وی با مبارزه‌ای که قبل از کرونا با اسنایدر آمریکایی در ایتالیا داشت، نشان داد که بعد از 4 سال محرومیت با تمام قوا برای جبران سال‌های از دست رفته آمده است.
محمدیان هنوز هم نمی‌داند چه اتفاقی در توکیو رخ داد که همه آرزوهایش با یک تک کشتی به پایان رسید. فرزند عسکری محمدیان در همان مبارزه اولش مغلوب اودیکادزه گرجستانی شد و حریفش هم در دور دوم به سعدالله اف باخت تا او حضور در شانس مجدد را هم از دست بدهد.
دارنده مدال برنز سال 2014 جهان بعد از المپیک با هیچ رسانه‌ای گفت‌وگو نکرد و هیچ صحبتی در خصوص چرایی باختش نداشت، اما حالا نزدیک به 11 هفته گذشته از المپیک، درحالی که یک کشتی در لیگ برای فولادین ذوب گرفته و در کمتر از یک دقیقه حریفش از پاس ناجا را با امتیاز عالی از پیش رو برداشته، در مورد اتفاقاتی که در این مقطع از زندگی اش رخ داد با خبرگزاری تسنیم صحبت کرد که در زیر مشاهده می‌کنید.
*المپیک برای من مثل یک کابوس بود؛ به بردن سعدالله اف فکر می‌کردم
محمدیان با اشاره به اینکه بعد از المپیک با هیچ رسانه‌ای صحبت نکرده، عنوان کرد: همه شرایط در اردوی المپیک خوب بود، از لهستان (که برای کشتی گیران 97 کیلو حکم انتخابی تیم ملی را داشت) که برگشتیم، تمرینات خوبی را پشت سر گذاشتیم. من همه تمرینات را انجام دادم و چیزی کم نگذاشتم.
وی در مورد اینکه آیا «بیش تمرینی» منجر به شکست او در المپیک شده؟، گفت: من احساس می‌کنم بیش تمرینی بود، دیدید که بعد از المپیک مصاحبه‌ای نکردم که باختم را گردن کسی بیندازم یا توجیه کنم. به هرحال من کشتی را باختم ولی همانطور که دیدید نه من، بدن بقیه بچه‌ها هم چندان شادابی نداشت. اتفاق خاصی هم نیفتاده بود. نمی‌دانم واقعا چه شد، برای من مثل یک کابوس بود. 6 دقیقه مبارزه که تمام شد، دیدم دست حریفم را داور بالا برده، همه آرزوهایی که داشتم، همه آن فکرها، همه‌اش از بین رفت. دوست داشتم آنجا طلا بگیرم، فقط به طلا فکر می‌کردم. آرزو داشتم با رشید سعدالله اف کشتی بگیرم، به بردن او فکر می‌کردم. امیدوارم در این مدت شرایطی ایجاد شود که مقابل او کشتی بگیرم.
*دکتر گفت باید کشتی را کنار بگذارم، بدنم دیگر بدنی که می‌خواستم نشد
وی که پیش از شیوع کرونا از نظر آمادگی روحی -روانی و جسمی در بهترین وضعیت ممکن به سر می‌برد، در پاسخ به این سوال که آیا تعویق المپیک به ضررش شد؟، تاکید کرد: صددرصد اینطور بود. المپیک به موقع برگزار می‌شد آن زمان آسیب دیدگی هم نداشتم. به خاطر این مصدومیت دیسک گردن، دو سه ماه خانه نشین شدم. دقیقا از همان زمانی که اردوهای گزینشی شروع شده بود و می‌خواستیم به قزاقستان برویم که کرونا آمد. تازه خانه کشتی شهید ابراهیم هادی افتتاح شده بود. این آسیب دیدگی را قبلا هم داشتم اما به مرور بیشتر و بیشتر شد. خیلی اذیتم کرد. وقتی MRI گرفتم گفتند باید عمل کنی و کشتی را بگذاری کنار؛ اما من به کارم ادامه دادم. کشتی ورزش سختی هست، از 10 کشتی گیر MRI بگیری 9 نفر مشکل گردن دارند. من در آن مدت اصلا نمی‌توانستم تمرین کنم ولی به کسی هم نگفتم و فقط خانواده‌ام می‌دانستند. وقتی شرایط تمرین کردن پیدا کردم و از استراحت مطلق درآمدم، برای اینکه زودتر به آمادگی برسم، خیلی زیاد تمرین کردم ولی متاسفانه بعد از ایتالیا، دیگر آن بدنی که انتظار داشتم، نشد. در لیگ آنطور که باید و شاید نتوانستم کشتی بگیرم، هرچند بردم ولی خودم راضی نبودم انتخابی را هم دیدید که چه شد.
*در لهستان دوست داشتم هر دقیقه اسمم را برای کشتی گرفتن بخوانند
وی درخصوص اینکه به نظر می‌رسید سرمربی تیم ملی در وزن 97 کیلو دوست دارد محمدحسین محمدیان در المپیک کشتی بگیرد، اظهار داشت: غلامرضا محمدی حامی من بود، گفتم که نمی‌خواهم باختم را گرفتم کسی بیندازم اما بعد از آن استراحت مطلق، طی 4-5 ماه اردو بهتر شدم و به گزینشی رفتیم. سهمیه را که گرفتم انتخابی تیم ملی را در لهستان داشتیم و من احساس می‌کنم پیک آمادگی ما در این تورنمنت بود. در لهستان دوست داشتم هر دقیقه اسمم را بخوانند و بروم کشتی بگیرم. با جان و دل گرم می‌کردم که مبارزه کنم. البته به خاطر اینکه در برای تعدادی از کشتی گیران، تورنمنت لهستان جنبه انتخابی تیم ملی داشت، استرس این مسابقات برای ما خیلی بالا بود. در وزن ما، سه نفر بودیم. اما من به لحاظ روحی و بدنی آنقدر آماده بودم، 4 تا کشتی گرفتم، علی شعبانی و علیرضا کریمی را بردم و ملی‌پوش شدم.
*دبیر 10 بار به اتاقم آمد و پرسید به پدرم زنگ زده‌ام یا نه
محمدیان در خصوص اینکه بعد از شکست در المپیک بر او چه گذشت، عنوان کرد: در المپیک روز من نبود، بعدش واقعا خیلی سخت بود. غلامرضا محمدی فقط می‌گفت: «وای محمدحسین چی کار کردی» خیلی ناراحت بود، کاش مدال گرفته بودم، انگار دنیایم به پایان رسیده بود، این همه سال زحمت کشیده بودم که به این المپیک برسم و بعد دست حریف را بالا برده بودند. وقتی به اودیکادزه باختم، همه لباس‌هایم را جمع کردم، می‌دانستم که دیگر حذف شده‌ام چون او باید با سعدالله اف کشتی می‌گرفت و هرگز بِبرِ او نبود. دیگر کاری نداشتم. خیلی سخت بود. ظهر برگشتم به اتاقم و تا فردا شب فقط در رختخواب بودم. فقط می‌خوابیدم. علیرضا دبیر چند بار به اتاقم آمد و دلداری داد، گفت «همه چیز که مدال نیست، حالا پیش آمده، باید خودت را جمع کنی. به فکر پدرت باش و با او صحبت کن.» شاید 10 بار به اتاقم آمد و پرسید به بابا زنگ زدی؟ گفتم حالا زنگ می‌زنم. اما باید چه می‌گفتم؟ او منتظر بود مدال بگیرم. آخرش هم زنگ زدم، صحبت کردم با او خیلی برایم سخت بود. پدرم هم دلداری داد.
*گفتم خدایا کمکم کن 2 ماه بخوابم و این روزها تمام شود
دارنده مدال برنز کشتی آزاد جهان ادامه داد: امیرحسین زارع هم اتاق من بود، خیلی با من صحبت می‌کرد، روزی که من باختم، امیرحسین کشتی سوم -پنجمی‌اش بود. او دائم با من صحبت می‌کرد، وسیله می‌آورد، من فقط می‌خوابیدم. 8 شب خوابیدم فردا یک ظهر بیدار شدم. روح و روانم خسته بود. نمی‌دانستم چه کار باید بکنم. گفتم خدایا کاری کن این روزها را بگذرانم و تمام شود.گفتم خدایا این بار سنگینی که روی دوش من است را از دوشم بردار که آرام شوم. خدایا کمکم کن یکی دو ماه بخوابم تا فقط این روزها بگذرد و آن چند روز تمام شد و به ایران برگشتیم. پیش خودم گفتم اگر می خواهم کشتی بگیرم، نباید زیاد از تمرین فاصله بگیرم که شرایطم برای بازگشت سخت می‌شود. یکی دو روز استراحت کردم و بعد دوباره تمرینم شروع شد. والیبال، فوتبال، مرور فن، اگر استراحت طولانی می‌کردم، دیگر برگشتن سخت می‌شد.
*درمورد حضور در جهانی اسلو باید نیمه خالی لیوان را هم می‌دیدیم
محمدیان در مورد اینکه پیش از شکست در المپیک، محرومت 4 ساله را پشت سر گذاشته بود که به مراتب سخت تر از هر اتفاق دیگری بود، به تسنیم گفت: علیرضا دبیر هم این را گفت. بعد از دو سه هفته، به اردوی تیم ملی دعوت شدم و دو اردوی جهانی را بودم.
کشتی‌گیر تیم فولادین ذوب آمل در لیگ، در پاسخ به این سوال که دوست نداشت به جهانی برود تا شاید ناکامی در المپیک را در نروژ جبران کند؟، تاکید کرد: نه، خودم نمی‌خواستم و درخواستی هم ندادم که کشتی بگیرم. احساس می‌کنم شرایطش نبود که بروم. به هرحال باید نیمه خالی لیوان را هم می دیدم، مثلا اگر انتخابی می‌دادم و برای جهانی انتخاب می‌شدم و خدای ناکرده می‌باختم، دیگر خیلی سخت می شد با دو باخت در این فاصله کنار آمد. نباید احساسی تصمیم می‌گرفتم. درخواست انتخابی ندادم.
*با مدال گلیج کلاس کار 97 کیلوی ایران بالا رفت؛ باخت ثانیه آخری خیلی درد دارد
فرزند عسکری محمدیان دارنده 3 مدال نقره المپیک و جهان با اشاره به اینکه با لیگ استارت زده و می‌خواهد در مسابقات ارتش‌های جهان روی تشک برود، به تسنیم گفت: یکی دو اردوی تیم ارتش را بودم. علیرضا دبیر گفت بیا، برایت میدان خوبی است. در شرایط آمادگی نسبی خوبی هستم، اینجوری نیست که زمان ببرد به پیک آمادگی برسم. این میزان آمادگی برای لیگ و ارتش‌های جهان خوب است. خوب شد در لیگ هم کشتی گرفتم، خودم دوست داشتم قبل از ارتش‌ها در لیگ محک بخورم.
وی در مورد کسب مدال برنز جهان از سوی مجتبی گلیج تاکید کرد: خیلی از این بابت خوشحال شدم، به او تبریک گفتم. قبل ازاینکه به جهانی بروند هم گفتم که مدال مجتبی حتمی است. چون اگر قرعه طوری باشد که یک طرف اسنایدر باشد و یک طرف سعدالله‌اف، او باید مدالش را می گرفت. وقتی به اسنایدر باخت خیلی ناراحت شدم. منم خودم با جک وارنر به همین شکل در ثانیه‌های آخر باخته بودم. اینجور باخت‌ها خیلی درد دارد، تا ماه‌ها و سال‌ها در ذهنت می‌ماند. من هم از این آمریکایی جلو بودم 5 ثانیه آخر آمد پشتم و خاک کرد. کشتی فینال را با سومی عوض کرد، باز هم خداراشکر که مدالش را گرفت. در این وزن چه من مدال بگیرم و چه علی شعبانی یا مجتبی گلیج، کلاس کار 97 کیلوی ایران بالا می‌رود و ما باید از این موفقیت خوشحال باشیم. این باعث می‌شود بقیه بیشتر زحمت بکشند چون الان گلیج عنوان دار 97 کیلوست و ما قطعا باید بیشتر از قبل تلاش کنیم.
*علیرضا کریمی پتانسیل خاص خودش را دارد، کشتی گیر باصلابتی است
محمدیان در مورد اینکه علیرضا کریمی از حضور در انتخابی جهانی کناره گیری کرد، اظهار داشت: او در لهستان شرایطش خوب بود ولی بعد از لهستان چند وقتی از کشتی دور شد، اما در فضای مجازی دیدم که با تیم سهند ارس قرارداد بسته و تمرین می‌کند. او در وزن 97 کیلو پتانسیل خاص خودش را دارد، البته وزنش نسبت به بقیه 97 کیلوها کمتر است ولی کشتی گیر باصلابتی هست و در این شکی نیست، سه عنوان جهانی دارد و واقعا در 97 کیلو حریف قابل احترامی است.
*در المپیک شرمنده همه کسانی که قوت قلبم بودند، شدم
عضو تیم ملی کشتی آزاد در المپیک 2020 توکیو در خاتمه گفت: از همه کسانی که در آن 4 سالی که آن اتفاق برایم افتاد تا امروز همیشه حامی‌ام بودند، متشکرم. مربیان عزیزم، پدرومادرم، دوستانم و همه کسانی که کمکم کردند و قوت قلبم بودند. در المپیک شرمنده همه آنها شدم، به هرحال دوست داشتم با مدالی خوش رنگ محبت‌های شان را جبران کنم، خصوصا مردم شهرم را؛ ساری خیلی وقت بود صاحب مدال نشده و این قول را می‌دهم در مسابقات پیش رو، جهانی و بازی‌های آسیای و المپیک بتوانم افتخارآفرینی کنم.
