سرای کاظمی در محله امامزاده یحیی (ع) که به خانه‌موزه تهران قدیم شهرت دارد یک عمارت قجری است که با معماری سنتی ایرانی ساخته شده است؛ سبکی از معماری که در دوران قاجار باعث ساخت خانه‌هایی فاخر و البته ایمن شده بود. نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، دراین‌باره می‌گوید: «سرای کاظمی در تهران نمونه خوبی برای نقش ایمنی در معماری قدیم است.
خانه‌ای با تعدد درهای خروجی و ورودی که چنانچه اتفاقی برای اهالی خانه می‌افتاد می‌توانستند به‌راحتی به‌جای امن بروند. در زمان بروز حادثه و به‌خصوص آتش‌سوزی، این سبک معماری با درهای متعدد بسیار چاره‌ساز و مناسب بود. با این روش ساکنان خانه می‌توانستند به قسمت اندرونی و یا بیرونی خانه پناه ببرند.»
معماران سعی می‌کردند مصالحی که در خانه به کار می‌برند غیرقابل اشتعال باشد. حدادی در ادامه می‌گوید: «بین جرز دیوارها همیشه فضای خالی بود که این سبک در زمان آتش‌سوزی مانع انباشت آتش می‌شد. عمده مصالحی هم که به‌خصوص در مطبخ به کار می‌رفت اساسا غیرقابل اشتعال بود. معماری نجیب ایرانی با اصول زندگی همخوانی داشت و به همین دلیل حوادث ناگواری همچون آتش‌سوزی کمتر اتفاق می‌افتاد.»
بااین‌همه سقف خانه‌های قدیم چندان در برابر آتش مقاوم نبودند. حدادی دراین‌باره می‌گوید: «شیروانی در دوره ناصرالدین‌شاه قاجار در معماری ایرانی باب شد و بر روی بناهای تهران استوار گردید. متأسفانه این سبک از معماری در زمان آتش‌سوزی بسیار ویرانگر بود. آتش در زیر شیروانی جمع می‌شد و امکان مهارش تقریباً به صفر می‌رسید.»
مصالحی که این روزها درمعماری خانه‌ها به کار می‌رود چندان ایمن نیست. این تهران‌پژوه دراین‌باره می‌گوید: «ساخت‌وسازهای تهران از دهه ۱۳۲۰ شمسی به سمت بلندمرتبه‌سازی رفت. این موضوع باعث رشد عظیم تهران در ارتفاع شد و معماری شهری از سطح به ارتفاع رفت. متأسفانه مصالحی که در این دوره و حتی در زمان حال در آپارتمان و برج‌سازی به کار می‌رود برخلاف انتظار اشتعال‌پذیر هستند و در حرارت بالا مشکل‌ساز می‌شوند. نصب پله‌های اضطراری در بناهای بلند، استفاده از دستگاه‌ها و حسگرهای حساس به دود و گرمای نامتعارف و اخذ مجوز آتش‌نشانی برای پایان کار ساختمانی از ضروریات معماری امروزی است که در برخی موارد جدی گرفته نمی‌شود.»
منبع: همشهری
منبع: faradeed-208957
