در آستانه برگزاري جام جهاني، زلاتان ابراهيموويچ رسانه‌هاي سوئدي را عامل دعوت نشدنش به تيم ملي سوئد قلمداد كرد و آنها را از دم تيغ انتقاداتش گذراند. زلاتان كه براي دومين دوره متوالي در جام جهاني غايب است، اين روزها با بالاگرفتن تب جام جهاني، آمپرش بالا رفته است و از رسانه‌ها به‌شدت انتقاد مي‌كند و از خودش به‌شدت تمجيد! او در تازه‌ترين اظهارنظر راجع به غيبتش در جام جهاني، گفته است: «نشريات مي‌گويند تيم بدون من بهتر است و براي همين من معتقدم كار آنهاست. سوئدي‌ها رويكرد مشخصي در نشريات دارند. من حتي اسم معمولي سوئدي ندارم. من انسان سوئدي معمولي نيستم، رفتارم كاملا متفاوت است. فكر مي‌كنم جام جهاني بزرگ‌ترين مهماني فوتبال است. همه بازيكنان بزرگ هستند. زلاتان آنجا نيست... او بايد آنجا مي‌بود ولي نيست.» در دنياي فوتبال قطعا هيچ ستاره‌اي به اندازه زلاتان دچار خودشيفتگي نيست. حتي كريس رونالدو هم از اين حيث به گرد پاي زلاتان نمي‌رسد. جملات اخير زلاتان هم به خوبي از عمق خودشيفتگي او پرده برمي‌دارد. البته او شايد حق داشته باشد. زلاتان، اگرنه موفق‌ترين، ولي بهترين بازيكن تاريخ فوتبال سوئد است اما دو جام جهاني اخير را از دست داده.
او جام ٢٠١٤ را با شكست سوئد مقابل پرتغال از دست داد؛ ديداري كه به دوئل زلاتان و رونالدو بدل شد: رونالدو ٤ گل زد و زلاتان ٣ گل و پرتغال ٤ بر ٣ سوئد را شكست داد و به جام جهاني رفت. زلاتان چند روز بعد از آن شكست، گفت جام جهاني بي زلاتان ارزش ديدن ندارد. غيبت او در اين جام جهاني هم محصول تنبلي خودش است. زلاتان پس از حذف سوئد در يورو ٢٠١٦، ديد كه حوصله تلاش براي رسيدن به جام جهاني را ندارد. همين باعث شد كه با تيم ملي خداحافظي كند. اما وقتي كه ديد سوئد به جام جهاني ٢٠١٨ رسيد، فيلش ياد هندوستان كرد و خواهان بازگشت به تيم سوئد شد. اگرچه حضور او مي‌توانست هارموني سوئدِ بي زلاتان را به هم بريزد اما دليل اصلي دعوت نشدنش به تيم سوئد، كمك نكردن به سوئد در راه رسيدن به جام جهاني بوده است. يان اندرسون، سرمربي سوئد، ماه گذشته درباره دعوت نشدن زلاتان گفت: «زلاتان و چند بازيكن ديگر بعد از مسابقات يورو در فرانسه، عنوان كردند كه نمي‌خواهند به تيم ملي دعوت شوند و من به تصميم آنها احترام گذاشتم. ما با هم توافق كرديم و او خيلي واضح تصميمش را به من گفت و من هم با آن موافقت كردم. كساني كه پاسخ «نه» دادند در برنامه‌ام براي جام جهاني حضور نخواهند داشت.» اين اظهارنظر يان اندرسون آب پاكي را روي دست زلاتاني ريخت كه يك ماه قبل از سخنان اندرسون، گفته بود براي حضور مجدد در تيم ملي به دعوت كسي نياز ندارد و اگر بخواهد كشورش را در روسيه همراهي مي‌كند! زلاتان اكنون ٣٧ ساله است و از جهاتي به مارادوناي ١٩٩٨ شباهت دارد. پيش از آن جام جهاني هم، مارادوناي ٣٨ ساله درخواست كرد كه او را به تيم ملي دعوت كنند ولي مربي آرژانتين وقعي به خواسته او ننهاد. البته زلاتان فعلي به مراتب آماده‌تر از مارادوناي ١٩٩٨ است ولي واقعيت اين است كه ليگ فوتبال امريكا، قبرستان جهان فوتبال است! يعني بازيكني كه به آنجا برود، خزان فوتبالش را آغاز كرده و از خزان‌زدگان فوتبال كمتر كسي در جام جهاني حضور دارد.
زلاتان ابراهيموويچ كه در سوئد به دنيا آمده و پدري بوسنيايي و مادري كروات دارد، در آغاز اين قرن مي‌توانست بازي در تيم‌هاي بوسني يا كرواسي را هم انتخاب كند ولي او سوئد را ترجيح داد. اما از شانس بد، فقط در دو دوره جام جهاني موفق شد براي سوئد بازي كند: ٢٠٠٢ و ٢٠٠٦. سوئد در جام‌هاي ٢٠١٠ و ٢٠١٤ غايب بود و در اين جام هم زلاتان را به بازي نگرفته است. همه اين ناكامي‌ها موجب مي‌شود كه اين ستاره خودشيفته جهان فوتبال را بيشتر بازيكني باشگاهي بدانيم. از حيث توفيقات ملي، زلاتان تقريبا شبيه دي استفانو و يان راش و بزرگاني از اين دست بوده است.
