غلبه سالمندان در سراسر جهان باعث می‌شود بسیاری از کشورها نحوه پرداخت هزینه‌های مراقبت، مدیریت نیازهای افراد مبتلا به زوال عقل، جلوگیری از انزوا و در غیر این صورت نسبت به کسانی که در طول زندگی خود سخت‌کار کرده‌اند و اکنون نیاز به حمایت دارند ابراز همدردی کنند.
در این میان ما می‌توانیم از برنامه‌ها و ایده‌های خلاقانه در کشورهای دیگر بیاموزیم و شاید بتوانیم از آنها به‌عنوان مواردی الهام‌بخش برای بهبود عملکرد خود استفاده کنیم. در ادامه به بررسی اقدامات دو کشور پیشرفته ژاپن و هلند می‌پردازیم.
ژاپن
ژاپن در حال تجربه رشد فوق‌العاده‌ای در تعداد سالمندانی است که در داخل مرزهای خود زندگی می‌کنند. ژاپن قدیمی‌ترین کشور جهان است که تا سال ۲۰۴۰، ۳۸ درصد از جمعیت آن بالای ۶۵ سال خواهند بود.
در پاسخ به جمعیت روبه‌رشد، ژاپن ارز ویژه‌ای به نام Fureai Kippu (در ترجمه به معنای بلیط‌های ارتباط مراقبتی) ایجاد کرده است. واحد ارزی پایه یک ساعت خدمات داوطلبانه به یک سالمند است. شرکت‌کنندگان وقت خود را داوطلبانه می‌گذرانند و با اعتباری که می‌تواند برای خود یا یکی از عزیزانشان استفاده شود جبران می‌شود. سالمندان می‌توانند به سایر شهروندان مسن کمک کنند و ارزی را به دست آورند که می‌توانند آن را بانکی کرده و برای مراقبت از خودشان «خرج» کنند. اعضای جوان‌تر خانواده که در فاصله جغرافیایی از عزیزان خود زندگی می‌کنند، می‌توانند با کمک به سالمندان در محله خود و سپس انتقال اعتباری که به والدین سالخورده خود می‌دهند، اعتبار کسب کنند.
ژاپن در سال ۲۰۱۵ طرحی به نام طرح نارنجی را ایجاد کرد. یک بسته جامع که توسط دولت برای مراقبت از سالمندان توسعه‌یافته است. این طرح کادر پزشکی، بازدید از خانه و حمایت از مراقبان خانواده را فراهم می‌کند. یکی از شهرها، ماتسودو، برنامه را یک گام جلوتر برد و به شهری تبدیل شد که به «شهر زوال عقل» معروف است. رهبران شهر که به درصد زیادی از ساکنان مسن مجهز شده بودند، احساس کردند که برنامه‌ریزی برای عواقب زوال عقل مهم است.
در برنامه شهر زوال عقل، کدهای QR ویژه‌ای روی لباس افراد مسن اتو می‌شوند که برای کمک به شناسایی افراد سرگردان، گنجانده شده است، و گشت‌های محله‌ای که داوطلبان در آن، منطقه را برای یافتن خانه‌هایی که به نظر می‌رسد نادیده گرفته می‌شوند بررسی می‌کنند (مثل بروشورها و روزنامه‌های جمع شده در پشت درب منزل) و سپس به پلیس خبر داده تا بتوانند سلامتی آن سالمند را بررسی کنند. کافه‌ها توسط داوطلبانی اداره می‌شوند که آموزش‌های ویژه‌ای درباره زوال عقل دریافت کرده‌اند. همچنین ساکنان و مراقبان خانواده‌شان می‌توانند در اینجا جمع شوند و به یکدیگر کمک کنند. کسانی که این آموزش ویژه را دریافت کرده‌اند، دستبندهای نارنجی روشن می‌پوشند تا برای افرادی در جامعه که ممکن است گیج شده و به کمک نیاز داشته باشند قابل‌شناسایی باشند.
هلند
در میان ایده‌های جالب‌تری که در هلند به اجرا گذاشته می‌شود، برنامه‌ای است که در آن دانشجویان دانشگاه هلندی در خانه‌های سالمندان زندگی می‌کنند. مزایا این کار برای همه افراد مرتبط بسیار است. در ازای ۳۰ ساعت کار داوطلبانه با سالمندان در هر ماه، دانش‌آموزان بدون اجاره در اتاق‌های خود زندگی می‌کنند. آنها وقت خود را صرف آموزش مهارت‌های جدید، مانند استفاده از رسانه‌های اجتماعی، و نواختن آلات موسیقی برای سرگرمی ساکنان می‌کنند.
سالمندان نیز از تماس با جوانانی که با آنها وقت می‌گذرانند، آنها را در جریان دنیای بیرون و به‌روز نگه می‌دارند و ارتباطات واقعی برقرار می‌کنند، بسیار سود می‌برند. امید این است که دانشجویان پس از فارغ‌التحصیلی از کالج به کار داوطلبانه ادامه دهند.
هلند همچنین خانه Hogewey ، را تأسیس کرده است. روستای کوچکی که هر ساکنی در آن با زوال عقل دست‌وپنجه نرم می‌کند. در اینجا، به آنها فرصت داده می‌شود تا یک زندگی "عادی" داشته باشند. آنها در خانه‌هایی با سایر ساکنان و یک مراقبت زندگی می‌کنند. روستا برای امنیت دیوارکشی شده است. دوربین‌ها ساکنان شهر را زیر نظر دارند. مغازه‌هایی وجود دارد که ساکنان می‌توانند کالاها (مواد غذایی) را تهیه کنند؛ اما پولی ردوبدل نمی‌شود. کارمندان در هر مغازه لباس‌های خیابانی می‌پوشند؛ اما مراقبانی آموزش‌دیده در آنجا برای خدمت به ساکنان هستند. شاید به دلیل احساس هدف و فرصت برای انجام کارهای "عادی"،
ساکنان این روستای خاص عمر طولانی‌تری دارند و نسبت به همتایان خود در محیط‌های سنتی‌تر به داروهای کمتری نیاز دارند.
ادامه دارد...
