اولین بار سال 1394 و در سن 18 سالگی بود که او زیر نظر پرویز مظلومی در سمت چپ خط دفاعی استقلال به میدان رفت و در ادامه هم با حضور در پست هافبک دفاعی کیفیت بالای خود را در اوج جوانی نشان داد.امید با این درخشش علاوه بر ملی پوش شدن،توانست از طریق درخشش در استقلال حضور در فوتبال اروپا را هم تجربه کند.
با این حال تجربه نه چندان موفق و کوتاه او در اروپا خیلی زود به پایان رسید و او مجددا به استقلال بازگشت و در حالی هم که همه انتظار داشتند در فصل جدید در تیم آندره آ استراماچونی به فوتبالش ادامه دهد،ترجیح داد به اصفهان برود و با امیر قلعه نویی در سپاهان کار کند. کسی که دیروز بخشی از شادی گل عجیب و دور از ذهن امید نورافکن بود.
انتظار خیلی از استقلالی ها این بود که او چون به تیم سابقش گل زده حداقل خوشحالی نکند!به عقیده خیلی ها نورافکن یک بازیکن حرفه ای است و در دنیای حرفه ای این شکل خوشحالی ها چیز عجیب و غریبی نیست اما اینکه از میان چند بازیکن همه را کنار بزنی تا توی بغل سرمربی بپری هزاران علامت سوال را بالای سر هواداران استقلال ایجاد می کند.
البته می توان از این زاویه هم به ماجرا نگاه کرد،اینکه با توجه به جو و فشار حاکم بر مسابقه و ارزش گلی که نورافکن به ثمر رساند تا حدودی به هافبک جوان سپاهان حق داد که خوشحالی زیادی از خود بروز دهد اما...
آقا امید،فوتبال بالا و پایین زیادی دارد اما این نوع رفتارها از یاد هواداران نمی رود.هوادارانی که از همه چیزشان می زنند اما هرگز تیم خودشان را فراموش نمی کنند.کاش خاطرات خوب با آنها را به همین زودی فراموش نمی کردی و کاش مثل خیلی از بازیکنان دستانت را بالا می گرفتی،توی سینه ات نمی زدی و این طور خوشحالی نمی کردی.شاید با دلخوری از استقلال رفتی و شاید از خیلی ها ناراحت بودی اما در این بین هواداران هیچ گناهی نداشتند که حالا باید فکرشان درگیر این باشد که مشکل امید با استقلال چه بود که این خوشحالی عجیب را به همراه داشت؟