بهبود رضایی
همواره برای اداره و یا نهادی هر سیستمی اساسنامهای تدوین شده است که مبنای تصمیمات در آینده تلقی میشود . در مؤسسات آموزشی از جمله مدارس نیز برای اداره هرچه بهتر و مدیریت در جهت رشد و اعتلای جایگاه آن آییننامه انضباطی وجود دارد و مدیران و مسئولان مدارس باید بر اساس آن تصمیمسازی و مدیریت نمایند. گاهی پیش میآیید که گذر زمان و عدم اصلاح نگری و اصلاحسازی موجب ناکارآمدی آن میشود در حال حاضر علیرغم مشکلات فراوانی در مدیریت مدارس آییننامه مذکور منفعل بوده و کارآمدی ندارد که در زیر به پارهای از این موارد اشاره میگردد: ۱-همچون بسیاری از موارد دیگر این آییننامه با زیرساخت فرهنگی و اجتماعی ایرانیان هماهنگی ندارد بیش از اندازه ارمانی و ایدهآل است با واقعیتهای موجود اجتماعی مخصوصا حاکم بر خانوادهها سازگاری ندارد. (تنبیه در خانوادهها، صداقت و...)
۲- دانشآموزان کنونی با انبوهی از دادهها و اطلاعات روبرو بوده و توانایی دورزدن این آییننامه را دارند و وقعی بران نمینهند.
۳- فرایند برخورد با تخلفات دانشآموزان زمان بر و فاقد کنترل بوده و دچار گذشت زمان شده و تأثیری در اصلاح و یا کنترل ایشان را ندارد.
۴-تخلفاتی مانند بههمراهداشتن تلفن همراه پس از کرونا و مجازیشدن آموزش دیگر قابلکنترل نیست؛ چون این نوآوری موردنیاز و از ضروریات زندگی شده و حتی در موقع مواجهه با آن قانون بازدارنده نبوده؛ بلکه موجب روشدن ضعف مسئولان مدارس میشود .
لذا به نظر میرسد بیش از این همچون دیگر موارد مالی و سرانه و... نباید آموزشوپرورش و مدیران مدارس را رها کرده و حمایت قانونی را از آنها برداشت به نظر میرسد پیشنهاد بازنگری آییننامه انضباطی مطرح و دراسرعوقت مسئولین امر باتوجهبه تجربیات مدیران مدارس و واقعیتهای موجود گام اساسی در مدیریت آموزشگاهها برداشته و دانشآموزان را برای شهروند خوب و مقید و قانونمند تربیت و تحویل جامعه دهند .