خط و نشان فدراسیون برای تیم ها

تهدیدهایی از جنس این که اگر شرایط مورد انتظار آن‌ها فراهم نشود لیگ فصل آینده آغاز نخواهد شد. عمده درخواست مسئولان فدراسیون فوتبال هم فروش دقیق الکترونیکی بلیط مسابقات و مشخص شدن صندلی‌ها تماشاگران است. دوم هم داشتن کانون هواداران منسجم و شناسنامه‌دار برای هر باشگاه است و سومین پیش شرط هم این که هر باشگاهی تنها باید در رشته فوتبال فعال باشد. البته برخی اعتقاددارند این تهدیدهای فدراسیون فوتبال بیشتر جنبه شعاری دارد و باشگاه‌ها زیر بار هیچ‌کدام از این پیش شرط ها نمی‌روند و یا با بی‌تفاوتی از کنار آن عبور می‌کنند. اما همه این تهدیدها با شرایط فرهنگی اسفناک ورزشگاه‌ها گره‌خورده است. این که باشگاه‌ها از کنترل تماشاگرانشان ناتوان بوده و یا عزمی برای سازماندهی آن‌ها ندارند. فدراسیون هم می‌خواهد با فشار شرایط ورزشگاه‌ها را به وضعیت قابل قبولی برساند. به‌هرحال تمام بگیروببندهایی که فدراسیون فوتبال برای حاکم کردن انضباط مالی به کار گرفته فعلا بی تاثیر بوده است. البته لیگ 23 ازنظر حجم حاشیه‌های به وجود آمده‌اش باید در تاریخ ماندگار شود. باشگاه‌هایی که از سقف مقررشده هم عبور کرده و البته سعی کردند به‌نوعی کار خود را موجه جلوه دهند. قانونی که قرار بود انضباط مالی بر باشگاه‌ها حاکم کند و عمده باشگاه‌هایی که تراز منفی داشتند و زیان‌ده بودند را سرو سمانی بدهد. البته این مشکل چند سال اخیر باشگاه‌های ایرانی نیست و دهه‌هاست که باشگاه‌ها از بودجه عمومی ارتزاق می‌کنند. از سوی دیگر خرج و دخل‌های ناهمگون ازجمله مشکلات ساختاری باشگاه‌های ایرانی است. هزینه‌های آن‌چنانی در مقابل درآمدهای اندک موجب شده تا همواره تراز تجارتی اغلب باشگاه‌های ایرانی نابرابر باشد. در این میان تلاش مسئولان فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ برای محدود کردن دست مدیران باشگاه‌ها هم با ناکامی مطلق روبرو شده و ره به‌جایی نبرده است. بر اساس قانون تجارت که باشگاه را هم شامل می‌شود اگر یک شرکت یا باشگاه سه سال متوالی زیان‌ده باشد باید آن را به انحلال رساند زیرا کاملا زیان‌ده بوده و صورت‌هایشان در بحث مالی مردود است. این در حالی است که در همه دنیا منابع تامین مالی باشگاه‌ها عمدتا از طریق حق پخش تلویزیونی است و حق پخش اینترنتی هم اخیرا به آن اضافه‌شده است، فروش مجوز پخش دیدار به‌صورت مستقیم و یا غیرمستقیم به شبکه‌ها و تلویزیون‌ها یکی از راه‌های کسب درآمد باشگاه‌ها است که در ایران این مشکل هنوز حل‌نشده است. این در حالی است که با افزایش سرسام‌آور هزینه و به‌ویژه رقم قرارداد بازیکنان به نظر می‌رسد فصل پیش رو نه‌تنها هزینه‌های جاری باشگاه‌ها کاهش پیدا نکرده بلکه با افزایش چشمگیری روبرو شود. به‌هرحال فدراسیون فوتبال عزم خود را جزم کرده تا انضباط مالی لازم را در باشگاه‌ها برقرار کند اما تاکنون که این قانون سقف قرارداد نتیجه معکوس داده است. البته فدراسیون فوتبال تاکید دارد تا قانون سقف بودجه و دستورالعمل ناظر بر قراردادها را برای فصل پیش رو اجرایی کند. قانون ضابطه مند کردن کانون‌های هواداران و کنترل آن‌ها هم هدف دوم فدراسیون برای فصل آینده است. اما در حالی که همان انضباط مالی موردنظر هنوز محقق نشده و پر ابهام است چگونه می‌توان انتظار داشت تا هدف دوم به نتیجه برسد. در حقیقت ساختارپرایراد باشگاه‌های ایرانی که از حرفه‌ای بودن تنها نام آن را یدک می‌کشند تااندازه‌ای پیچیده است که برای رسیدن به حداقل‌ها باید حداقل چند سال لیگ را تعطیل کرد و همه‌چیز را از نوساخت. اگر این اتفاق بیفتد که بسیار بعید است شاید با شالوده‌ای تازه بتوان به آنچه مطلوب فدراسیون و یا به عبارت بهتر کنفدراسیون فوتبال آسیاست، رسید. اما بدون تعطیلی لیگ و تکیه بر تهدید و ارعاب صرف بعید است حاصلی به دنبال داشته باشد چرا که اگر چنین بود در چند فصل اخیر حداقل وضعیت بهتر می‌شد نه این که هفته به هفته حاشیه‌ها افزایش پیدا کند. حاشیه‌های که هرکدام مقوله‌ای را شامل می‌شود و برای رفع‌ورجوعش باید پرونده‌ای ویژه باز کرد.