جشن دنیای تصویر از سال 1376 راه‌اندازی شد. این جشن بهترین‌های حوزه سینما و بهترین مجموعه‌های داستانی تلویزیون و شبکه نمایش خانگی را معرفی می‌کند. این جشن تندیسی با عنوان «حافظ» دارد و از این روی، جایزه این جشن به جایزه «حافظ» مشهور است.
بنیانگذار این جایزه مرحوم علی معلم بود.
همیشه جایزه دادن با جنجال همراه است. اما گاهی در روندِ اهدای جوایز، اخلاق حرفهای زیر سؤال می‌رود. گویا جایزه «حافظ» هم در سال‌های گذشته از مدار اخلاق خارج شده و لابی‌ها بر بخش‌هایی از آن احاطه یافته‌اند.
این جایزه در سال‌های اخیر به بهترین تیتراژ فیلم‌های سینمایی هم جایزه می‌داد. جایزه‌ای که برای جلب توجه بیشترِ اهالی موسیقی به جشنی سینمایی بود. روز گذشته اما سینا سرلک خواننده موسیقی کشورمان، در صفحه شخصی‌اش مطلبی منتشر کرد که پشت پرده‌هایی از جایزه «حافظ» و البته جایزه بخش موسیقی را نمایان می‌کند.
بی شک این جایزه در بخش‌های دیگر هم چنین پشت پرده‌هایی داشته و دارد اما شاید دیگران مانند سینا سرلک شجاعتِ عیان کردنِ این ماجراها را نداشته باشند.
در ادامه متنی را می‌خوانید که سینا سرلک نوشته است:
«علی خانِ معلم عزیز و بزرگوار با قلبی بزرگ
روحتون شاد و یاد تو تا همیشه گرامی
در بین ما نیستین و جاتون بسیار خالیه. اما یقیناً روح بزرگتون آگاه هست که دو سال پشت سر هم چه رفتار عجیبی شد با من در جشن حافظ، که یقیناً و بدون شک اگر شما بودین اجازه نمیدادین تندیسی که متعلق به من بود رو به دیگران بدهند. به بهانه اول شدن و دریافت تندیس، من رو دعوت کردن به اون مراسم و دقیقه 90 ورق برگشت و دو سال این اتفاق تکرار شد!!!
همون دو دفعه هم که به اون مراسم رفتم فقط و فقط به احترام شما بود و خانواده محترمتون و لطفی که به من داشتین.
علی اوجی که همیشه ادعا کرده رفیقِ منه!!! به من زنگ زد و گفت سینا جان کار شما (زیر سقف دودی) اول شده و سریع خودتو برسون به سالن برج میلاد. دوست من علیرضا امینی شاهد این موضوع هست و ما سریع راه افتادیم. ولی هفت دقیقه بعد زنگ زد و حرف رو عوض کرد و نتیجه عوض شد و گفتن چون در سالن نبودی جایزه به همایون شجریان تعلق گرفت!
در صورتی که همایون جان هم اون شب در سالن نبود و برادرش رایانِ عزیز تندیس رو به جای همایون دریافت کرده بود!
بعد از اون شب چند تماس با من گرفته شد (آذر معماریان عزیز همسر جناب معلم و امید معلم عزیز) برای دلجویی و این‌طور مسائل و گفتن سال بعد 100 درصد نوبت شماست!
که سال بعد رسید و باز هم همین اتفاق افتاد و من دعوت شدم و یکی از دوستانم قسم خورد که لوح من رو در بک استیج دیده.
حتی دوستان عزیز من دکتر هومن عشقی و حمید علاءالدین شاهد این ماجرا بودن و هومن و حمید به قدری ناراحت شدن که از سالن رفتن بیرون و باز دقیقه 90 ورق برگشت و تندیس رو در ژانر ما دادن به علیرضا قربانی عزیز.
همایون و علیرضا هر دو برای من عزیزن. همایون که همیشه برای من عزیزه و مثل یک برادر دوستش دارم و علیرضا قربانی هم سال‌هاست دوست بسیار خوب منه و مبارکشون باشه هر جایزه‌ای که تا به حال گرفتن.
اما این رفتار با من بسیار رفتار غیرحرفه‌ای و دور از معرفت بود! و بعد از این اتفاقات دیگه با خودم عهد بستم پا در هیچ مراسمی نزارم که این‌طور با من رفتار بشه!
این‌طور رفتارهای عجیب و غریب، تمام اعتماد من رو به همه چیز و همه کس از بین برده.
یقینا اون شخص یا اشخاصی که باعث این اتفاقات شدن، 100 درصد انکار میکنن این موضوع رو. اما پیغام‌های این دوستان رو هم دارم که اگر لازم شد میزارم روی صفحه که ببینین که من جز حقیقت حرفی رو به زبان نمیارم. این رو بدونین که من تا به امروز با همه سختی‌ها جنگیدم به خاطر عشق و ارادت به هنر و شما دوستان و هوادارانِ عزیزم
یا حق»
خواندن حرفهای سینا سرلک، بیانگر بخشی از پشت پرده‌ها و لابی‌های جوایزِ هنری در ایران است. پشت پرده‌هایی که نه بر اساسِ شایستگی‌ها که بر اساسِ مصلحت‌ها تصمیم می‌گیرد.
البته درباره اتفاقی که برای سینا سرلک رخ داده، باید بدانیم که جایزگزینانِ سرلک، یعنی همایون شجریان و علیرضا قربانی، هر دو خوانندگانی شایسته‌اند که بی‌شک جایزه «حافظ» حقشان بوده است؛ با این حال باید دید در اندیشه‌ی آن لابیگران و آن افرادِ پشت پرده چه بوده است و این تغییرها چه نفعی برایشان داشته است.
شاید در آینده شاهد افشاگری‌های بیشتری از این دست باشیم؛ چرا که اینگونه بیانِ حقایق، می‌تواند لابی‌ها و تصمیم‌های لحظه‌ای را به حداقل برساند.
