گزارش از یک کارآفرینی خاص؛ تجلی زیبایی طبیعت زاگرس با دوخت لباس محلی
به گزارش خبرگزاری تسنیم از شهرکرد، لباس محلی بیانگر فرهنگ غنی مردم ایران زمین است، لباس‌هایی که مفهوم و معنای خاصی دارند و در قدیم پوشش مردم با آنها مرسوم‌تر بوده است اما با گذشت زمان پوشش لباس‌های محلی کمتر دیده می‌شود.
رنگ‌ها و نقوش زیبای لباس‌های محلی هر کدام سرّی دارند و خبر از اصالت، سن فرد و اینکه اهل کجا می‌باشد می‌دهند، لباس محلی گنجینه یک قوم و فرهنگ است که با گذشت زمان این گنجینه عظیم در حال فراموشی و از دست رفتن است.
مردم استان چهارمحال و بختیاری هم از سه قوم لر، فارس و ترک هستند که با تنوع فرهنگی در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند، هر کدام لباس‌های محلی مخصوص خود را دارند و جالب‌تر اینکه در میان این اقوام مثلا لباس زنان لرهای کوهرنگ با لرهای لردگان متفاوت است و این را می‌توان از روی نقوش لباس‌ها فهمید.
در روستاهای این استان مردم هنوز اصالت خود را حفظ کرده‌اند و لباس‌های محلی می‌پوشند اما در شهرها مدرنیته نفوذ کرده و خبری از پوشش محلی زیبا با رنگ‌های متنوع نیست، گاهی در مراسم عروسی آن هم شاید برای چند ساعت این پوشش در شهر توسط قومیت‌ها به چشم بخورد.
فراموشی فرهنگ که گوشه‌ای از آن لباس محلی اقوام است زخم بزرگی برای از دست رفتن هویت ملی بوده، کسانی که در این راه تلاش می‌کنند تا فرهنگ و اصالت آن حفظ شود بسیار معدود هستند که باید از آنها به نحو احسن حمایت کرد که این خود کار شایسته و بزرگی است.
کارآفرینی با دوخت لباس محلی برای گسترش فرهنگ غنی محلی و قومی
آمنه عباسی یکی از کارآفرینان دوخت عرصه لباس محلی در استان چهارمحال و بختیاری است که دغدغه حفظ اصالت و هویت اقوام این استان را دارد، این کار آفرین در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در شهرکرد، با اشاره به آشنایی با کار خیاطی از کودکی، اظهار داشت: به دلیل اینکه مادرم خیاط بودند از دوران کودکی با این کار آشنا بودم و وقتی دیپلم خیاطی را کسب کرده، پس از آن چند سال کار کردم و وارد حرفه لباس محلی شدم.
وی با تاکید بر تحقیقات زیاد در خصوص لباس محلی، گفت: پس از چند سال فروشگاه لباس محلی ایجاد کردم البته سه سال پیش از ایجاد فروشگاه تحقیقات میدانی در روستاها انجام شد تا با ماهیت لباس بختیاری آشنا شوم.
کار آفرین دوخت لباس محلی تصریح کرد: باید دانست به وسیله رنگ‌بندی لباس محلی، سن افراد مشخص می‌شود و طرح روی لچک‌ها و لباس‌های محلی بیانگر نوع قومیت است، این طراحی‌ها از دید دوزنده‌ها گرفته شده است یعنی در قدیم چیزهایی که از طبیعت می‌دیدند بر روی لباس پیاده سازی می‌کردند.
وی افزود: پس از تحقیقات میدانی، سایزبندی لباس محلی هم انجام شد که این مسئله دو سال طول کشید و اولین فروشگاهی که لباس محلی با سایزهای متفاوتی داشت را ایجاد کردیم که مردم با تنوع محصول مواجه شدند.
عباسی با اشاره به دغدغه‌مندی در خصوص گسترش پوشش لباس محلی، بیان داشت: پوشیدن لباس محلی تنها در بین اقوام بختیاری باب بود و شاهد از بین رفتن این پوشش بودیم اما با اجاره دادن رایگان لباس‌ها تا چند سال مردم استقبال خوبی کردند، هنوز هم لباس‌ها با دریافت مبلغی اجاره داده می‌شوند.
بزرگترین مسئله در دوخت لباس محلی نبود مواد اولیه است
وی با اشاره به اینکه چندین سال مشغول به این کار بوده و هنرمند نمونه کشوری، پیشکسوت، شاخص و برگزیده در عرصه لباس محلی است، گفت: اینکه کسی بپرسد لباس محلی چیست باید دوزنده اطلاعاتی در این خصوص داشته باشد، در استان سه نوع سبک لباس محلی وجود دارد و باید تفاوت آنها را دانست.
کارآفرین دوخت لباس محلی خاطرنشان کرد: یازده نفر نیروی زیر مجموعه دارم که سفارش‌ها را انجام می‌دهند، آموزش رایگان اما درخواست حقوق بالا مسئله‌ای هزینه‌بر برای کارفرما است، متاسفانه هزینه‌های زیادی در خصوص نیروی کار متقبل شده و پس از آموزش‌ها این نیرو با پیشنهاد حقوق بیشتر کار را رها می‌کند و این مسئله‌ساز است.
وی گفت: بزرگترین مسئله در دوخت لباس محلی نبود مواد اولیه است، رنگ‌ها در فرهنگ‌ها نقش به سزایی دارند، نمی‌توان رنگی را به جای رنگ دیگر استفاده کرد، عملا با این کار فرهنگ دستکاری می‌شود.
عباسی با اشاره به مسئله دیگر در این زمینه، گفت: فروش یکی دیگر از معضلات جدی است، محصولات صنایع دستی منحصر به فرد است و عامه آن را نمی‌خرند، باید صنایع دستی به خوبی تبلیغ و در کل کشور ارائه شود چون راکد ماندن آن موجب کاهش خرید می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: مسئولین با برگزاری نمایشگاه‌ها، فرهنگسازی و ... همراه بودند اما باز هم باید در زمینه فرهنگسازی گام جدی برداشت، صنایع دستی یک هنر است، کسی که می‌خواهد وارد این کار شود باید نزد تولیدکنندگان کار بلد معرفی شوند تا بتواند به خوبی از این تجربه‌ها استفاده کند.