یک‌ پرش تا قله آسیا

 بیرانوند سال بسیار موفقی را پشت سر گذاشته. در شرایطی که تزلزل نسبی او پیش از جام‌جهانی نگرانی‌ها را در مورد عملکرد این سنگربان در روسیه افزایش داده بود، علیرضا در جام بیست‌ویکم گل کاشت. لحظه اوج درخشش او هم بدون شک مهار ضربه پنالتی رونالدوی پرتغالی بود؛ تجسمی از تعبیر یک رویا. وقتی گفت: «چطوری کریس»! چقدر مسخره‌اش کردند، اما شیرجه کوتاه او و خواب آرام چندثانیه‌ای‌اش در آغوش توپ، همان تمسخرکنندگان را هم به طاق آسمان چسباند. علیرضا بعدتر در لیگ قهرمانان آسیا هم عملکرد درخشانی داشت؛ آنچه کاش با قهرمانی به پایان می‌رسید اما افسوس که مردان خسته پرسپولیس یک گام کم آوردند. صمیمانه امیدواریم به‌زودی دست‌های سختکوش بیرانوند توپ طلای آسیا را لمس کند، اما حتی اگر این اتفاق هم نیفتاد او ماموریتش را درست و کامل انجام داده؛ رسالت الهام‌بخشی به همه بیرانوندهای کوچک این سرزمین که شاید همین حالا در گوشه‌ای از این خاک با انبوه مشکلات دست به گریبان باشند و ندانند که با اراده و تلاش می‌شود از شب تیره به صبح سفید پل زد. علیرضا اما به این نسل فهماند که با بربری سفت و حلواشکری عقاب و ساقه‌طلایی خشک و خوابیدن دور میدان آزادی هم می‌شود به رویاها دست کشید و سر به آسمان سایید. برای مردم ما که زیر بار مشکلات زمانه زانوهایشان سست شده، چنین سمبل‌هایی از نان شب هم واجب‌ترند؛ آنها که یادمان بیاورند فقط غیرممکن، غیرممکن است. زیر آسمان دودگرفته این شهر، نفس‌مان بالا نمی‌آید. هفته قبل یک جوان بیست‌ساله کف خیابان‌های تهران خودش را آتش زد و دیروز خبر دادند یک دانش‌آموز در مدرسه خودکشی کرده است. هزار بیرانوند لازم است برای سرزمینی که پسربچه‌هایش به‌جای انشا، وصیت‌نامه می‌نویسند؛ آنها که بوکسورهای زخمی و نومید را از کنج رینگ جمع کنند، توی چشم بی‌رمق‌شان زل بزنند و فریاد بکشند: «بلند شو پسر، تو می‌تونی».

  بیرانوند طلسم را می‌شکند؟
علیرضا بیرانوند به  دوازدهمین بازیکن ایرانی تبدیل شده که نامش در فهرست نهایی و 3‌نفره نامزدهای دریافت جایزه مرد سال آسیا قرار می‌گیرد. بدنیست بدانید فرشاد پیوس پرسپولیس اولین ایرانی بود که کاندیدای دریافت این جایزه شد اما در سال 1990 این رقابت را به کیم جو سونگ کره‌ای واگذار کرد و دومین بازیکن برتر قاره شد. صمد مرفاوی در سال 1991 و مهدی فنونی‌زاده در سال 1993، دیگر ستاره‌هایی بودند که پیش از تشکیل کنفدراسیون فوتبال آسیا، نامزد جایزه مرد سال شدند اما هر دو استقلالی با ایستادن روی پله سوم به جایزه نرسیدند. پس از تشکیل کنفدراسیون، خداداد عزیزی اولین ایرانی شد که نامزد جایزه شد و با پیراهن بهمن، طلسم شکنی کرد. خداداد در سال 1996 مرد سال آسیا شد تا اولین مرد سال ایرانی قاره کهن لقب بگیرد. در این سال علی دایی روی پله دوم بهترین‌ها ایستاد. جالب اینکه خداداد عزیزی در سال 1997 هم به همراه کریم باقری کاندیدای دریافت جایزه مرد سال شد اما در نهایت این عنوان به ناکاتای ژاپنی رسید. علی دایی دومین مرد سال ایرانی قاره آسیا بود. شهریار در سال 1999 و زمانی که پیراهن هرتابرلین را بر تن داشت، جایزه مرد سال را به خانه برد. مهدوی‌کیا در سال 2003 نه‌تنها به فهرست 3‌نامزد نهایی راه پیدا کرد بلکه با ایستادن روی پله اول، مرد سال قاره شد. موشک فوتبال ایرانی زمانی که پیراهن هامبورگ را بر تن داشت به این جایزه دست پیدا کرد. پس از موشک، نوبت به جادوگر فوتبال ایران رسید تا درست یک‌سال بعد و در سال 2004، بهترین بازیکن آسیا شود. کریمی به عنوان بازیکن الاهلی امارات مرد سال شد. البته این جایزه چندان برای فوتبال ایران آمد نداشت چراکه تا به امروز علی کریمی آخرین مرد سال ایرانی فوتبال آسیا بوده و حالا باید دید بیرانوند می‌تواند این طلسم را نابود کند یا خیر. پس از این اتفاق فرهاد مجیدی در سال 2010، هادی عقیلی در سال 2011، علی کریمی در سال 2012 و جواد نکونام در سال 2013، به فهرست 3‌نفره نامزد دریافت جایزه راه پیدا کرده‌اند اما هیچ‌کدام مرد سال نشده‌اند.