریادرس ملتی شود. ملتی که هرچند بهار عربی چندان به پرچمش نوزید اما سال‌ها بعد با بهار فوتبالی، جهان را تکان دادند. آن‌ها هرچند سه‌شنبه گذشته در گام آخر کم آوردند و در ناک اوت کردن چهارمین حریف اروپایی کم آوردند اما توانستند قلب‌ها را تسخیر کنند. آن‌ها بسیار کوشیدند تا استعمارگر نام آشنایی چون فرانسه را هم در زمین چمن گوشمالی دهند اما بخت با مراکشی‌ها یار نشد تا بازی رده‌بندی به‌جای فینال پایانی باشد بر تمام رنج‌های ملتی که این بار رویا را به واقعیت تبدیل کرد. واقعیتی که ملتی را تا کرانه‌های آسمان بالا برد و کازابلانکا را نوری دیگر بخشید. ازاین‌پس دیگران باید به مراکشی‌ها احترام ویژه‌ای گذاشته و برایشان احترام خاصی قائل شوند. آن‌ها در دوحه همه را شگفت‌زده کرده و غرور فراوانی را خریده‌اند. غروری که تنها با سخت‌کوشی و ازخودگذشتگی به دست آمد. مردان جنگجوی مراکشی نه با توپ و تانک بلکه به یاری سلاح برنده‌ای چون فوتبال جهانی را فتح کردند تا شایستگی‌هایشان را به اثبات برسانند. به احترام آن‌ها کلاه از سر برمی‌داریم و تحسینشان می‌کنیم.