در یازدهمین دوره رقابت‌های پومسه تکواندوي قهرمانی جهان که امسال و در کشور چین برگزار شد، در رده سنی ۳۱ تا ۴۰ سال، تیم بانوان کشورمان با ترکیب آتوسا فرهمند، سیده معصومه حسینی و سونا رزاقی بر سکوی قهرمانی ایستاد. کره‌جنوبی نایب قهرمان شد و تیم‌های فرانسه و فنلاند در کنار هم، سکوی سوم را به دست آوردند. آتوسا فرهمند، پومسه کار با تجربه ایران علاوه بر این مدال گروهی، نقره انفرادی را نیز به خودش اختصاص داد تا باز هم در یک تورنمنت بین‌المللی صاحب مدال های خوشرنگی شده باشد. اعتراض این بانوی تکواندوکار به پخش سرود اشتباهی هنگام بالارفتن پرچم ایران، اتفاقی بود که بین مردم ایران به خوبی دیده شد. به همین دلیل با او گفت و گویی ترتیب دادیم تا علاوه بر ماجرای سرود قبل از انقلاب، نظراتش را در مورد این قهرمانی و همچنین شرایط فعلی خودش و تکواندو جویا شویم که در ادامه می‌خوانیم.
سطح مسابقات جهانی چگونه بود؟
مسابقات جهانی به صورت دوسال یک بار برگزار می‌شوند و هر دوره که شرکت می کنیم، سطح بالاتری نسبت به دوره قبل دارد. حریفان خیلی قوی‌تر و مسابقات سخت‌تر شده اند. کشورهای شرکت کننده از قاره های مختلف، با تعداد بازیکن خیلی بالا در مسابقات استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، آمریکایی ها نزدیک 170نفر بازیکن داشتند. اسپانیا 70بازیکن داشت یا استرالیا و کانادا هم تعداد بازیکنان‌شان زیاد بود. در واقع آن ها با تمام توان و نیرو در بازی ها حاضر شدند.
در مورد قهرمانی و مدالی که کسب کردید، صحبت کنید
من چهارمین طلای جهانی خودم را در این مسابقات کسب کردم که در بخش تیمی بود و نقره انفرادی را هم در این مسابقات گرفتم. این ششمین مدال جهانی و در مجموع یازدهمین مدال برون مرزی من بود.
در 11 تورنمنت بزرگ شرکت کرده اید؟
بله. همه، تورنمنت های آسیایی و جهانی بوده اند.
یعنی تورنمنتی نبوده که شرکت کنید و مدال نگیرید!
بله خداراشکر از همه آن ها با دست پر برگشتم.
چه مدت در پومسه فعالیت دارید؟
من حدود 25 سال است که تکواندو کار می کنم و در حال حاضر مربیگری و داوری بین المللی بخش پومسه را دارم. از سال76 که وارد مسابقات شدم در بخش مبارزه تکواندو بودم. در سال85 نیز ملی پوش این بخش بودم و وارد اردوهای ملی شدم اما کادر فنی صلاح ندید که من را برای مسابقات اعزام کند، بنابراین در سن 28 سالگی وارد بخش پومسه شدم و وقتی مربی کره ای من را دید، انتخاب شدم. از همان زمان توانستم که در اعزام ها نتیجه بگیرم و وضعیتم را در تیم ملی تثبیت کنم. خداراشکر همیشه با طلا و نقره از مسابقات برگشتم.
آیا انجام ورزش رزمی در سطح حرفه‌ای و در این سن، برای شما سخت نیست؟
در پومسه رده های سنی زیادی وجود دارد. رده نونهالان زیر 14 سال است. بعد از آن 15 تا 18 سال، 18تا30 سال، 30 تا 40 سال، 40تا50سال و 50تا60سال وجود دارند. یعنی ورزشی است که در هر مقطع سنی بازیکن دارد. به خاطر همین است که می بینید کشورهای دیگر بازیکنان زیادی دارند. آن‌ها در رده های پایین بیشتر به دنبال حضور در ورزش قهرمانی هستند اما به رده های سنین بالا اهمیت می‌دهند و برای مدال آن ها خیلی ارزش قايل هستند. کار بسیار سختی است که در سن بالا و در ورزش قهرمانی، وضعیت بدنی را تثبیت کنید و همچنین فشارها و استرس ها را حمل کنید و البته خیلی ارزش دارد. پومسه چنین قابلیتی را دارد که بازیکن حتی تا 69سالگی نیز در رده خودش به رقابت بپردازد.
اشاره کردید که در بخش مبارزه‌ای تکواندو نیز حضور داشته اید. آیا در این بخش مدالی هم دارید یا تمام مدال های شما مربوط به بخش پومسه است؟
من از رده نوجوانان کیوروگی را شروع کردم. پنج سال قهرمان کشور بودم. پنج مدال طلای کشوری در نوجوانان دارم و فنی ترین بازیکن این رده بودم. در رده جوانان نیز یک طلا و سه برنز کشوری دارم و در اردوی تیم ملی حاضر بودم. در لیگ برتر هم در باشگاه های مختلف بازی کرده ام و در همه آن ها به طلا رسیده ام. اما با این حال در رده بین المللی همان طور که گفتم اعزامی نبودم و مدالی ندارم. درو اقع تمام مدال‌های برون مرزی من مربوط به پومسه است که از سال 2013 تا به حال کسب کردم.
یعنی شما در فاصله پنج سال، 11مدال جهانی کسب کردید!
بله. خداراشکر مربی کره ای به من اعتماد کرد. در کیروگی اعتماد نکردند و قسمت نبود اما در پومسه توانستم به هدفی که در ورزش قهرمانی داشتم، برسم.
پس با این حساب قصد خداحافظی ندارید. آیا در المپیک هم شرکت می کنید؟
به امیدخدا. من ورزش قهرمانی و فشار و استرس آن را دوست دارم. شاید فرسایشی باشد. خیلی سخت است که 25سال برای ورزشکار سطح یک بودن تلاش کنید. هم فشار روانی دارد و هم فشار جسمانی. اما همان‌طور که هر آدمی برای کاری ساخته شده، من هم این فشار، برایم خودساختگی و خودباوری می آورد. احساس موفق بودن در کارم را به من می دهد. این احساس را دارم که سال بعد از امسالم بهتر باشد. باید ببینیم خدا چه می خواهد. شاید توانستم تا 69سالگی ادامه بدهم!
ماجرای سرود ملی اشتباهی چه بود؟
در تورنمنت ها، به طور معمول سرود ملی و پرچم را به مسئولان برگزاری می دهند تا در مواقع لازم از آن ها استفاده شود. ما همیشه در پایان تمرینات تیم ملی، سرود ملی را در کنار هم و رو به پرچم می خوانیم تا تصویرسازی از با هم بودن، عشق به میهن داشتن و رفتن روی سکو را در ذهن‌مان داشته باشیم. برای طلای تیمی وقتی روی سکو رفتیم، ریتم موزیک در ابتدا شبیه سرود ملی ما بود اما زمانی که شروع به خواندن کردم، دیدم شعر و موزیک با هم همخوانی ندارند. بچه های تیم جا خورده بودند که من اشتباه می خوانم یا موزیک اشتباه پخش شده است. من همانجا و روی سکو گفتم این سرود ما نیست. به مسئول برگزاری نیز این را اعلام کردم. به هرحال تا سرپرست تیم خودش را به ما برساند، موزیک تمام شد و پرچم بالا رفت. بعد از آن وقتی پایین آمدیم، سرپرست‌مان اعتراض کرد. آن ها نیز خیلی عذرخواهی کردند. هنگام دریافت مدال های دیگر، سرود ما به درستی پخش شد و نمی دانم چه اتفاقی افتاد که آن روز این اشتباه به وجود آمد اما این اتفاق، شیرینی مدال را برای ما کم کرد.
آیا می دانستید که این موزیک برای دوران پیش از انقلاب است؟
در بازی های آسیایی ازبکستان، دیده بودم که این اتفاق افتاد و سرود ملی ویتنام اشتباه پخش شد. اینجا هم که این اتفاق برای ما افتاد و من اعتراض کردم، احساس کردم سرود یک کشور دیگر پخش می شود. وقتی به ایران رسیدیم، دیدم در سایت ها اعلام شده که سرود برای گذشته بوده است. همان‌طور که گفتم، مسئولان ما در این مورد شکایت کرده‌اند که نتیجه آن در آینده مشخص می شود.
به خاطر این قهرمانی پاداشی گرفته اید؟
خیر. به ما پاداش خاصی داده نمی شود. فقط در مراسم تجلیل از قهرمانان به ما هدیه ای تعلق می گیرد. سال های قبل سکه می دادند اما امسال به خاطر تورم و مشکلات مالی، سکه ندادند. قرار بود برابر سکه ها حواله بدهند اما حتی حواله‌هایی که ریاست جمهوری داده بود به دست ما نرسید. گفتند شماره کارت بدهید تا برای شما مبلغی را واریز کنیم. اینکه این مبلغ چقدر بوده مشخص نیست.
یعنی حتی مبلغ هم برای شما واریز نشده است؟
چرا. این مبلغ به دست ما رسیده اما برای من که در 2016 با دو مدال طلای جهانی مثلا باید 40 سکه می گرفتم، 50میلیون تومان واریز شده که به نظرم 50میلیون تومان با 40سکه هم خوانی ندارد. این مبلغ باید هرسال بیشتر شود و به نظرم برای من که دو طلای جهان، دو طلای آسیا و فنی‌ترین بازیکن سال2016، مبلغ درستی نبود. البته فدراسیون برای ما وقتی در اردو هستیم، حقوق در نظر می گیرند.
این حقوق چقدر است؟
خیلی نیست. این حقوق نسبت به مدال بچه ها متفاوت است. بالاترین مبلغی که در نظر می گیرند برای مدال طلای جهان است اما همه این ها نیز زیر يك میلیون تومان است. با این حال ما نسبت به رشته های دیگر که حقوق در نظر گرفته نمی شود، وضعیت خوبی داریم. ضمن اینکه مسئولان ما امکانات خوبی را برای‌مان تهیه می کنند. این‌ها جای تقدیر و تشکر دارد اما به هرحال بابت مدال و مقام، جایزه یا پاداشی به ما تعلق نمی گیرد.
امکانات که برای رسیدن به موفقیت، باید باشد اما چون وقت و زندگی خودتان را روی این کار گذاشته‌اید باید درآمدی داشته باشید.
درآمد به خصوصی نداریم. حتی در باشگاه هایی هم که به صورت خصوصی آموزش می دهیم، چندماهی که به اردو می رویم، حقوقی دریافت نمی کنیم و از درآمدی که خارج از اردو داریم نیز محروم می شویم. حالا باز ما خانم هستیم و سرپرست خانواده نیستیم اما برای مردان شرایط سختی وجود دارد. خیلی از آقایان با اینکه خیلی شایسته هستند و می توانند مقام آور باشند، به خاطر اینکه به آن ها مرخصی نمی دهند تا در اردو حاضر شوند و بحث اخراج از کار پیش می آید، ترجیح می دهند در کارشان باقی بمانند به خاطر مسئولیتی که در خانواده شان دارند.
در این مورد با فدراسیون صحبتی نداشته‌اید؟
ما نباید صحبت کنیم. ما به صورت جمعی مسائل را به اطلاع سرمربی یا سرپرست می رسانیم اما به فدراسیون هم با مشکل بودجه روبه‌رو است. ما برای همین مسابقات هم به سختی اعزام شدیم. به عنوان مثال در هتلی که تمام تیم ها در آن حاضر بودند، ساکن نشدیم و به هتلی رفتیم که دورتر از محل مسابقات بود چون هزینه کمتری داشت. یا بحث تغذیه و خوراک که برای ما خیلی سخت بود. در این مورد هم شاید ما خانم ها کمتر از مردان احتیاج به غذا داشته باشیم اما من در اردو وقتی این شرایط را دیدم گفتم، پسران تیم با این غذا سیر نمی شوند! آن ها ورزشکار هستند! واقعا شرایط سختی وجود دارد و مدال هرکدام از بچه‌ها، صد برابر آنچه همه می بینند ارزش دارد. ممکن است بگویند به به! تیم ملی هستید و سفر می روید و در کشورها گشت و گذار می کنید اما فشاری که به ما وارد می شود، دیده نمی شود.
یعنی شما با این همه سختی در مسابقات مقام می آورید اما در عمل تقدیری از شما صورت نمی گیرد.
بله. در عمل، ما خودمان هستیم و خودمان. حتی هیات استان خودم یعنی استان البرز هم کاری برای من نکرده است. من سه ماه پیش با یک طلا و یک نقره از بازی‌های آسیایی ویتنام برگشتم. بعد از آن برای استان البرز در مسابقات کشوری دو طلا گرفتم و بعد ازآن هم بلافاصله وارد بازی های جهانی شدم. بابت این 6مدالی که در عرض 6ماه به دست آوردم، حتی استان خودم هم کاری برایم نکرده است. فقط در یک تشکر و یک بنر و یک شاخه گل بوده است. شاید اگر مبلغی را هم به صورت نقدی به ما پرداخت کنند، برای ما که تمام زندگی‌مان را گذاشته ایم، چیزی نباشد. فقط می توانم بگویم عشقی است که ما داریم و با سختی‌های ان می سازیم.
در پایان اگر حرف و نکته ای جا مانده،بفرمایید.
باید تشکر کنم از خانوده ام که تمام این سال ها از من حمایت کردند. با همه سختی ها، اشک ها، لبخندها، چه با مدال ها و چه بی مدال، ساخته اند. در این دو سال اخیر هم که ازدواج کردم، همسرم حامی خیلی خوبی بوده و در تمام زمینه ها به من کمک کرده است و از او نیز خیلی ممنونم. همچنین از خانم اسدپور، سرمربی تیم ملی صمیمانه تشکر می کنم که در این پنج سالی که بعد از مربی کره ای من با او کار کرده ام بسیار دلسوزانه و بدون هیچ چشمداشت مالی، تمام اطلاعات و توانایی های‌شان را برای موفقیت تیم ملی خرج کردند.
