برافروخته شدن مشعل بازی های المپیک پکن با چاشنی سیاست

به گزارش ایرنا، این مسابقات در حالی در چین در حال برگزاری است که تنش‌های دیپلماتیک بر این مسابقات سایه افکنده و شماری از کشورهای غربی از جمله آمریکا، استرالیا، کانادا، انگلیس و ژاپن به نشانه اعتراض به دولت چین هیچ مقام رسمی را برای حضور در مراسم و تشریفات المپیک نفرستاده‌اند و شماری از کشورهای اروپایی نیز کرونا را دستاویزی برای شرکت نکردن خود قرار دادند و حتی با هدف به چالش کشیدن این مسابقات چنان که باید به پوشش رسانه ای آن نمی پردازند.
این در حالی است که به رغم تلاش های غرب برای به چالش کشیدن این مسابقات و محکوم کردن آن، گروهی از رهبران عالی رتبه جهان مانند «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل، «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه، «عبدالفتاح السیسی» رئیس جمهوری مصر، «عمران خان» نخست وزیر پاکستان و «محمد بن سلمان» ولیعهد سعودی و همچنین نمایندگان کشورهای سنگاپور، اکوادور، صربستان، ترکمنستان و ... به پکن رفته‌اند و دیدارهایی را نیز با رهبران این کشور داشته اند.

از ایران نیز «سیدحمید سجادی» وزیر ورزش و جوانان و «سیدرضا صالحی امیری» رییس کمیته ملی المپیک حضور دارند. عاطفه احمدی، حسین ساوه شمشکی و دانیال ساوه شمشکی سه نماینده کشورمان در این بازی‌ها هستند.

المپیک زمستانی پکن در رشته‌هایی چون اسکی آلپاین، اسکی کراس کانتری، هاکی روی یخ، پرش با اسکی و اسنوبورد برگزار می‌شود. افغانستان و تاجیکستان نیز ورزشکاری در این رقابت‌ها ندارند.

این دوره از بازی ها مجدداً به «ژانگ ییمو» کارگردان سرشناس ۷۱ ساله چینی و نامزد سه جایزه اسکار سپرده شده است. همان کسی که مراسم افتتاحیه و اختتامیه المپیک تابستانی ۲۰۰۸ را کارگردانی کرد. اکنون او به تنها کارگردانی تبدیل می شود که هم در المپیک تابستانی و هم المپیک زمستانی برگزار کننده مراسم افتتاحیه و اختتامیه بوده است.

ورود سیاست در عرصه ورزش بین الملل

تحریم دیپلماتیک بازی های المپیک پکن توسط غربی ها به سرکردگی آمریکا به بهانه موارد به اصطلاح نقض حقوق بشری در چین، به نوعی نسخه تعدیل یافته تحریم المپیک تابستانی مسکو توسط آمریکا در سال ۱۹۸۰ است.

منظور از تحریم دیپلماتیک، عدم حضور رسمی دیپلمات ها و نمایندگان سیاسی در افتتاحیه و اختتامیه این بازی ها است و شامل بازیکنان و تیم های ورزشی نمی شود.

در سال ۱۹۸۰ تحریم دیپلماتیک المپیک تابستانی مسکو توسط آمریکا در اعتراض به تجاوز نظامی شوروی سابق به افغانستان که با عدم شرکت کامل حدود ۶۰ کشور همراه شد، بر این مسابقات ورزشی سایه افکنده بود و آمریکایی ها در اوج جنگ سرد، المپیک مسکو را آماج یک کارزار سیاسی هدفمند و موثر قرار داده بودند. اکنون چهار دهه پس از تحریم المپیک مسکو، تاریخ مجددا خود را در المپیک پکن تکرار می کند.

به باور کارشناسان، اکنون تحریم المپیک زمستانی پکن به نگرانی های موجود در باره بروز یک جنگ سرد جدید دامن زده است.

اکنون حدود یک دهه است که در غرب، به سرکردگی آمریکا با هدف کندترکردن چرخ های اقتصادی پکن، مساله به چالش کشیدن چین در دستور کار قرار گرفته است.

در سال های گذشته چین و آمریکا بر سر مسائل مختلف با یکدیگر اختلاف نظر داشتند، چین نقش عمده‌ای در مخالفت با یکجانبه گرایی و دفاع از چندجانبه‌گرایی داشته و آمریکا که نگران رشد پرشتاب چرخ های اقتصادی چین است،‌ نهایت تلاش خود را برای به چالش کشیدن چین از طرق سیاسی و اقتصادی کرده است و این بار ورزش را هدف کارزار خود قرار داده است.

آمارها نشان می‌دهد اقتصاد چین تا سال ۲۰۲۰، از آمریکا سبقت نگرفت، اما رشد اقتصادی آن سریع‌تر از اقتصاد آمریکا بوده است.

صندوق بین المللی پول نیز بر این باور است که اقتصاد چین رشد سریع تری از آمریکا خواهد داشت.

برآورد این صندوق از نرخ رشد پیش‌بینی‌شده چین برای سال ۲۰۲۱ حدود ۱/ ۸ درصد است. این در حالی است که برای آمریکا ۷ درصد و برای منطقه یورو ۶/ ۴ درصد پیش‌بینی شد.

نگاهی به موفقیت های روز افزون اقتصادی چین دلایل مخالفت غرب با این کشور را بیش از پیش آشکار می کند.

چین که نمادی موفق از اقتصاد بازار و دولتی اقتدارگراست، علاوه بر داشتن توانایی های اقتصادی و نظامی فوق العاده و پیشدستی در فناوری های جدید و پیشرو، احتمالا در میان مدت به ابرقدرتی در طراز شوروی سابق تبدیل می شود. با این تفاوت که اقتصاد شوروی بر خلاف چین، ضعیف و فاقد قدرت رویارویی با غرب بود.

المپیک زمستانی با برف مصنوعی!

یکی از ویژگی های المپیک پکن، استفاده صد درصد از برف مصنوعی بود که برای اولین بار در تاریخ بازی‌های المپیک زمستانی در جهان صورت می گیرد که از قضا انتقادهای زیست محیطی را از سوی شماری از کشورهای غربی به دنبال داشت.

از زمان المپیک زمستانی روسیه که ۸ سال پیش در سوچی برگزار شد، برف مصنوعی به عنصری ضروری در این رویداد بین‌المللی تبدیل شده است.

روسیه در المپیک ۲۰۱۴ میلادی ۸۰ درصد برف مورد نیاز برای برگزاری بازی‌ها را با برف مصنوعی تامین کرد. ۴ سال بعد در المپیک زمستانی «پیونگ چانگ» نیز دولت کره جنوبی میزان استفاده از برف مصنوعی را ۱۰ درصد بیشتر کرد و اکنون چین با رسیدن به رقم ۱۰۰ درد صد، به نقطه عطف جدیدی در این زمینه رسیده است.

به باور کارشناسان، این اولین دوره المپیک زمستانی است که در آن تغییرات آب و هوایی باعث شده بازی‌ها تقریباً ۱۰۰ در صد به برف مصنوعی متکی باشد.

به گزارش شبکه «آسیا نیوز» سنگاپور، برف مصنوعی بازی‌های المپیک زمستانی پکن توسط ۱۰۰ ژنراتور و ۳۰۰ ماشین برف‌ساز تولید می‌شود.

در این گزارش که توسط محققان گروه زیست شناسی ورزشی در دانشگاه «لافبورو» انگلستان و گروه «از زمستان ما محافظت کنید» تهیه شده، آمده است: این برف مصنوعی نه تنها از انرژی و آب فشرده ساخته می شود بلکه از مواد شیمیایی هم برای جلوگیری از آب شدن آنها مورد استفاده قرار می گیرد. به همین دلیل بسیاری از ورزشکاران می‌گویند سطوح تشکیل شده از این برف غیرقابل پیش‌بینی و خطرناک است.

براساس این گزارش، ۴۹ میلیون مخزن مواد شیمیایی برای ساخت برف مصنوعی در ۲ شهر پکن و جانگجیاکو در طول دوران برگزاری بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۲۲ استفاده می‌شود.

در حالی که چین می‌گوید تنها از بارش‌های طبیعی و آب بازیافتی برای برف‌سازی استفاده می‌کند اما نگرانی‌هایی در خصوص حجم بالای آب برای ساخت برف با توجه به منابع کمیاب آن در این کشور وجود دارد.

این گزارش می افزاید: بارش برف طبیعی در بسیاری از مناطق در حال کاهش بوده و دسترسی به آب برای برف‌سازی در نتیجه تغییرات آب و هوایی در حال کاهش است و این موضوع صنعت ورزش برفی جهانی را نیز در معرض خطر جدی قرار می‌دهد.

برخی از منابع غربی همچون نشریه گاردین نیز پیش تر در گزارشی نگرانی خود را در خصوص هزینه‌ زیست‌محیطی ساخت برف مصنوعی برای این بازی‌ها ابراز و اعلام کرده‌اند که پکن برای ساخت حجم برف مصنوعی مورد نیاز به ۴۹ میلیون گالن آب نیاز دارد.

بنظر می رسد ابراز نگرانی فزاینده رسانه های غربی از آلودگی های زیست محیطی ناشی از برف مصنوعی نوعی نگاه سیاسی به این مساله باشد. چرا که پیش تر نیز شماری از کشورها از برف مصنوعی برای المپیک استفاده کردند و با چنین انتقادهایی روبرو نشدند.

در پایان می توان گفت مساله ورزش فراتر از تمامی مسائل سیاسی باید به محفلی برای همگرایی ملت ها تبدیل شود و باید از هرگونه دخالت‌های سیاسی مصون باشد.

ورزشکاران حرفه ای در سراسر جهان در طول سال‌ها برای رسیدن به المپیک سخت تمرین کرده‌اند و محل برگزاری المپیک زمستانی را انتخاب نکرده‌اند.