حالا که تب سریال موفق نتفلیکس جهان را گرفته، شاید ریشه‌یابی داستان و دلایل احتمالی پربیننده شدن آن خالی از لطف نباشد. چوی یونگ-سو، شهروند ۳۵ ساله کره‌ای یکی از ۳۰ کارگری است که فقط می‌تواند پس از نیم‌شب از اتاق هتل خود در منطقه‌های اشرافی‌نشین در سئول، پایتخت کره جنوبی بیرون بیاید و گشتی پیرامون هتل بزند. او که محل زندگی‌اش را "کمی بزرگ‌تر از یک تابوت" توصیف می‌کند، می‌توانست در دنیایی خیالی یکی از شرکت‌کنندگان در رقابت "بازی مرکب" باشد.
کره جنوبی کشوری است که در آن می‌توان به راحتی آب خوردن وام گرفت و بعد در انبوه قسط‌ها غرق شد. چوی هم یکی از هزاران و میلیون‌های شهروندی است که قرض و وام گرفته و حالا در بازپس دادن آن درمانده‌اند. او که برای به دست آوردن پول قسط‌هایش راننده پیک است، می‌گوید: "احساس می‌کنم دیگران من را به چشم یک بازنده و شکست‌خورده می‌بینند. به همین خاطر، فقط شب‌ها دیروقت جرات می‌کنم از اتاقم بیرون بزنم، سیگار بکشم و گربه‌های ولگرد را تماشا کنم."
"بازی مرکب" که به خانه‌های صدها میلیون و میلیاردها بیننده در سراسر جهان نفوذ کرده، روایتی است از فرآیند فروپاشی کاپیتالیسم در کره جنوبی. بدهی‌های خانگی در این کشور در سال‌های اخیر به شکلی چشمگیر افزایش یافته و به سطح باورنکردنی بیش از ۱۰۰ درصد درآمد ناخالص داخلی رسیده است؛ رقمی که در هیچ کشور دیگر در آسیا دیده نمی‌شود. این ماجرا را بگذارید کنار کاهش درآمد و افزایش خیره‌کننده بیکاری جوانان تا دریابید اقتصاد کره با چه هیولایی دست به گریبان است.
بر اساس آنچه در "بازی مرکب" به تصویر درآمده، یک بخت نامراد یا افزایش ناگهانی قیمت‌ها و سرمایه‌گذاری نامناسب می‌تواند یک نفر یا یک خانواده را به جایی برساند که فقط برای گذران زندگی و زنده ماندن به وام‌گیرندگان و قسط‌دهندگان حرفه‌ای تبدیل شوند. حالا محبوب شدن این سریال تازه نتفلیکس نشان می‌دهد موضوع بدهکار شدن داستانی جهانشمول است و به گفته کارشناسان، بسیاری از مردم جهان از آن رو به "بازی مرکب" روی خوش نشان داده‌اند که خودشان در این شرایط قرار گرفته‌اند.
افزایش پنج درصدی میزان بدهی‌ها نسبت به درآمد ناخالص داخلی در کره جنوبی به این معنی است که اگر شما تمام درآمدهایتان را در یک سال پس‌انداز کنید، در پایان سال باز هم نمی‌توانید تمام بدهی‌هایتان را صاف کنید و همچنان بدهکار می‌مانید. به دلیل بحرانی شدن اوضاع بدهی‌ها، بانک‌های کره جنوبی در چند ماه اخیر گرفتن وام را محدود کرده‌اند تا این‌گونه به بدهکاران فرصت نفس کشیدن بدهند اما آیا در زمان همه‌گیری کرونا می‌تواند به بهتر شدن شرایط زندگی و اقتصادی مردم امیدوار بود؟
چوی فقط دو سال پیش مهندس IT در منطقه پانگ‌یو بود که آن را هم‌ارز منطقه سیلیکون ولی آمریکا می‌دانند. او و همسرش پس از مدت‌های رایزنی و بحث و بررسی، تصمیم گرفتند در شهر محل زندگی‌شان اینچئون یک کافه باز کنند. آنها آرزوی میلیونر شدن نداشتند بلکه می‌خواستند وقتی بیشتر برای خودشان داشته باشند اما پس از یک شروع امیدوارکننده، ناگهان کرونا از راه رسید و کسب و کار خیلی‌ها از جمله چوی و همسرش را بسان بسیاری دیگر از مردم و کافه‌ها نابود کرد.
آنها چهار ماه اجاره کافه را ندادند و بعد برای گرفتن وام سراغ بانک رفتند. هر چند با دیدن نرخ سود چهار درصدی برق از سرشان پرید. وام گرفتن از چهار بانک بزرگ کره هم چاره کار نبود و رفته‌رفته میزان سود وام‌ها از ۱۷ درصد فراتر رفت. این دو که خانه‌شان را به عنوان ضمانت گرو بانک گذاشته بودند، دیگر نتوانستند کنار هم زندگی کنند. همسر چوی یک کار تمام‌وقت در رستورانی آن سوی کره پیدا کرد و زن و مرد ناچار شدند دو فرزندشان را پیش والدین خودشان بگذارند.
"بازی مرکب" شاید یک سریال سرگرم‌کننده برای بسیاری از مردم جهان و حتی خود شهروندان کره جنوبی باشد اما اگر از قربانیان وام‌های بانکی و بدهی‌های بی‌پایان بپرسید، این هم داستانی خیالی است که چندان به کار سر و سامان دادن به زندگی آنها نمی‌آید.
