به گزارش خبرنگار ایلنا، فیلم سینمایی «هِناس» به کارگردانی حسین دارابی در ششمین روز از چهلمین جشنواره فیلم فجر برای اهالی رسانه و منتقدان در خانه جشنواره به نمایش درآمد. این فیلم به زندگی همسر شهید داریوش رضایی نژاد می‌پردازد که زندگی پر استرسی را قبل از ترور این شهید تجربه کرده است. مریلا زارعی در نقش شهره پیرانی (همسر شهید) و بهروز شعیبی در نقش شهید رضایی نژاد به ایفای نقش در این فیلم پرداخته‌اند. این فیلم که به نوعی روایتی از زندگی یکی از دانشمندان هسته‌ای ایران است، به موضوع ترور از نگاه خانواده‌های شهدا و همسران شهدا می‌پردازد. حسین دارابی کارگردان جوان این فیلم در دومین تجربه سینمایی خود پس از فیلم «مصلحت»، دست به ریسک بزرگی زده است و قصه یکی از دانشمندان ترور که در سال‌های نه چندان دور به شهادت رسیده روایت می‌کند. در حاشیه نشست خبری این فیلم در چهلمین جشنواره فیلم فجر گفتگویی را با او انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید:
به نظر دست گذاشتن روی پرونده‌های ترور و پرداختن به شهدای هسته‌ای با چالش‌های زیادی مواجه خواهد شد؛ قبل از شروع تولید و ساخت این فیلم، این دست از خطرها را به جان خریده بودید؟
بزرگترین چالش ما در ساخت این فیلم همین موضوع بود که به هر حال شهید رضایی نژاد یکی از دانشمندان هسته‌ای کشور است و این فضا نیز به دلیل ملاحظات فراوان نزدیک شدنی نیست. به هر حال ما هم به عنوان سینماگر قصد داشتیم فیلم بسازیم و اثری را تولید که فارغ از نگاه‌های شغلی و امنیتی پیرامون این شهید قصه زندگی او را از زاویه دید همسرشان (شهره پیرانی) به تصویر بکشیم. زاویه دید ما در زمان نگارش فیلمنامه یک درام عاشقانه در بستری ملتهب بود. در مرحله اول تمام فکر و ذکر ما این بود که با تمام این ملاحظات بتوانیم قصه‌ای بنویسیم که هم مخاطب را جذب کند و هم برداشتی آزاد از زندگی این شهید و همسرشان باشد. چون این فیلم به نوعی یک فیلم بیوگرافی است محتوا پیرامون شخصیت زیاد است اما از طرفی هم ما فقط در یک دایره محدودی می‌توانستیم داستان را پیش ببریم و خیلی در اصل ماجرا دستکاری نمی‌کردیم.
پرداخت شخصیت‌هایی که در زمره قهرمانان و افتخارآفرینان قرار می‌گیرند امکان این را دارد که شعاری و غیرقابل باور از آب دربیایند. برای اینکه این اتفاق در «هِناس» رقم نخورد چه کردید؟
از انتخاب سوژه تا پرداخت و تولید همیشه ترس و لرز این را داشتیم که این قصه می‌تواند با پرداخت اشتباه از سینما بیرون بزند و به یک فیلم شعاری تبدیل شود. واقعا این فیلم با توجه به شخصیت اصلی آن که شهید رضایی نژاد است و همچنین زاویه دید داستان که همسر ایشان است، پتانسیل این را داشت که شعارزدگی و باورناپذیری زیادی در آن نمود پیدا کند اما خوشبختانه به دلیل درک موضوع و حساسیت این بخش وقت زیادی را صرف این کردیم که علاوه بر باورپذیری به سمت شعاری شدن پیش نرویم. تمام تلاش ما در این فیلم روایت قصه‌ای عاشقانه در میان یک زوج نخبه و دانشمند بود.
چند سکانس در فیلم وجود داشت که احساس می‌شد مصلحتی یا با اعمال نظر خانواده شهید گنجانده شده‌اند؛ با فرزند و همسر ایشان در زمان ساخت در چه سطحی تعامل داشتید؟
در هیچ کجای فیلم هیچ دخالتی در روند قصه نشد. در همان اوایل کار خانم پیرانی (همسر شهید) یک نسخه از کار را خواند و دیگر کاملا همه چیز را به ما تفویض کرد. در مورد گریم، اندازه قصه، بازیگران فیلم هیچ وقت ورود نکردند و کاملا به ما اعتماد کردند. اتفاقا اعتمادی ایشان به عنوان خانواده شهید به ما کردند برای ما خیلی سخت بود زیرا نمی‌دانسیتم که نتیجه این اعتماد چه خواهد شد. شاید باور نکنید روزی که ما می‌خواستیم اولین اکران فیلم را برای خانم پیرانی برگزار کنیم، یکی از سخت‌ترین روزهای زندگی من بود. اینکه چه واکنشی نشان می‌دهند خدایی نکرده نکند از فیلم رضایت نداشته باشند؛ خداراشکر وقتی برای اولین بار فیلم را دیدند خیلی خروجی کار را دوست داشتند و نزدیک به یک ساعت اشک می‌ریختند. این موارد واقعا جزو چالش‌ها و سختی‌های تولید «هِناس» بود.
بعد از اولین تجربه شما در سینما که با فیلم «مصلحت» اتفاق افتاد و موضوع آن هم به نوعی امنیتی بود، چرا به فکر ساخت فیلمی دیگر با موضوع سیاسی و حساسیت برانگیز دیگری رفتید؟ به این شکل فیلمسازی علاقه مندید؟
من پیش از این تجربه پیش‌بردن دو فیلم تا مرحله پیش تولید و تعطیلی کامل آن‌ها را داشته‌ام. قبل از «مصلحت» دو فیلم را تا مرحله پیش تولید و انتخاب بازیگر پیش برده بودیم، یکی «به هدی» و دیگری «تیفوسی» اما هر دو نیمه کاره رها شد. من زمانی که فیلم کوتاه هم تولید می‌کردم عادت داشتم که سراغ سوژه‌هایی بروم که در ظاهر سخت است و موضوع آن به شما اجازه دست باز در فیلم را نمیدهد اما هر کدام به لطف خدا تجربه‌های موفقی در کارنامه من بودند. مدعی نیستم که تا امروز فیلم‌های خوبی ساخته‌ام اما تمام تلاشم را می‌کنم تا فیلم خوب بسازم. فیلمی که از نظر ریتم، قاب‌بندی، تدوین و دیگر مسائل آنقدر سرپا باشد که کسی نتواند به آن خرده بگیرد. «هناس» هم جزو کارهایی بود که احساس کردم اگر من آن را نسازم چه کسی خواهد ساخت و تصمیم جدی به ساخت آن گرفتیم.
