به یاد استاد امیر هوشنگ ابتهاج شاعری که نفسهایش بوی غزل میداد
چند شاعر معاصر را میتوان نام برد که در خاطر چندین نسل جاخوش کرده باشد و در عصر شبکههای اجتماعی و شاعران اینستاگرامی هم چنان اشعارشان قلب نسلهای مختلف را تسخیر کرده باشد! چند شاعر معاصر را میتوان نام برد که عرفان، اندیشه، عشق و غزل را در شعرهایشان درآمیخته باشند! چند شاعر معاصر را میتوان نام برد که اشعارشان شیوایی سعدی، جادوی حافظ و عرفان مولوی را داشته باشد. چند شاعر را میتوان نام برد که سایه غزل ایران باشند! بیشک بهجز امیر هوشنگ ابتهاج هیچکس را نمیتوان نام برد که اینچنین به قواعد سنتی غزل، شعر سروده باشد و درعینحال سخنش امروزی باشد. امیر هوشنگ ابتهاج شاعر دردها و حسرتهای مردم بود و غزلهایش نمونه بارز شعر رمانتیک، ساده، صمیمی و پر از احساس بود. ابتهاج میراث نسل طلایی و بی تکراری بود، نسلی شگفت که مبارزه کرد، آرمان داشت و برای آزادی و آزادگی جنگید.
آسمان تیره گشت چون پر زاغ
مرغ شبخوان که بادلم میخواند
رفت و این آشیانه خالی ماند
آهوان گم شدند در شب دشت
آه از آن رفتگان بیبرگشت…