وی افزود: متأسفانه چند سال قبل مصدومیتی از ناحیه رباط صلیبی و مینیسک داشتم که رباط صلیبی را جراحی کردم و شرایطم خوب بود، اما مسئله مینیسک از نظر روانی و ذهنی فشار می‌آورد. با این وجود، چندین سال کار کردم و با تمام وجود در خدمت تیم ملی بودم. تصمیم خداحافظی هم تصمیم راحتی نبود و به قولی می‌گویند مرگ اول یک ورزشکار، لحظه خداحافظی‌اش است و وقتی از تیم ملی خداحافظی کردم، به این مسئله فکر می‌کردم.
«هنگام خداحافظی به این فکر می‌کردم از خانواده‌ای دور می‌شوم که سالهای سال کنار آنها بودم.»، بازیکن عقب‌گیر تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان با بیان این جمله یادآور شد: نمی‌دانم تیم ملی فوتبال ساحلی را خانواده اولم بدانم یا نه، اما این خانواده خیلی دوست‌داشتنی بود و به آنها وابسته شده‌ام. دور شدن از آنها واقعاً سخت بود و نمی‌توانستم این مسئله خداحافظی را هضم کنم و هر وقت به مسئله جدایی فکر می‌کردم، اذیت می‌شدم. اینکه روزی بخواهم پیراهن مقدس تیم ملی را از تنم خارج کنم، سخت بود. با این حال باید یک جوری با این مسئله کنار بیایم و امیدوارم جوان‌هایی که می‌آیند و جایگزین می‌شوند، بتوانند با تمام وجود سرباز و خدمت‌گزار تیم ملی باشند.
عبداللهی خاطرنشان کرد: یکی از علت‌هایی که باعث شد تصمیم به خداحافظی بگیرم، جوان‌های باانگیزه‌ای بودند که می‌دیدم در تیم ملی هستند. شاید پنج شش سال دیگر می‌توانستم با همین شرایط و توان بدنی بازی کنم، چون خودم شرایطم را می‌دانم، اما تصمیمی بود که باید دیر یا زود می‌گرفتم. در هر صورت خدا را شکر می‌کنم و از تمام افرادی که برای من زحمت کشیدند، باید تشکر کنم. مربیان باشگاهی و ملی برای من زحمت کشیدند. از فرشاد فلاحت‌زاده که در تیم ملی شاگردش بودم و بعد مارکو اکتاویو که تمام نکات اخلاقی، فنی و ورزشی را به ما یاد داد. من واقعاً مدیون آنها هستم. سالهای سال با اکتاویو کار کردم و فوتبال ساحلی ایران مدیون اوست.
وی ادامه داد: همچنین باید از تمام مدیرانی که برای فوتبال ساحلی زحمت کشیدند، تشکر کنم. به خصوص خانم شهریاری که تیم ملی فوتبال ساحلی، شخصیت گرفتنش را مدیون زحمات اوست. در تمام تورنمنت‌هایی که در دوره 9 ساله مدیریت خانم شهریاری شرکت کردیم، پیروز بودیم و کارنامه خوبی رقم زدیم. از هر کسی بپرسید، نمی‌گوید که زمان مدیریت او بد بوده یا مشکلی برای تیم ملی ایجاد شده است، چون همیشه در بهترین شرایط بودیم. از عباس هاشم‌پور هم باید تشکر کنم که سال‌ها به‌عنوان سرپرست، مربی و سرمربی حامی ما بود و خیلی زحمت کشید و یک جورهایی برای ما دوست و رفیق بود. محمد احمدزاده، مسلم مسیگر، فرید بلوکباشی، مصطفی کیانی، پیمان حسینی و خیلی دوستان دیگر که نمی‌توانم تک تک اسم ببرم، مثل یک خانواده بودند. شرایط برای خداحافظی از این خانواده سخت بود، اما امیدوارم تیم ملی همیشه موفق و پیروز باشد. از همسرم باید تشکر کنم که در تمام این سال‌ها، کاری نبوده است که برای موفقیت من انجام ندهد. او با خیلی از مشکلات و رنج‌ها ساخت تا با بهترین شرایط در اردوها باشیم.
«صحبت از نیمکت‌نشینی با وجود آمادگی کردی و پیمان حسینی هم گفت خداحافظی کرد، چون احساس می‌کرد دیگر نیازی به او ندارند. آیا خداحافظی‌تان ارتباطی با این موضوع داشته که در تیم ملی نیازی به شما نبوده است؟»، بازیکن تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در پاسخ به این سؤال گفت: تقریباً همین حس به ما دست داد که اگر بمانیم خراب می‌شویم، در شرایطی که هنوز می توانستیم بازی کنیم. پیمان حسینی شرایط خودش را داشت و درباره آن صحبت کرده است، اما وضعیت خودم طوری بود که بتوانم بازی کنم. در همین تورنمنت مقابل روسیه و سنگال که همیشه عالی بودیم و کارنامه موفقی داشتیم، بازی نکردم، در حالی که همیشه مقابل چنین تیم‌هایی بیشترین زمان را در زمین بودم. با هر دروازه‌بانی که بود، سعی می‌کردم بهترین عملکرد را در خط دفاعی داشته باشم.
عبداللهی گفت: در فینال‌ها، همیشه با تیم‌های بزرگ بازی داشتیم و هیچ وقت ناامید نبودیم. با این حال حس کردم، شرایط بد و بدتر می‌شود. حتی بعد از مصدومیت سه چهار سال قبلم، سعی کردم خیلی زود به تیم ملی برگردم و مارکو اکتاویو گفت زودتر برگرد که به تو نیاز دارم، در چهار پنج ماه خودم را آماده کردم، اما آقای اکتاویو بدقولی کرد و من را به مسابقات قهرمانی آسیا نبرد که از همانجا لطمه خوردیم. البته این سلیقه مربی است و مشکلی از این بابت نیست، اما در این اردو هم صد درصد آماده بودم و همه می‌دانستند که آماده‌ام و سؤال می‌پرسیدند چرا از من استفاده نمی‌شوم. در هر صورت به تصمیم کادر فنی احترام گذاشتم و برای خداحافظی هم تصمیم گرفتم، چون نمی‌خواستم با حیثیت و آبروی چند سالهای که داشتم، بازی شود. در نهایت با افکار حرفه‌ای یا غیرحرفه‌ای تصمیم به خداحافظی گرفتم، هر چند این تصمیم با تمام نارضایتی از سوی خودم بود.
بازیکن تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان خاطرنشان کرد: خودم باید به تصمیم خودم، احترام می‌گذاشتم. تصمیم گرفتم در اوج خداحافظی کنم که حرف و حدیثی هم نباشد. البته حرف و حدیث همیشه بوده است و عده‌ای می‌گفتند که تیم ملی برای اینهاست (خودش و بازیکنان با سابقه تیم ملی)، اما همیشه هر کسی که خوب تمرین کرد و در اردوها حرفه‌ای بود، در تیم ملی هم حضور داشت. اردوها شرایط خودش را دارد و همیشه بهترین‌ها در آن حضور دارند و ما همیشه صد درصد آماده بودیم که در تیم ملی حضور داشتیم. شواهد و نتایج هم این را نشان داد که همیشه آماده بودیم. با این حال، حس اولیه برای خداحافظی این بود که در حال خراب شدن هستیم و حس ثانویه هم این بود که جای خودمان را به جوان‌ها بدهیم.
