(تصاویر) آلبینیسم در حیات‌وحش؛ چهره رنگ‌پریده این حیوانات شگفت انگیز است!

در حیات وحش، آلبینیسم یک اتفاق نادر در بدو تولد است که توسط یک ژن مغلوب ایجاد می شود. نرخ در حیات وحش از ۱ در ۲۰۰۰۰ تا ۱ در ۱ میلیون تخمین زده می شود. پوشش سفید آنها را بیشتر در معرض شکار قرار می دهد. آلبینوها بینایی ضعیفی دارند یا حتی ممکن است نابینا باشند. ترکیب این عوامل منجر به بقای کم آلبینوها می شود و نسبت آنها را در جمعیت کاهش می دهد.

آلبینیسم جزئی در برخی از حیوانات رخ می دهد و بسیار شایع تر از آلبینیسم واقعی است. در آهوهای دم سفید، گاهی اوقات به آن "پیبالد" می گویند که در آن خز آنها ظاهری لکه دار و سفید دارد، اما آنها فاقد چشم های صورتی هستند که در آلبینوها وجود دارد. گوزن پیبالد با فراوانی کمتر از ۱ درصد در جمعیت های شکار شده رخ می دهد. بروز بیشتر ناهنجاری های فیزیکی برای گوزن پیبالد گزارش شده است.

اگرچه در طبیعت نادر است، حیوانات آلبینو در همه جا از آسمان تا دریا مشاهده شده اند. این موجودات منحصربه‌فرد رنگدانه‌ها را به طور جزئی یا کامل از دست می‌دهند، به همین دلیل رنگ پوست آنها در مقایسه با سایر اعضای گونه‌شان کم‌رنگ است. اگرچه تولد یک حیوان آلبینو در برخی فرهنگ ها یک رویداد مقدس یا مبارک تلقی می شود، تحقیقات نشان می دهد که برخی از حیوانات آلبینو در طبیعت مشکل دارند.

آلبینیسم چیست؟

در پستانداران، آلبینیسم زمانی اتفاق می‌افتد که فرد یک یا چند ژن جهش یافته را از هر دو والدین به ارث می‌برد که در تولید ملانین در بدن، رنگدانه اصلی که رنگ پوست، خز و چشم را تعیین می‌کند، اختلال ایجاد می‌کنند. تولید ملانین در ملانوسیت‌ها رخ می‌دهد، سلول‌های تخصصی که در پستانداران آلبینو وجود دارند اما به طور کامل عمل نمی‌کنند.

حیوانات غیر پستاندار نیز می توانند آلبینو باشند، اما چون می توانند علاوه بر ملانین، رنگدانه های دیگری نیز تولید کنند، ممکن است کاملا سفید به نظر نرسند. حتی پستانداران آلبینو نیز می توانند رنگی از خود نشان دهند اگر ژن های سازنده ملانین آنها کاملاً آسیب ندیده باشد.

توجه به این نکته مهم است که همه حیوانات سفید آلبینو نیستند. برخی از حیوانات به سادگی پوست روشنی دارند، یا ممکن است از شرایط دیگری مانند لوسیسم و ایزابلینیسم رنج ببرند. برای تشخیص تفاوت بین یک حیوان آلبینو و حیوان بدون بیماری، به چشم‌ها نگاه کنید: رگ‌های خونی که معمولاً با رنگدانه پوشانده شده‌اند در موجودات آلبینو ظاهر می‌شوند و رنگ چشم‌های آن‌ها را صورتی می‌سازند.

زنده ماندن با آلبینیسم

حیات وحش آلبینو ممکن است در طبیعت با موانعی روبرو شود. آنها اغلب بینایی ضعیفی دارند، که آنها را هنگام شکار برای غذا و دوری از خطر در مضیقه قرار می دهد. در برخی موارد آنها در یافتن جفت مشکل دارند و ناتوانی آنها در استتار خود آنها را در برابر شکارچیان آسیب پذیر می کند. به عنوان مثال تمساح های آلبینو را در نظر بگیرید که چنان هدف آشکاری برای شکارچیان قرار می دهند که اغلب قبل از رسیدن به بزرگسالی خورده می شوند.

حیوانات آلبینو و سایر حیات‌وحش‌های غیرعادی رنگ پریده نیز در برابر شکارچیانی که به دنبال سرمایه‌گذاری بر تقاضای فزاینده برای حیوانات خانگی عجیب و غریب یا محصولات مشتق شده از موجودات کمیاب هستند، آسیب‌پذیرتر هستند.

تهدید این حیوانات به قدری واقعی است که یک سازمان غیرانتفاعی جزیره ای را در اندونزی خریداری کرد تا بتواند پناه‌گاهی در آنجا برای یک اورانگوتان آلبینو بسازد که وقتی در ژوئن ۲۰۱۹ به آنجا نقل مکان کرد توسط محافظان امنیتی محافظت می شود. بسیاری از حیوانات آلبینو همچنین برای حفاظت به باغ وحش فرستاده شد. یکی از شناخته شده ترین حیوانات باغ وحش آلبینو اسنو فلیک بود، گوریلی که در مجله نشنال جئوگرافیک به نمایش درآمد و در سال ۲۰۰۳ بر اثر سرطان پوست درگذشت.

علاوه بر شکارچیان غیرقانونی، برخی از شکارچیان غنائم نیز به موارد کمیاب علاقه دارند. برای مثال، گوزن‌های آلبینو چنان برای شکارچیان فریبنده هستند که در چندین ایالت ایالات متحده شکار آن‌ها ممنوع است.

با این حال، برخی از موجودات آلبینو در طبیعت موفق می شوند. در اولنی، ایلینوی، جمعیتی پر رونق از نزدیک به صد سنجاب آلبینو وجود دارد. این شهر آنقدر به آنها افتخار می کند که ساکنان را تشویق می کند تا به آنها غذا بدهند و قوانینی را برای محافظت از آنها در برابر برخورد وسایل نقلیه تصویب کرده است.

منبع: خبرانلاین