ایمان ابراهیمی برنده جایزه جهانی ۳۰ آموزشگر زیر ۳۰ سال محیط زیست شد

 ۲۶ مردادماه (۱۷ آگوست) انجمن آموزش محیط‌زیست امریکا با همراهی سازمان جنگلبانی آمریکا و سازمان مشارکت جهانی آموزش محیط‌زیست، جایزه‌ای تحت عنوان «۳۰ آموزشگر زیر ۳۰ سال» را به ۳۰ نفر از افراد زیر ۳۰ سال در جهان اهدا می‌کند که بیشترین نقش را در آموزش و توسعه محیط‌زیست داشته‌اند. امسال در این فهرست 30 نفره نماینده‌ای از ایران موفق به کسب این جایزه شده است. «ایمان ابراهیمی» حفاظتگر جوان اصفهانی در حوزه حفاظت پرندگان جایزه «۳۰ آموزشگر زیر ۳۰ سال» را کسب کرده است. اهدای جایزه «۳۰ آموزشگر زیر ۳۰ سال» از سال ۲۰۱۶ آغازشده و ایمان ابراهیمی سومین ایرانی و دومین اصفهانی است که موفق به کسب این جایزه مهم محیط‌زیستی شده است. . ابراهیمی در حوزه حفاظت از پرندگان، توسعه و آموزش پرنده‌نگری یکی از برندگان این جایزه در سال ۲۰۲۲ شده است. در سال ۲۰۱۶ «مریم قدیری جانپشتی» دانشجوی دکتری آموزش محیط‌زیست دانشگاه پردو آمریکا و در سال ۲۰۱۷ «الهام نصر آزادانی» مدیر مدرسه طبیعت چهارباغ موفق به دریافت این جایزه شده‌اند.
ایمان ابراهیمی متولد 1372 است و تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی روانشناسی در دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی ایران گذارنده است او از 16 سالگی در حوزه پرنده‌نگری و حفاظت از پرندگان فعالیت دارد. ابراهیمی در سال 94انجمن «حفاظت پرندگان آوای بوم» را در اصفهان تأسیس کرده است که ابتدا فعالیتش را در استان اصفهان و سپس در سطح ملی ادامه داده است. هدف این انجمن آموزش حفاظت از پرندگان و گسترش پرنده‌نگری است.
ایمان ابراهیمی در گفت‌وگو با رویداد امروز درباره شروع فعالیت خود می‌گوید: پرنده‌نگری یک موضوع تفریحی است که علاقه‌مندان با دوربین دوچشمی به پارک‌ها یا حتی مناطق شهری می‌روند و پرندگان را مشاهده کرده و براساس کتاب‌های راهنما آنها را شناسایی می‌کنند پرنده‌نگری فعالیت بسیار جالبی است چون در ایران 560 پرنده وحشی داریم. پرنده‌نگری ارتباط انسان و طبیعت را برقرار می‌کند. چون ارتباط انسان‌ها و طبیعت از بین رفته شاهد تخریب طبیعت توسط انسانها هستیم و پرنده‌نگری ابزاری است که می‌توانیم به کمک آن افراد را با طبیعت مرتبط کنیم و به‌سلامت روان انسان‌ها نیز کمک کنیم.
ایمان ابراهیمی درباره علاقه‌اش به پرنده‌نگری می‌گوید: «شانزده سالم بود که به‌واسطه فیلم هری پاتر به پرندگان علاقه‌مند شدم و پس‌ازآن با پرنده‌نگری آشنا شدم ولی متأسفانه در آن سال‌ها در شهر اصفهان پرنده‌نگر نداشتیم و انجمن و گروهی نبود که دراین‌باره فعالیت کند به همین دلیل فراهم‌سازی تجهیزات برایم بسیار دشوار بود من از هممان زمان با خودم عهد کردم بعدها حتما یک انجمن یا گروهی تأسیس کنم تا شرایط را برای افرادی که به این موضوع علاقه دارند فراهم کنم و خدا را شکر به کمک دوستان این اتفاق افتاد.
ابراهیمی درباره «انجمن آوای بوم» و نحوه فعالیتش می‌گوید: در حال حاضر انجمن220 عضو فعال دارد و دفتر ثابت، تجهیزاتی مثل دوربین دوچشمی، مجموعه کامل کتاب‌های راهنما و انواع امکانات برای افرادی که قصد داشته باشند وارد این حوزه شوند فراهم است؛ و کسانی که علاقه‌مند به فعالیت در این حوزه باشند می‌توانند با انجمن آوای بوم در شبکه‌های اجتماعی و وب‌سایت ما ارتباط برقرار کنند. ما برنامه‌های مختلف برای سنین مختلف داریم. از کارگاه‌های منظم و همیشگی گرفته تا سفرهای کوتاه و دوره‌های کوتاه‌مدت همگی در انجمن تعریف‌شده است.
ایمان ابراهیمی درباره تأثیر خشکی زاینده‌رود بر زیست‌بوم پرندگان اصفهان نیز اضافه می‌کند زمانی که من پرنده‌نگری را شروع کردم زاینده‌رود این وضعیت را نداشت و می‌توان گفت جمعیت پرندگان اصفهان که نیاز به پژوهش دارد نسبت به آن سال‌های شروع فعالیت من نصف شده یعنی ما نیمی از پرندگان که به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم با زاینده‌رود در ارتباط بودند را ازدست‌داده‌ایم من روی مستیم و غیرمستقیم خیلی تأکید دارم چون ما فکر می‌کنیم وقتی رودخانه خشک می‌شود فقط مرغانی ها وپرندگان آبزی از شهرمان رفته‌اند. خیلی از گنجشک‌سانان هستند که از شهر ما رفته‌اند بسیاری از گونه‌های پرندگانی که در اصفهان زندگی می‌کنند وابسته به زاینده‌رود هستند مثل چرخ ریسک پشت بلوطی یا پرنده‌ای به نام گلو آبی این‌ها پرندگانی هستند که به آب رودخانه وابسته بوده و متأسفانه دیگر این پرنده‌ها را به دلیل خشکی زاینده‌رود در اصفهان نداریم.

 
ایمان ابراهیمی درباره خاطرات پرنده‌نگری خود می‌گوید: من خاطرات تلخ و شیرین بسیاری از پرنده‌نگری و هم‌چنین برخورد مردم دارم.  سال 89 جمعی از دوستانم را برای پرنده‌نگری به پارک صفه اصفهان بردم و یادم هست آن سال نگهبانان پارک به دلیل در دست داشتن دوربین دوچشمی با ما برخورد کردند و دوربین‌هایمان را توقیف کردند و هرچه توضیح دادیم که برای پرنده‌نگری آمده‌ایم نه باور کردند و نه متوجه شدند که هدف ما تماشای پرنده‌ها است.
برای جا افتادن فرهنگ پرنده‌نگری تلاش‌های بسیاری کردیم تا جایی که به امروز رسیدیم و سال 97 موفق شدیم همان‌جایی که دوربین‌هایمان توقیف‌شد یعنی صفه اصفهان مرکز پرنده‌نگری اصفهان را تأسیس کنیم؛ یعنی نه‌تنها دیگر خبری از توقیف نبود بلکه شهرداری خودش یکی از حمایتگرهای اصلی پرنده‌نگری شده بود.
سال‌های ابتدایی کارمان هر زمان برای پرنده‌نگری به پارک‌ها می‌رفتیم همه با تعجب به ما نگاه می‌کردند ولی الان وقتی برای پرنده‌نگری به مکانی می‌رویم مردم کنجکاو هستند و همراهی می‌کنند و به نظرم این دستاورد سال‌ها فعالیت و تلاش‌های ماست که به ثمر نشسته است.