امیررضا احمدی؛ تقریبا یک هفته پیش بود که با ابلاغ حکم بازنشستگی علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنه برداری، صندلی ریاست را ترک کرد تا همه به شروع فصلی تازه در این رشته امیدوار باشند. ریاست علی مرادی در دوره ۶ ساله اخیر مشکلات زیادی داشت و زخم هایی کاری بر تن وزنه برداری زد. از دوپینگ های متعدد که باعث شد سهمیه ایران در المپیک کاهش یابد، تا مشکلات ستاره ها و اردوهایی که لشکری از مصدومان را روی دست این رشته گذاشت، از کاهش مدال های جهانی تا نبود اسپانسر و بدهی های فراوان، همگی کلکسیون مشکلاتی است که در زمان ریاست مرد با سابقه وزنه برداری به وجود آمد و حسابی آن را به کما برده. با این وجود همه منتظر بودند پس از بازنشستگی علی مرادی، وزارت ورزش با تعیین سرپرست برای این فدراسیون مدال آور، هر چه زودتر شرایط را برای برگزاری انتخابات آماده کند اما هنوز خبری از تعیین سرپرست نیست و همین موضوع باعث شده تا نایب رئیس و دبیر فدراسیون، با عجله به برگزاری مجمع بعضی استان ها و تغییر نفرات بزنند که می تواند شائبه هایی در ذهن به وجود آورد.
البته اگر از این موضوع فاکتور بگیریم، موضوع اصلی صحبت هایی است که از راهروهای فدراسیون وزنه برداری به گوش می رسد و آن هم دورخیز دکتر باقری، نایب رئیس فدراسیون وزنه برداری در زمان علی مرادی، برای نشستن بر صندلی ریاست است؛ اتفاقی که اگر رنگ حقیقت به خود بگیرد، همان مدل پوتین- مدودف را در ذهن تداعی می کند که با این حرکت عملا هیچ تغییری در فدراسیون ایجاد نشده و در بر همان پاشنه خواهد چرخید. اینکه باقری رییس فدراسیون شود یعنی همان تفکرات انحصار گرایانه زمان مرادی در فدراسیون ادامه پیدا می کند و از آن هوای تازه ای که مدت هاست منتظریم در این رشته جاری شود، خبری نیست. مطمئنا نشستن باقری بر کرسی ریاست یعنی دولت در سایه مرادی که می تواند همچنان خط و مشی های فدراسیون را تعیین کند و باز هم روال گذشته را ادامه دهد.
نکته ای که کاملا واضح است، این است که وزنه برداری در سال های اخیر یک سقوط آزاد را تجربه کرده تا جایی که در المپیک و جهانی هیچ خبری از مدال های رنگارنگ سال های قبل نیست و فدراسیون نشین ها، ناکامی خود را پشت رتبه تیمی پنهان می کنند در حالی که هر کسی که با وزنه برداری میانه ای ندارد هم می داند که این رشته، کاملا انفرادی و مبتنی بر رکوردهای فردی و مدال هاست و جایگاه تیمی در آن معنایی ندارد. همه این ها را که کنار یکدیگر بگذاریم، پازل ناکامی فدراسیون وزنه برداری در سال های اخیر را می بینیم که نتوانسته برای برون رفت از مشکلات راهی پیدا کند و خودش هم با تصمیمات نادرست مشکلات زیادی بر آن افزوده و حالا چیزی که از نان شب برای این رشته واجب است، تعیین سرپرست، انتخاب رئیسی مستقل از تفکرات فدراسیون مرادی و تلاش برای جاری کردن خونی تازه در رگ های این ورزش است. اتفاقی که نیازمند یک رئیس به دور از تفکرات فدراسیون قبلی است و راه آن از حضور نفرات جدید و با دانش در این ورزش می گذرد، نه از اجرای مدل پوتین- مدودف و تشکیل دولت در سایه.
۲۵۷ ۲۵۱