عوامل سریال "نوروز رنگی" مجموعه نوروزی شبکه پنج سیما در میزگرد تسنیم حاضر شدند و درباره اتفاقات مختلف این مجموعه تلویزیونی گفت‌وگو کردند. علیرضا مسعودی نویسنده و کارگردان و حمیدرضا حافظ شجری بازیگر نقش جعفر که به عنوان یکی از ستاره‌های بازیگری نوروزِ تلویزیون از او یاد می‌کنند به همراه ماهان عبدی (مرتضی)، سینا رازقی (سعید)، شاهو رستمی (آقاخانی)، الهه جعفری (فرشته- دختر آقای هاشمی) و محمدامین سلیمی‌راد میهمان این میزگرد شدند.
در جریان این گپ و گفت علیرضا مسعودی معروف به علی مشهدی، در کنار پرداختن به بازتاب‌ها و پاسخ به انتقادها، شرایط سخت فیلمبرداری در دوران کرونا و نقاط قوت و استقبال مردمی از این سریال، درباره ساخت فصل دوم سریال "نوروز رنگی" به خبرنگار تسنیم گفت:
"چرا که نه! اگر ایده خوبی به ذهن برسد و شرایط ساخت هم باید مهیا باشد و واقعاً بازسازی دهه 1360 کار سخت و مهمی است. این را بدانید که ساخت سری دوم از سری اول به مراتب سخت‌تر است چون هم توقع‌ها بالا رفته و هم نیازهای بیشتری وجود دارد که با حمایت اتفاق خوبی رقم خواهد خورد. اگر این شرایط فراهم نشود به سراغ فصل‌های بعدی نخواهیم رفت تا خاطره خوبی که مردم از فصل اول دارند را خراب نکند."
او در پاسخ به این سؤال که به نظرتان از کجا می‌توان فصل دوم را آغاز کرد، گفت: "همان خردادماه 67 شاید جالب باشد که اعظم خانم قصه ما سه قلو بدنیا آورده باشد."
سؤالی درباره بحث نمایش خانواده‌های شلوغ و سفره‌های ساده و زندگی‌های بدون تجمل در سریال مطرح شد که کارگردان سریال چنین پاسخ داد: "فرهنگی که در آن دوره و دهه وجود داشت داستان را وارد این فضا کرد؛ چون مردم قناعت داشتند و سطح توقع‌شان پایین بود. تجمل‌گرا نبودند و می‌دانستند بچه برکت می‌آورد. طوری خانواده‌هایشان ترییت شده بودند به کمترین چیزی قانع بودند. همیشه با اینکه نداشتند خوشحال بودند و از لحظه لحظه زندگی‌شان لذت می‌بردند."
او همچنین با اشاره به اینکه دوره‌ای که روایت کردم آقازادگی نبود و مسئولین بیشتر به فکر مردم بودند، تأکید کرد: در دهه 1360 چیزی به نام تورم وجود نداشت. در سریال هم دیالوگی بود که "الان هم جنگ است و هم تحریم؛ اما هیچ چیز تغییری نکرده است." واقعاً این‌طور بود. ما آن موقع در جنگ بودیم اما نه تورمی بود و نه این همه گرانی؛ چون مسئولین به فکر مردم بودند. آقازادگی نبود و همه آدم‌ها هم‌سطح بودند و مسئولین و آدم‌هایی که زندگی می‌کردند هیچ فرق چندانی نداشتند. مسئولین از دل خود مردم جامعه بودند و بین خودشان و مردم فرقی نمی‌دانستند.
