روایت سیدحسن خمینی از ویژگی بزرگ ابراهیم رئیسی

به گزارش جماران، یادگار امام افزود: در قرآن بسیار به این مضمون اشاره شده که آیا کسانی که هدایت به حق می‌کنند سزاوارتر برای امامت جامعه هستند یا کسانی که ابتدا خودشان هدایت شده باشند؟! همه هویت امر «هدایت» که مفهومی اعمّ از «ریاست» است، و همه هویت یک «هادی»؛ «دعوت به حق» است. هرگاه دعوت به حق کردیم این لیاقت و سزاواری را داریم که در مسند هدایت بنشینیم، و الّا «عِرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری».

وی یادآور شد: امام این تعبیر را دارند که «این ما و منی جمله ز عقل است و عقال است/ در حلقه رندان نه منی هست و نه مایی». جایی که «منیّت» پیدا شود، حقّ ناپدید می‌شود. امام در مباحث اخلاقی خودشان به این موضوع اشاره کرده اند که اگر می‌خواهید فقط خودتان خوبی کنید و نمی‌خواهید دیگران با خوبی کردن شهرت یابند نشانه منیّت است؛ اگر احساس کردید که من هستم که می‌خواهم طاووس علیّین شوم، این خود خروج از حق است. منیّت‌ها انسان را از حق جدا می‌کند.
سیدحسن خمینی با اشاره به آستانه آغاز دولت جدید، اظهار داشت: جامعه به امید رفع مشکلات خودش به فرد خاصی اعتماد کرده است. در این راه، حق و حقیقت نقطه‌ای است که می‌تواند راهگشا و گره گشا باشد و مسیر را به سمت تعالی باز و هموار کند.
وی با بیان اینکه همه پیامبران آمده اند برای اینکه خود مردم قسط و عدل را اقامه کنند، ادامه داد: از خدای سبحان و ارواح طیبه اولیا و روح امام استدعا می‌کنیم همت را بدرقه کاروانی کنند که در آغاز راه خودش قرار دارد.
یادگار امام ادامه داد: این مسیر دیر یا زود به پایان می‌رسد و بنده در این جایگاه بسیار دیده ام که با عزت آمده اند و رفته اند و روزی هم این دوره به پایان می‌رسد. آن روز اگر مسیر حقیقت طی شده باشد بی تردید عزت، سربلندی، شوکت و مهمتر از همه رضایت خداوندی همراه است.
وی تأکید کرد: امید من در مسیر پیش رو بسیار زیاد است که دولت جدید بتواند مشکلات کشور را حل کند. اما بیش از هر چیزی امید من به خروج از منیّت است؛ همان عاملی که جامعه ما را چند پاره و مشکلات را صد افزون کرده و همه ما را در قهر و تلخ کامی فرو برده است.
سیدحسن خمینی با تأکید مجدد بر دوری از منیّت، گفت: ویژگی بزرگ آقای رئیسی را همین نکته می‌دانم که ان شاء الله آن گونه که می‌شناسیم باشد و هیچ منیّت، فرد محوری و خودخواهی در دولت جدید نباشد. سلامت و صحت نفس سرمایه‌ای است که با اتکای به آن می‌توان پیش رفت.
وی افزود: اگر همه انبیاء یک جا نشسته باشند با هم دعوا نمی‌کنند؛ چرا که در میان ما همواره یک لبه یا حتی همه‌ی دعوا‌ها بستگی به این عامل دارد که چرا «من» محور کار نیستم؟!