وی نوشت:
يادم مى آيد يك بار مادربزرگ آمريكايىِ يكى از دوستانم براى مادربزرگِ ديگرِ اهلِ شهرِ ملايرش ، سوغاتى يك چكمه ىِ پلاستيكىِ قرمز با لبه ىِ خز دارِ كُركى صورتى فرستاده بود!
يادم مي آيد از تصور مادربزرگ نُقلى ايرانى در آن چكمه هاىِ براقِ قرمز خيلى خنديديم!
خنديديم چون تصورِ پوشيدن كفش و لباسِ رنگى و روشن براى كسى كه سنى از او گذشته باشد براى ما عجيب و خنده دار است!
راستش براى نسلى كه هر چه زحمت كشيدند و تلاش كردند و جان كندند، چيزى غير از نااميدى ، با سيلى سرخ نگه داشتنِ صورت و غصه ى آينده فرزند و نواده ها را خوردن نصيبشان نشد، بايد هم پوشيدن لباس شاد و روشن شوخىِ بد و خنده دارى باشد!
مردِشريفِ پُشت به دوربينِ گوشىِ من نشسته، دستِ كم هفتاد سال سن دارد، ما او را عمو صدا ميكنيم، عمو بعد از دستِ كم شصت سال كار كردن، حالا كه وقتِ استراحت و آسودگيش است بايد شب ها تا صبح در سرماى گزنده و بى رحم شب در محوطه راه برود و نگهبانى بدهد و تنها دلخوشى و سرگرميش همان تلويزيونِ چهارده اينچِ كوچكى باشد كه در عكس به آن چشم دوخته!
پدرها و مادرهاىِ شريف و زحمتكشِ ما كه عمرى جان كندند و هيچ وقت آسايش سهمشان نشد!
آدم دلش ميخواهد زمين دهن باز كند و آدم را ببلعد!
