چشمانی باز رو به واقعیت

علی حرزاده: دکتر سید بهشید حسینی، نامی محبوب در میان بدنه دانشگاهی دانشگاه هنر ایران و دانشگاه تهران؛ فردی پویا، بااخلاق، شجاع و مهم‌ترین ویژگی او: اهل وفاق. گاهی اوقات که صفت‌های خوب به شخصی می‌بندیم، آنهایی که از بیرون او را می‌بینند یا چشم به رسانه‌ها دارند یا از نزدیک او را نمی‌شناسند، مشکوک می‌شوند؛ چراکه گویی خوب‌بودن در ساختار اداری و دانشگاهی ایران امری باورناپذیر است. باید به گذشته برگردیم و ببینیم عاملان این ذهنیت چه کسانی بوده‌اند؟ آیا غیر از این است که صفات ناشایست بر گردن آن ظالمانی‌ است که موجب اخراج‌ها و نفاق بوده‌اند؟ بگذریم... .

سید بهشید حسینی، متولد 1339، استادتمامِ دانشگاه هنر ایران است. او نشان داده که نگاهی استراتژیک، وسیع، فرهنگی و وفاق‌مند دارد. نسل Z را می‌شناسد و بلد است چطور با این نسل رفتار کند؛ چیزی که در میان هم‌سن‌وسالان او نادر و غریب است. او که حدود هزارو 700 روز در جبهه‌های حق علیه باطل جنگیده و در اکثر این روزها فرمانده جنگی بوده؛ فرمانده بود و البته ریاست را خوب می‌‎شناسد و یقینا با این سابقه، ریاست دانشگاه برای او جایگاهی نیست که دلبسته‌اش باشد و در نتیجه این نبود وابستگی، شجاعانه و با تمام قوا و انرژی در آن کار می‌کند.

چرا این‌همه از او دفاع می‌کنم؟

روز پنجشنبه، 24 مهر 1403، خبری با تیتر «سرپرست دانشگاه هنر ایران منصوب شد» روی سایت وزارت عتف بارگزاری شد. این خبر همراه بود با به راه افتادن موج عظیم شادی میان دانشجویان، استادان هیئت علمی و کارکنان. چرا؟ مگر او کیست؟

تا سال 1401 و پیش از برکناری، رئیس محبوب دانشکده معماری و شهرسازی بود، همچنین در دوره ریاست دکتر اکرمی، معاون پشتیبانی و مالی دانشگاه بوده است. کافی‌ است یک‌ نفر سرزده بیاید و بپرسد: سید بهشید حسینی را می‌شناسی؟ «آره. بهترین استادمونه، خیلی آدم باهوش و البته باصفاییه. همه دوستش دارن». با توجه به معیار مقبولیت که وزیر محترم علوم از آن دم زد، حسینی بهترین انتخاب بوده است. گزارش میدانی و سرزده خبرنگار انصاف‌نیوز از دانشگاه هنر را بخوانید یا از استادان نزدیک به اخراج یا استادان حاضر بپرسید. چرا بودن او مهم است؟

از محبوبیت سید بهشید حسینی عبور کنیم. شاید مهم‌ترین مرحله این باشد که سؤال کنیم: سید بهشید حسینی از این فرصت دوماه‌و اندی حضور خود چه استفاده‌ای کرده؟ آیا چونان گذشتگان با محافظه‌کاری منتظر حکم نهایی شورای‌عالی انقلاب فرهنگی مانده یا از هر لحظه و زمان برای توسعه و خدمت به کارکنان، اعضای هیئت علمی و دانشجویان -به‌عنوان سه رکن اصلی دانشگاه- استفاده کرده است؟ اگر خدمت کرده، خدمات او چیست؟

از اولین قدم: انتصاب دکتر علیرضا مستغنی، استاد محبوب، با دانش و مدیر فعال، به‌عنوان معاون آموزشی دانشگاه و همچنین به‌عنوان جانشین رئیس دانشگاه؛ که هرچه می‌کشیدیم از معاون آموزشی قبل با هزاران باندبازی می‌کشیدیم.

طبق دستور مستقیم آقای رئیس‌جمهور، آقای دکتر پزشکیان، و وزیر محترم علوم، آقای دکتر سیمایی‌صراف، بازگشت دانشجویان و استادانی که منع حضور داشتند، کلید خورد. پروژه‌هایی که سال‌ها راکد بود، به حرکت افتاد، ازجمله پروژه‌های عمرانی. و البته جز این هم از یک معمار انتظار نمی‌رفت. مرمت ساختمان‌های دانشگاه به‌سرعت پیش می‌رود و احداث ساختمان‌های در حال بازسازی حداکثر تا یکی، دو سال دیگر به اتمام می‌رسد؛ اتفاقی که در شش سال گذشته می‌توانست بیفتد.

ازجمله توسعه‌های مثبت او و تیمش، جلسات متعدد با شهرداری کرج در باب پیگیری زمین‌های دانشگاه هنر و تفاهمات دوطرفه بین این دو نهاد، توسعه استراتژیک بخش اداری با انتقال قسمت حقوقی به حوزه ریاست و انتقال معاونت فرهنگی از چهارراه ولی‌عصر (تئاتر شهر، کوچه بالاور) به سایت اصلی دانشگاه بوده است. دانشگاهی که دانشجویان فعال فرهنگی و برگزارکنندگان جشنواره‌هایش همیشه زبانزد کل کشور بوده‌اند.

همچنین برای اولین‌ بار، تقدیر از دانشجویان فعال فرهنگی در دوره معاون منتصب حسینی، یعنی دکتر منوچهر معظمی اتفاق افتاد. پیگیری مسکن کارکنان نیز از فعالیت‌های تیم مدیریتی حسینی در این دوره کوتاه بوده است. در پی عدم رضایت شدید دانشجویان از وضعیت تغذیه و خوابگاه، در تاریخ 25 آبان معاون دانشجویی دانشگاه نیز تغییر کرد که با خوشحالی و همراهی دانشجویان همراه بود.

البته این نکته شایان ذکر است: تمام این جابه‌جایی‌ها با احترام تمام، تودیع و دادن هدیه به مدیران قبلی، حتی رئیس دانشگاه و معاونت آموزشی سابق همراه بوده است و این سنت احترام را گویی حسینی نهادینه خواهد کرد. امید آنکه پایدار بماند. آنچه او در این دوره کوتاه پدید آورده، وفاق در دانشگاه است، چنان‌که گویی دولت چهاردهم کوچک‌تری در دانشگاه هنر تأسیس کرده است. هم‌افزایی محکمی میان کارکنان، استادان و حتی دانشجویان شکل گرفته و این‌همه با دعوت حسینی به میدان آمده‌اند و برای پیشرفت دانشگاه هنر ایران، دانشگاه مادر در اشاعه فرهنگ و هنر این مرز‌ و ‌بوم جامه عمل پوشیده‌اند. هرچند جوسازی‌ها، شایعه‌پراکنی‌ها و فشارهای بیرونی انگار پیشرفت این خانه را نمی‌خواهد و گویی عده‌ای شدیدا به دنبال قدرت‌طلبی‌اند.

برگزاری آیین استقبال از نو ورودان 1403 به شکلی باشکوه و در چارچوب قوانین دانشگاهی، از دیگر خدمات او به دانشجویان و البته در کنار دانشجویان است. محتوای تصویری و ویدئویی این آیین در صفحات انجمن‌ها و کانون‌های دانشگاه قابل مشاهده است و به همت مجمع انجمن‌های عملی دانشگاه رخ داد؛ مراسمی که پس از سال‌ها در پردیس باغ ملی، ساختمان مرکزی دانشگاه، اتفاق افتاد. هفته پژوهش رونق دوباره گرفت و آنهایی که نمی‌آمدند، نیز برگشتند تا کیفیت علمی، دوشادوش کیفیت فرهنگی از تاریکی به نور باز‌گردد.

از دیگر اتفاقات مهم دوره او، وفاق با وزارت امور خارجه بود. دوستی با همسایه، که در رویداد «پاییز برگ» شکل گرفت؛ رویدادی که پس از گذشت شش سال، دوباره با همت دانشگاه هنر و همکاری با وزارت امور خارجه به فضای شهری میدان مشق بازگشت و با بازدید، شادی و رضایت مردم و همچنین دکتر عباس عراقچی، وزیر محترم امور خارجه، همراه بود و رنگ تازه‌ای به منطقه 12 شهرداری تهران داد. و همین‌طور در نتیجه این وفاق، درِ جنوبی دانشگاه پس از حدود هفت سال بازگشایی شد.

با تغییر ریاست دانشکده‌ها، شورای سیاست‌گذاری جشنواره‌ها برگزار و روند برگزاری آنها از رکود خارج شد؛ این موضوع حاصل انتخابات هیئت علمی درون دانشکده‌ها و البته انتخاب دکتر حسینی در دانشکده‌ها بود.

سومین دوره جشنواره موسیقی صبا نیز با همراهی معاون فرهنگی جدید در فرهنگستان نیاوران به دبیری روزبه محمدی، با بزرگداشت استاد فرهاد فخرالدینی برگزار شد.

تجهیز آزمایشگاه سفال، سرامیک و لعاب با پرینتر سه‌بعدی گِلی و تکمیل تأسیس آزمایشگاه واقعیت مجازی در پردیس باغ ملی از توسعه‌های مثبت دوره کوتاه‌مدت کنونی اوست. این دانشگاه، با حضور دکتر سید بهشید حسینی و هیئت‌رئیسه همراهش برنامه‌های بلندمدت روشنی دارد. به‌ جای قضاوت و هم‌گامی با نفاق‌پرستان و کارشکنان و دشمنان دانشگاه هنر، چشمان خود را باز کنید و تغییرات و واقعیت دانشگاه را ببینید.

کل خدمات دو رئیس قبلی حتی به اندازه تلاش شبانه‌روزی دوماه‌و نیمه کار او نیست. این را دانشجویی می‌گوید که هر سه‌ دوره ریاست و دانشجویان این دوران را دیده و درک کرده است. درِ دانشگاه هنر به روی عاشقان فرهنگ و هنر این سرزمین باز است. درِ دفتر رئیس دانشگاه نیز به روی همه باز است و می‌توان مشکلات را به صورت حضوری و رودررو با شخص رئیس دانشگاه پیگیری کرد. چیزی که در این هفت سال کاملا بعید بوده است. بیایید و پیشرفت و توسعه هنر، و این خانه، یعنی دانشگاه هنر ایران را از نزدیک مشاهده کنید.

* دانشجوی سال آخر کارشناسی بازیگری دانشگاه هنر ایران