به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، امیرحسین زارع دارنده مدال برنز المپیک توکیو و قهرمان سنگین‌وزن جهان در مورد عملکردش در سال ۲۰۲۱ گفت: در اردو‌های تیم ملی تمرینات بسیار سختی را پشت سر گذاشتیم، جا دارد تشکر و قدردانی ویژه‌ای از غلامرضا محمدی سرمربی وقت تیم ملی و ابراهیم مهربان مربی سنگین‌وزن تیم ملی داشته باشم. آن کادر واقعاً تا المپیک زحمت کشیدند و خداراشکر که از المپیک هم دست خالی برنگشتیم. بعدازآن کادر فنی عوض شد و پژمان درستکار باصلابت، تدبیر و برنامه خاص تیم را خوب جمع کرد و ما به جهانی نروژ رفتیم، همه چیز آنجا مهیا شد و درنهایت سال بسیار خوبی برای منِ امیرحسین زارع بود، خیلی از این بابت خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق افتاد و امیدوارم با استفاده از تجربه بزرگ‌تر‌ها و آموختن از آن‌ها به این قهرمانی‌ها تداوم ببخشم.
وی در مورد لقب «پادشاه» که اتحادیه جهانی کشتی به او داده، تصریح کرد: آن قهرمانی یک حس غیرقابل وصف برایم به همراه داشت. قبل از جهانی در خانه کشتی شهید هادی تمرین می‌کردیم، عکس زنده یاد پهلوان علیرضا سلیمانی را می‌دیدم که در سنگین وزن تنها دارنده مدال طلای جهان بود و از خدا می‌خواستم که بتوانم این مدال را تکرار کنم. وقتی این اتفاق برای من رقم خورد، آنقدر حس خوبی داشتم که سعی کردم خوشحالی خودم را با همه مردم ایران سهیم باشم و آن تاج نمادین که روی تشک روی سرم گذاشتم، درواقع تاجی بود که بر سر مردم ایران گذاشتم.
وی در مورد احتمال رویارویی‌اش با گیبل استیوسون در مسابقه با تیم آمریکا در بهمن‌ماه گفت: بعد از جهانی تمریناتم را کم کردم، اما رها نکردم. بعدازاینکه خبر کشتی گرفتن در آمریکا را شنیدم، از اینکه فرصتی ایجادشده که با استیوسون کشتی بگیرم، خوشحالم. در المپیک دوست داشتم با او رودررو شوم، اما نشد. بعد هم به جهانی نیامد، او قهرمان بزرگی است و ما هم حرفمان را روی تشک می‌زنیم.
زارع همچنین در مورد خادمی حضرت امام رضا (ع) و تقدیم مدالش به آستان قدس رضوی اظهار داشت: من از بچگی ارادت ویژه‌ای به امام رضا داشتم و خیلی جا‌ها که دیگران شاید باورشان نشود، دستم را می‌گرفت. قبل از جهانی گفتم یا علی ابن موسی الرضا می‌شود طلای جهانی را بعد ۳۲ سال بگیرم. یک عزیزی که میزان ارادت من را به امام رضا (ع) نمی‌دانست، گفت ان‌شاءالله طلای جهان را بگیری و خدمت امام رضا ببری. همان‌جا نیت کردم و بعد این افتخار نصیب من شد و امام رضا من را طلبید و آن لباس خادمی بر تن من شد. این یک اتفاق دلی بود و من حتی آن روز که با دبیر برای کار خادمی به مشهد رفتیم، آرام مدالم را از ساکم درآوردم و خدمت آقای رحمتی نامی، گفتم می‌خواهم مدالم را تقدیم امام رضا کنم، اما مراحلش را بلد نیستم و این کار را خودتان انجام دهید. من دنبال هیچ مراسمی نبودم و گفتم این مدال مال من نیست، لیاقت امام رضا فقط طلاست و امیدوارم بتوانم سالیان سال فقط طلا تقدیم آستانش کنم.
