فاطمه معتمدآریا با روزی روزگاری آبادان برگشت

  فیلم روزی روزگاری آبادان که در سال ۱۳۹۹ ساخته شده   و جشنواره سی و نهم در۷ رشته نامزد شده بود. این فیلم  اولین تجربه کارگردانی حمیدرضا آذرنگ است و  عبدالله اسکندری و علی اوجی  تهیه کنندگان آن هستند. 

بازیگران فیلم روزی روزگاری آبادان

 فاطمه معتمدآریا، محسن تنابنده، الهام شفیعی، هیراد آذرنگ، سهیل جمالی و امیرحسین ابراهیمی هستند. قصه در شب سال تحویل و در خانواده‌ای ۵ نفره  که سعی می‌کند معمولی به نظر برسد  رخ می‌دهد آن هم  در آبادان . یک حادثه غیرمنتظره همه چیز را تغییر داده است.

اتفاقات این فیلم در اوایل دهه ۸۰ رخ می‌دهد، زمانی که فضای سیاسی کشور به دلیل حمله آمریکا به افغانستان و عراق، تحت تأثیر قرار گرفته است. با وجود گذشت سال‌ها از جنگ، وحشت و اضطراب بار دیگر در دل مردم زنده می‌شود. 

اولین ساخته حمیدرضا آذرنگ تقریبا موفق شد از منتقدان تایید لازم را بگیرد . یکی از آفت های سینمای ایران در سال‌های اخیر که شدت هم پیدا کرده، قطع شدن ارتباط میان تولیدات سینمایی با ادبیات، به خصوص ادبیات نمایشی است. اقتباس در سینمای جهان همواره جایگاهی ویژه داشته و به مرور زمان این پیوستگی افزایش هم یافته است. 

آذرنگ در اولین تجربه کارگردانی اش، در سینما، تصمیم گرفته تا یکی از تجربیات تئاتری موفق خودش را به این مدیوم بیاورد و بر روی نمایشنامه روزی روزگاری آبادان دست گذاشته است. ثدوعنصر اصلی در فیلم روزی روزگاری آبادان شخصیت‌ها و موقعیتی هستند که در آن گیر افتاده‌اند. برای همین بخش اصلی بار درام بر دوش بازیگران اصلی قرار گرفته است . فاطمه معتمد آریا و محسن تنابنده پیش تر ثابت کرده‌اند که می‌توانند هر نقشی را به فرصتی برای غلبه بر یک چالش بازیگری تازه تبدیل کنندو منتقدان بر این باورند ( روزی روزگاری آبادان) نیز به یکی از تجربیات مهم در کارنامه بازیگری آنها تبدیل شده است.

نکته‌ای که همچنان کلیت( روزی روزگاری آبادان ) را تحت تاثیر قرار داده، نزدیکی آن به مدیوم تئاتر است. محدویت زمانی و مکانی در وقوع قصه و سابقه تئاتری آذرنگ این پیش فرض را برای مخاطب بوجود می‌آورد، هرچند که فیلم تلاش خود را کرده تا از ظرفیت های نمایشی و تصویری مدیوم سینما حداکثر استفاده را ببرد، با وجود این همچنان ذات اثر به منطقی نمایشی نزدیک است تا واقع گرایانه. روایت های زیر پوستی فیلم، آن را به یکی از بهترین فیلم های ضد جنگ سینمای ایران تبدیل کرده است .

اما یک نکته در فیلم وجود دارد فیلم نه تنها از محیط آبادان استفاده نکرده است ، بلکه در محیط خانه و ترکیب بندی  نیز از این شهر الهام نگرفته است.    آن هم وقتی  که بناست اثری ضد جنگ تولید شود. در واقع آبادان در این فیلم نه در متن است، نه در حاشیه. صرفا نامی از آن برده شده است، بدون آنکه رنگ و بوی آن دیده و احساس شود!