رفیق دیرینه خیار بودم. جایگاهم در لقمههای نان، پنیر و گردو ویژه بود. من بودم که نیمروها اُملت شدند. سرخی مرا غروبهای خونین پاییز نداشت. حال به همت مسئولان کمرنگ شدهام؛ نه اینکه از سرخیام کم شده باشد، نه! قیمتم سر به فلک کشیده و هیچکس خریدارم نیست.