این بیماری در آفریقا، هند، خاورمیانه و ایران مشاهده شده و به آن طاعون بزی هم گفته می‌شود. این بیماری قابل سرایت از دام اهلی به حیوانات وحشی نیز است و در مکان‌هایی که دام اهلی در تماس با حیوانات وحشی است یا از آبشخورهای مشترک استفاده می‌کند قابل مشاهده است.
عامل بیماری "موربیلی" ویروسی از خانواده پارامیکسوویریده است. بیماری PPR جز فهرست بیماری‌های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) است و کشورها موظفند که در صورت وقوع بیماری را به این سازمان گزارش کنند.
علائم طاعون نشخوارکنندگان در دام‌ها
این بیماری با شروع ناگهانی تب، ریزش ترشحات از چشم و بینی، زخم دهان، تنگی نفس، اسهال بد بو و سرفه بروز می‌کند و دام مبتلا به شدت لاغر شده و در نهایت تلف می‌شود. ترشحات چشم، بینی، آب دهان و مدفوع حاوی مقادیر زیادی از ویروس این بیماری است و شیر حیوان نیز حاوی ویروس است، اما موربیلی ویروس به مدت طولانی نمی‌تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بماند.مؤثرترین روش برای کنترل طاعون نشخوارکنندگان چیست؟
همه گیری PPR با کنترل جابه‌جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل است، مؤثرترین روش برای کنترل این بیماری، واکسیناسیون است که باید در مناطق اندمیک (بومی گزینی) قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالیانه تکرار شود.طاعون نشخوارکنندگان کوچک برای انسان خطری ندارد، این بیماری قابل انتقال به انسان نیست و صرفاً نشخوارکنندگان کوچک را درگیر می‌کند؛ بنابراین جای نگرانی برای ابتلای انسان به این بیماری وجود ندارد ولی حیوان مبتلا به این بیماری تلف خواهد شد و درمانی برای آن وجود ندارد.
در حال حاضر پیشگیری که شامل واکسیناسیون، ضدعفونی آبشخورهای دام‌ها و تخلیه مراتع کانون‌های آلوده از وجود دام است، بهترین راه مقابله با این نوع بیماری حیوانی است.
طاعون نشخوارکنندگان به شدت واگیردار است
طاعون نشخوارکنندگان کوچک به شدت واگیردار است، اگر از شیوع بیماری در یک منطقه پیشگیری نشود و دام‌ها در آن منطقه تردد داشته باشند، شاهد تلفات گسترده‌ای خواهیم بود.کنترل این بیماری نسبت به سایر بیماری‌ها دشوارتر است؛ به علت جابه‌جایی و گذار حیات وحش در زیستگاه‌ها و تردد آنها، امکان انتقال و شیوع این بیماری در مناطق مختلف وجود دارد.
