این زوج، زوج رویایی یحیی گل‌محمدی بود که علاقه زیادی داشت آن‌ها را در قلب دفاع پرسپولیس ببیند. عملکرد این دو بازیکن در تیم ملی نشان می‌دهد که یحیی چرا تا این حد به بازی دادن همزمان این دو مدافع علاقه داشت. اتفاقی که اولین بار در زمان گابریل کالدرون در پرسپولیس افتاد و یحیی قصد ادامه آن را داشت، اما جدایی شجاع خلیل‌زاده مانع از این شد تا این زوج به هماهنگی رویایی فعلی برسند و بتوانند این چنین در پرسپولیس بدرخشند.
شجاع خلیل‌زاده؛ هر روز بهتر از دیروز
در پایان هر بازی فریمی از او در آغوش دراگان اسکوچیچ می‌بینیم. مدافعی که در زمان کی‌روش مورد توجه قرار نمی‌گرفت و این سرمربی کروات بود که به او فرصت پوشیدن پیراهن تیم ملی را داد و البته حالا دیگر نمی‌توان گفت او مدیون اسکوچیچ است یا اسکوچیچ مدیون او. در بازی با امارات از اخراج شجاع خلیل‌زاده به عنوان تنها اشتباه این مدافع نام برده می‌شود که البته برای او و تیم ملی به خیر گذشت. نگاهی به اتفاقات بازی، اما نشان می‌دهد که نام حرکت او در آن صحنه هم نمی‌توان اشتباه گذاشت. شجاع خلیل‌زاده با تمرکز و تیزهوشی تلاش کرد تا کمترین تاوان ممکن را به تیم ملی تحمیل کند. بعد از این که علیرضا جهانبخش ضربه‌اش توسط دروازه‌بان امارات دفع شد و بازی را شروع کرد، وحید امیری در صحنه‌ای که در پاسکاری بازیکنان امارات توپ به بازیکن نزدیک به او رسید نتوانست توپ او را تصاحب کند. شماره ۱۱ تیم ملی در حالی که می‌توانست با رفتن به سمت بازیکن امارات و یا حتی زدن او توپش را بگیرد این کار را انجام نداد تا شجاع خلیل‌زاده ثانیه‌های بعدی در منطقه‌ای بسیار خطرناک مجبور به این کار شود. اگر شجاع کمی بی‌دقتی می‌کرد علاوه بر اخراج او یک پنالتی هم به ضرر تیم ملی اعلام می‌شد و این نشان می‌دهد که او در آن صحنه تصمیمی تیزهوشانه گرفت.
یکی دیگر از نکات مثبت بازی شجاع خلیل‌زاده کمتر شدن تعداد خطاهایش است. بازیکنی که بار‌ها با خطا در مناطق پرریسک در پرسپولیس خطرساز شده بود در تیم ملی این نقطه ضعفش را برطرف کرده است. او در بازی با امارات فقط یک خطا انجام داد و البته در نگرفتن کارت زرد که باعث از دست دادن بازی مقابل کره جنوبی هم می‌شد موفق عمل کرد. دو تکل موفق و یازده بازپس‌گیری توپ نشان از عملکرد مقتدرانه شماره ۴ در قلب خط دفاع دارد. در کل می‌توان گفت که شجاع خلیل‌زاده حتی با وجود خطایی که منجر به اخراجش شد عملکردی کم‌اشتباه در این بازی و بازی‌های اخیر تیم ملی داشته است.
محمدحسین کنعانی‌زادگان، همه فن‌حریف
فقط دو پاس اشتباه در ۹۰ دقیقه. این آمار شاید برای شروع نوشتن از یکی از بهترین بازیکنان چند بازی اخیر تیم ملی شروع خوبی باشد. عملکرد دفاعی او هم مانند شجاع خلیل‌زاده خوب و کم اشتباه بوده و البته نکته مشترک در مورد این دو بازیکن این است که آن‌ها علاوه بر پوشش قلب دفاع هر کدام باید جناحین خود را هم پوشش دهند. شجاع خلیل‌زاده در این دو بازی باید جای خالی امید نورافکن را که کمی در کار‌های دفاعی هم ضعیف است پر می‌کرد و کنعانی‌زادگان هم در این بازی باید سمت راست را در غیاب صادق محرمی که تقریبا بیشتر دقایق بازی را در زمین حریف گذراند پوشش می‌داد. کنعانی‌زادگان نیم‌نگاهی هم به هجوم داشت و دو ضربه خارج از چارچوب حاصل حضور او در حملات تیم ملی بود.
وجه مشترک جذاب
نکته مشترک این دو مدافع علاوه بر عملکرد دفاعی‌شان بازیسازی آنهاست؛ همان چیزی که یحیی گل‌محمدی را عاشق این دو زوج در قلب دفاع تیمش می‌کرد. شجاع خلیل‌زاده برای سومین بازی متوالی بیشترین پاس ارسالی را در میان بازیکنان داشت. او مانند بازی‌های قبل کمتر از نیمی از پاس‌هایش را به پاس‌های عرضی اختصاص داد و بیشتر پاس‌های او طولی، قطری و پاس‌های مفید بود. ردپای او در تک گل ایران هم دیده می‌شود و بازپس‌گیری توپ و رساندن آن وحید امیری حرکت ایران را استارت زد. این کیفیت در پاس‌های کنعانی‌زادگان بیشتر هم دیده می‌شود و تعداد پاس‌های عمقی او که پایه گذار حرکات هجومی بازیکنان تیم ملی می‌شود بیشتر است.
حضور این دو مدافع شاید برای تیم ملی حیاتی‌تر از زوج سردار آزمون و مهدی طارمی باشد. زوجی که بازیکنی به عنوان جانشین مناسب در لیست نیمکتنشینان برای آن‌ها دیده نمی‌شود. به همین دلیل است که می‌توان گفت بزرگترین اتفاق بازی ایران و امارات حضور «وی. ای. آر» و بازگشت شجاع خلیل‌زاده به میدان بود. چالش بازی کردن ایران بدون زوج طلایی‌اش چالشی سخت برای اسکوچیچ خواهد بود. البته ناگفته نماند که قطعا این دو مدافع با توجه به سبک بازی خود و تیم ملی شاید در آینده ایرادات و اشتباهاتی به خصوص مقابل تیم‌هایی با بازیکنان سرعتی‌تر داشته باشند، اما تا اینجای کار با توجه به اینکه ایران تنها تیم بدون گل خورده این مرحله آسیاست، می‌توان به آن‌ها نمره ۲۰ را اختصاص داد.
