خانم سلحشوری عزیز انصراف، رفتن و غیبت چاره کار نیست.
ماندن و اعتراضکردن و پیشنهاددادن و گفتن و گفتن چاره است.
هرکس در هر منصبی که هست و در هر حیطهای که هست، باید بماند؛ چون معتقدم حضور معترضانه بهتر است تا غیاب اعتراضآمیز و از سر قهر.
ما همهمان ماندیم و جایمان را خالی نکردیم تا مبادا کس دیگری که توانایی و لیاقت کافی ندارد، جایمان را بگیرد که میدانیم اینچنین خواهد شد.
ما ماندیم تا باشیم، تا اعتراض کنیم، تا پیشنهاد بدهیم و اگر بتوانیم بهقدر سر سوزن وضع را «بهتر» کنیم، بهتر کنیم.
بیشتر بخوانید:
درگیری در مجلس بر سر آخرین نطق پروانه سلحشوری
حالا شما رفتید. حالا شما انصراف دادید. جای خالیتان را کسی پر خواهد کرد که نه لیاقتش را دارد و نه تواناییاش را و نه اصلا برای «بهتر»شدن آمده است.
این بار هم میآمدید و حداکثر به دلایل بسیار! ردصلاحیت میشدید (که احتمالش کم نبود). این درستتر بود.
خانم سلحشوری عزیز، اهمیت کار من هیچ ربطی به اهمیت و وسعت کار شما ندارد، ولی هدفمان یکی است: «بهتر»کردن وضع موجود حیطه کارمان.
و این حیطهها را وقتی کنار هم بگذاریم، میشود «ایران»؛ میشود «وطن».