وقتی سرپایی
همه رفیقن
وقتی میدویی
همه همپاتن
وقتی داری
همه خاطرخواتن
امان ار موقعی که بشینی و ندویی و نداشته باشی
وقتی که صدات درمیاد
همه گوشن
وقتی بالایی
همه یارن
اما، امان از اون موقعی که
نخندی و صدات درنیاد و بیفتی پایین...
این صدای رضا رویگری عزیز بود.
راستی یه سوال؟
الان میدونیم خانم ژاله علو، توران مهرزاد، فریماه فرجامی و فرامرز صدیقی و فردوس کاویانی عزیز و خیلی‌های دیگه، کجا هستند؟
حالشون خوبه؟
مشکل دارن یا نه؟
این وضع، ته خط همه‌مونه
حالا یکی از اول فمر این روزها رو کرده، یکی نه
یکی به زبون میاره، یکی نه
خدا برای هیچکس این روزهای بد رو نیاره
خیلی روزهای بد و تلخیه
تاهستی، هستی
وقتی نیستی، نیستی
یه روز تو بورسی
یه روز ته بورس
تا بوده همین بوده
روح آقا مهدی فتحی، استادم شاد، میشه گفت بهترین بازیگر تئاتر خاورمیانه بود، حالا سینما و تلویزیون بماند، وقتی از دار دنیا رفت، تو زندگی هزاران گره باز نشده داشت و خیلی‌های دیگه به همین وضع دچار بودند.
هنرمند جماعت، آدم‌ها رو میخندونه، میگریونه ولی از پا که بیفته کسی سراغشم نمیگیره، خودش باید به حال خودش بخنده و گریه کنه!
عجب رسمیه، رسم زمونه
میرن آدما
از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه...
از کسی آبی گرم نخواهد شد.
توقعی هم نباید داشت
هنرمند برای دلش کار میکنه
انتخاب کرده که در خدمت مردم باشه
هنرمند فقط از رنج کارش لذت میبره
پس
بیایم خودمون هوای همدیگه رو داشته باشیم.
