و علی در دمشق بر بالای منبر رفت و از راه و مرام خاندان پیامبر رحمت و سعادت گفت. از ریشه ای که از آسمان آمده است و از سرزمینی که موعود همه پیامبران است. او گفت از زمان مقدس، از زبان مقدس و از میان کلمات مقدس آمده است. او از همه خوبی ها گفت: از جدش، پیامبر(ص) و علی (ع). از کرامت و بزرگواری گفت؛ از سرور جوانان بهشت گفت، از حسن(ع) و حسین(ع). او از کربلا و از پدرش خون خدا گفت. و علی بر بالای آن منبر، اذان را تفسیر کرد و راه نماز را نشان داد. در پیش چپشم مردمی که اسلام مثله شده را دیده بودند، او حج و جهاد و زکات را با هم یک جا، در سلامت و درخشش، نشان داد. او ترسیم زندگی خدایی را بر عهده گرفت. منبر مسجد به نزدیکی عرش رسید و نوری بزرگ از آن، تاریخ تاریک را روشن کرد. زیبایی عبادت کنندگان و آبروی سجده کنندگان، آری آن شهیدزاده، علی ابن حسین ابن علی بود.
