مجتبی عابدینی که هنوز از مجارستان به کشور بازنگشته، گفت‌وگویش با خبرنگار «ایران» را این گونه آغاز کرد: «مسابقات جهانی که سالی یک بار برگزار می‌شود، بعد از المپیک بالاترین سطح مسابقات شمشیربازی است. من در این مسابقات رقیبان بزرگی را شکست دادم. مکس هارتونگ از آلمان که جزو بهترین شمشیربازان دنیاست. کمیل ابراهیموف از روسیه که نفر اول کشورش و نفر چهارم دنیاست یا فارس فرجانی از تونس که رنک 8 دنیا را دارد. من در افتخاراتم این مدال را نداشتم و برای اولین بار در تاریخ شمشیربازی ایران یک شمشیرباز موفق به کسب آن شد. با تمام وجودم و برای افتخارآفرینی برای مردم ایران در مسابقات جهانی شرکت کردم و این مدال را طبق نیتی که از قبل داشتم به همسرم، پارمیس دختر 8 ساله و پرنیا دختر 18 ماهه‌ام تقدیم می‌کنم.» این قهرمان شمشیربازی ایران یادآور شد: «من در 4 ماه گذشته 3 مدال برنز در مسابقات جام جهانی، قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان گرفته‌ام ولی این مدال برایم جایگاه ویژه و خاصی دارد و برای همین به خودم و مردم ایران می‌بالم و بسیار خوشحالم.»
عابدینی در المپیک 2016 ریو تا یک قدمی کسب مدال پیش رفت ولی به مقامی بهتر از چهارمی دست نیافت. حالا او انگیزه زیادی پیدا کرده تا در المپیک 2020 توکیو به مدال برسد: «قطعاً به این مدال قانع نیستم و به موفقیت‌های بیشتر فکر می‌کنم. متأسفانه بعد از بازی با هارتونگ سردرد عجیبی گرفتم و همین باعث شد که نتوانم به فینال صعود کنم وگرنه من برای طلا می‌جنگیدم نه برنز. البته در بازی نیمه نهایی با شاتماری که شمشیرباز میزبان بود، مسابقه داشتم. مجارستان یکی از مهدهای شمشیربازی در کنار روسیه و فرانسه است و حدود هزار تماشاگر هم از او حمایت می‌کردند. با این حال، امیدوارم که باز هم بتوانیم خبرهای خوشی را از شمشیربازی برای مردم داشته باشیم و هدف اول‌مان هم گرفتن سهمیه در بخش تیمی است. البته الان سهمیه خود من قطعی شده و هدف اصلی خودم کسب مدال طلا در المپیک 2020 است و امیدوارم در توکیو خدا کمک کند تا به هدفم برسم.» او درباره اینکه به عنوان قهرمان تاریخ ساز شمشیربازی چه خواسته‌ای دارد، گفت: «خواسته که زیاد است ولی همه از جمله رسانه‌ها باید کمک کنند تا خواسته‌های ما به گوش مسئولان برسد. شمشیربازی هر آنچه بود را انجام داد و حالا باید به ما رسیدگی کنند. ما اسپانسر نداریم و این درد بزرگی است. ما چراغ خاموش به مسابقات جهانی آمدیم و چراغ خاموش هم مدال گرفتیم. همه تیم‌های بزرگ دنیا اینجا هستند و حمایت می‌شوند ولی مدال گرفتن و رقابت با این تیم‌های بزرگ، انگیزه می‌خواهد.» عابدینی به سؤالی مبنی بر اینکه چرا این رشته مهجور مانده، چنین پاسخ داد: «شاید به خاطر این است که ما سالن نداریم و صدا و سیما هم مسابقات ما را پخش نمی‌کند اما من همیشه کامنت‌های مردم را که می‌بینم، بسیار محبت آمیز است. من در حالی این مدال را گرفتم که خیلی‌ها نمی‌دانند که در چه سالنی تمرین می‌کنیم. سالن شهید کلاهدوز برای 45 سال پیش است در حالی که تیم ایتالیا فقط 50 نفر تدارکات و ماساژور همراه خود داشت.» قراردادهای پایین، موضوعی است که در بسیاری از رشته‌ها وجود دارد. عابدینی درخصوص اینکه آیا شمشیربازی به لحاظ مالی می‌تواند یک قهرمان را راضی کند، چنین واکنشی داشت: «ما آدم‌های ناشکری نیستیم. ما لیگ چندان بزرگی نداریم و تیم‌ها از لحاظ مالی ضعیف هستند ولی شمشیربازان ایرانی لایق این قراردادهای کم نیستند. قرارداد من مبلغی نیست که بخواهم بگویم ولی قراردادی که پارسال با هواپیمایی وارش بستم، تنها 9 میلیون تومان بود.» معمولاً به قهرمان‌های بزرگ هر رشته‌ای لقب می‌دهند. عابدینی درباره اینکه او چه لقبی دارد و یا دوست دارد که داشته باشد، گفت: «من نمی‌توانم به خودم لقب بدهم چون معمولاً مردم این کار را می‌کنند. با این حال دیده‌ام که به من «زورو ایرانی» یا «گلادیاتور ایرانی» می‌گویند. خودم هر چه که مردم را شاد کند، می‌پسندم.» عابدینی در پایان از کمک و همراهی سرمربی تیم ملی هم قدردانی کرد: «برای گرفتن این مدال، دوست، برادر و مربی من پیمان فخری بسیار کمکم کرد و پای همه چیز من ایستاد تا به اینجا برسم و از او بسیار تشکر می‌کنم.»
