بیانیه جامعه مدرسین یا بیانیه آیت الله یزدی؟
در جای‌جای این بیانیه که به امضای آیت‌الله یزدی رسیده‌بود، بر «اهتمام بر شعائر دینی» و «ترویج معارف اسلامی» و البته فراهم شدن بیش از پیش «فرصت ترویج معارف اهل بیت به برکت انقلاب اسلامی» تاکید شده است. همچنین در این بیانیه از «مسوولان و مجموعه‌های علمی، دینی، و تبلیغی خواسته‌شد برای گسترش اسلام در همه ابعاد و عمل به همه احکام نورانی اسلام بکوشند و بر حل مشکلات مردم تمرکز کنند.»
خبرنگار پایگاه خبری دیده‌بان ایران درمورد متن این بیانیه با برخی از اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از صدور آن صحبت کرده و از آنها پرسیده که آیا از متن این بیانیه مطلع بوده‌اند یا خیر؟ آیت‌الله مقتدایی مدرس حوزه علمیه قم و عضو جامعه مدرسین ضمن ابراز بی‌اطلاعی از صدور این بیانیه گفته که «من درخصوص صدور بیانیه و محتوای آن هیچ اطلاعی ندارم به اینجانب اطلاعی درخصوص بیانیه داده نشده است. بعید می‌دانم بیانیه صادر شده؛ اگر چیزی هم منتشر شده من ندیدم و اطلاعی از محتوای آن ندارم.» و تعداد دیگری از اعضای جامعه نیز در گفت‌وگو با این پایگاه خبری از وجود چنین اطلاعیه‌ای اظهار بی‌اطلاعی کردند.
گویا این رویه‌ای معمول است که برخی روحانیون سرآمد و سرشناس اتفاقا قم‌نشین به نام یک جمع بیانیه‌ای صادر می‌کنند و تلاش دارند تا پیام خود را در قالب بیانیه و ازسوی یک جمع رسانه‌ای کنند. کما اینکه آیت‌الله جنتی از جایگاه رییس مجلس خبرگان رهبری نیز اردیبهشت سال گذشته بیانیه‌ای علیه برجام و ازسوی اعضای این مجلس منتشر کرد که با واکنش سایر اعضا مواجه شد و ظاهرا این ماجرا برای بیانیه جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با امضای محمد یزدی تکرار شده است.
فارغ از پیگیری سیاست «بیانیه‌های تک‌امضایی» آنچه در متن اخیر عجیب به نظر می‌رسد، کاربرد ترکیب ورزشگاه آقایان است. در حالی که همه نهادها و ارگان‌های حاکمیتی بر سر اصل «ورود زنان به ورزشگاه» به توافق رسیده‌اند و زیرساخت‌های لازم را برای این اتفاق دست‌کم درمورد بازی‌های ملی فراهم کردند، آیت‌الله یزدی ورزشگاه آزادی را «ورزشگاه آقایان» می‌داند و از حضور زنان گلایه دارد و معتقد است ورود زنان به ورزشگاه‌ها برای تماشای فوتبال امری خلاف «احیای دین و عمل به ارزش‌های اسلام و انقلاب» است. رییس شورای عالی حوزه‌های علمیه قم در حالی که بر معیشت مردم تاکید و از دوقطبی‌سازی‌ها انتقاد دارد اما خود دوقطبی و دوگانه‌ای میان توجه به خواسته‌های مشروع زنان را رو در روی توجه به مصایب معیشتی قرار داده و مسوولان را به «توجه به حل مشکلات» دعوت می‌کند.