هیچ وقت از مدال گرفتن در آسیا خسته نمی‌شوم

پسر طلایی دوومیدانی ایران این گونه صحبت‌هایش را آغاز کرد: «آرزوی هر ورزشکاری است که در این مسابقات حتی شرکت کند و خدا را شکر می‌کنم که چنین توانی در من وجود دارد که شرکت کنم و مدال بیاورم. خوشبختانه در این دوره هم نتایج درخشانی برایم به دست آمد و طلا گرفتم. همیشه هم سطح آسیا همین بوده است. با 60 متر، 62 یا 63 متر طلا می‌گرفتم ولی در این مسابقات توانستم 65 متر و 95 سانتی‌متر پرتاب کنم و رکوردم در آسیا را بهبود بخشم.»
مدال گرفتن‌های پیاپی شاید انگیزه را از هر ورزشکاری بگیرد اما برای حدادی این طور نیست. او می‌گوید: «هیچ وقت از مدال گرفتن در آسیا خسته نشده و نمی‌شوم چون این مدال‌ها، زمینه ساز شرکت کردن در مسابقات بزرگ‌تر است. البته نمی‌شود هم گفت که تمرین است. چون اعتبارش زیاد است و از لحاظ امتیازی در جهان هم اهمیت دارد. اکثر ورزشکارانی که در این مسابقات قهرمان می‌شوند، به طور مستقیم به مسابقات جهانی راه پیدا می‌کنند. من هم خدا را شکر توانستم ششمین مدال طلایم را در این مسابقات بگیرم و نشان بدهم که هنوز در اوج هستم.»
احسان که در گفت‌وگو با سایت فدراسیون جهانی گفته بود هنوز هم منتظر است ببیند چه کسی در آسیا جانشینش می‌شود، در این رابطه گفت: «بله مصاحبه کردم و گفتم که دوست دارم جوان‌های دیگر بیایند و بتوانند پرتاب‌های بلندی در آسیا داشته باشند و رکوردهای من را افزایش دهند. رکورد چیزی است که هیچ وقت ماندگار نیست و برای همین باید جوان‌ها بیایند. من تا زمانی که هستم در مسابقات شرکت می‌کنم و بعد از آن هم باید جوان‌ها بیایند.»
این پرتابگر 34 ساله درباره این که تا چه زمانی می‌خواهد پرتاب کند، چنین پاسخ داد:« مهم‌ترین چیز در ورزش سلامتی است و اگر کسی سلامت باشد، می‌تواند به ورزش ادامه دهد. خصوصاً در ورزشی که ما در آن حضور داریم. ان‌شاءالله اگر مشکلی پیش نیاید، خودم می‌خواهم که تا 40 یا 42 سالگی در ورزش بمانم و در بازی‌های آسیایی و المپیک شرکت کنم.»
حدادی درباره علاقه‌اش به مربیگری هم چنین توضیح داد: «راستش را بخواهید تا به حال به مربیگری زیاد فکر نکرده‌ام ولی دوست دارم که داشته‌هایم را در اردو یا کمپی که قرار است ان شاء‌الله در آینده در ایران احداث کنیم، در اختیار جوان‌ها بگذارم و به آنها یاد بدهم. به هر حال، در این چند سال، بیت‌المال برای من هزینه کرده و این‌ها را باید به نوجوانان و جوانان کشورم منتقل کنم. حتی کسانی در کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و یا کشورهای آسیای دور مانند ژاپن هستند که دوست دارند در کنار من تمرین کنند ولی چون من فرصت اش را ندارم نمی توانم بپذیرم که در کنارم باشند.»
حدادی درباره برنامه آینده‌اش هم گفت: «هدف ما مسابقات جهانی امسال است که در دوحه قطر برگزار می‌شود و بعدش هم المپیک و امیدوارم شرایط به همین شکل جلو برود و به دور از آسیب دیدگی و هر اتفاقی بتوانم در قهرمانی جهان و المپیک به قهرمانی دست پیدا کنم. اگر می‌خواهند احسان حدادی در المپیک مدال بگیرد، آرامش و داشتن یک تیم در کنارم ضروری است و در این صورت است که نصف راه را طی کرده ام و به مدال نزدیک تر هستم. تنهایی در اردوها، خیلی من را اذیت می‌کند ولی اگر یک تیم در کنار من باشد، احساس آرامش می‌کنم. الان حسین توکلی وظیفه خودش را می‌داند و کمک ام می‌کند. آقای مک ویلکینز نیز همین طور یا فیزیوتراپ. ما باید یک تیم باشیم تا نتیجه‌اش را در المپیک توکیو ببینیم. این طور نباید باشد که به ورزشکار بگوییم خودت تمرین کن و نتیجه بگیر ولی بودن یک تیم خیلی به من کمک می‌کند و امیدوارم کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش هم کمک کنند تا بتوانم به هدفم برسم.»
او که گهگاهی انتقادهایی را از شرایطش انجام می‌دهد، به این موضوع چنین واکنشی داشت: «من از دوستان فدراسیون دوومیدانی تشکر می‌کنم. در 2 ماه گذشته با آرامش تمرین کردم و تمریناتم هم خیلی خوب بود و به آمادگی 70 درصد رسیدم. درست است که قبلاً انتقادهایی را از فدراسیون انجام داده ام و باز هم اگر موضوعی پیش بیاید یا حس کنم که امکانات کمی قرار است در اختیارم قرار بگیرد، قطعاً انتقاد خواهم کرد. امیدوارم حقوق آقای مک هم سر موقع پرداخت شود تا بتوانیم با آرامش برای مسابقات جهانی آماده شویم و بعد هم برای المپیک آماده شوم.»
حدادی درباره این که چرا در دوومیدانی ایران تنها تک ستاره‌هایی چون او می‌درخشند هم گفت: «تیم ملی ایران هم ستاره زیاد دارد. آقای تفتیان، حسین کیهانی، ثمری و ... کسانی هستند که در چند سال اخیر مدال‌های زیادی به دست آورده اند اما ورزش بالا و پایین دارد و گاهی نمی‌شود مدال گرفت. البته خدا را شکر می‌کنم که خودم در این چند ساله توانسته‌ام نسبتاً در اوج باشم و در مسابقات آسیایی جزو بهترین‌ها باشم. البته در مسابقات جهانی کمی کارم سخت تر است ولی سعی می‌کنم که بهترین نتیجه را بگیرم. با همین رکوردی که در آسیا داشتم، جزو فینالیست‌های جهانی خواهم بود اما قطعاً برای المپیک این رکورد من نخواهد بود و سعی می‌کنم بالای 69، 68 متر پرتاب کنم و قطعاً یکی از مدال‌های خوشرنگ المپیک را به دست آورم.»