شهاب حسینی به عنوان ستاره سینما که سال‌ها پیش سابقه خوبی در اجرا داشت، با عملکرد خود در «همرفیق» بسیاری از مخاطبان را ناامید کرد، ولی برعکس پژمان جمشیدی که در جایگاه یک بازیگر کمدی توقع زیادی را ایجاد نکرده بود، در «پیش‌گو» حضور موفقی داشته است. در ادامه مطلب درباره مقایسه این دو برنامه و عملکرد مجریان آن‌ها می‌خوانید.
گفت‌وگوی جذاب پژمان با مهمانان
شهاب حسینی در یکی از قسمت‌های «همرفیق» اعلام کرد که پیش از آغاز برنامه، پلاتویی ندارد، انتخاب نکرده است که چه بگوید و برنامه و طرح مشخصی برای اجرای آن ندارد. هرچند که او از این مسئله به عنوان یک امتیاز برای «همرفیق» یاد کرد، اما نتیجه خوبی نداشت. در بسیاری از لحظات برنامه مشخص بود که شهاب حسینی حرف خاصی برای گفتن ندارد، شوخی یا خاطره‌اش به اندازه‌ای که خودش می‌خندید، برای مخاطب جالب و بامزه نبود و در واقع نداشتن طراحی ازپیش‌تعیین‌شده برای اجرای برنامه، کاملا مشخص بود. برخلاف شهاب حسینی، پژمان جمشیدی دقیقا می‌داند که قرار است چه بکند.
او ارتباط گرم و صمیمانه‌ای با مهمان برقرار می‌کند، از روحیه شوخ‌طبعی خود به خوبی استفاده می‌کند و شوخی‌های حساب‌شده و بامزه‌ای دارد، بنابراین گفت‌وگو مسیر درست خودش را طی می‌کند و مخاطب نیز به خوبی با پژمان جمشیدی و مهمان همراه می‌شود. با این حال اجرای جمشیدی بی‌نقص نیست. هنگامی که پلاتو می‌گوید سعی می‌کند در جلد یک مجری جدی با اجرای رسمی فرو برود، اما در این لحظات، برخلاف زمانی که با مهمان گفت‌وگو می‌کند، اجرای راحت و مسلطی ندارد.
چالش دعوت به گذشته و آینده
هدف از برنامه «پیش‌گو» صحبت درباره گذشته و آینده خیالی مهمان است. پژمان جمشیدی در بخش گذشته برنامه از او درباره دوران کودکی و خاطراتش سوالاتی را می‌پرسد. او با طرح چنین سوالاتی از مهمان که دوست داشته در زمان وقوع کدام اتفاق تاریخی در آن جا حضور داشته باشد، یا اگر قرار بود با پنج شخصیت تاریخی ملاقات می‌کرد آن‌ها چه کسانی بودند، مهمان را به چالش جالبی دعوت می‌کند و هرکدام از مهمانان بنا بر علاقه شخصی‌شان به چهره‌های تاریخی، هنری یا سیاسی، نام افراد خاصی را می‌گویند.
در بخش آینده هم اتفاقات 10 سال آینده زندگی مهمان که توسط اتاق فکر برنامه با توجه به شخصیت او طراحی شده، مشخص می‌شود. ایده جدید و جالب «پیش‌گو» باعث شده حرفهای جدیدی از زبان چهره‌ها مطرح شود. هدف برنامه «همرفیق»، صحبت درباره رفاقت و دوستی بود، اما بخشی از برنامه به گفت‌وگو درباره موضوعات مختلف در زندگی حرفهای و شخصی مهمان می‌گذشت و سوالات جذابی از مهمانان پرسیده نمی‌شد، بنابراین حرفهای جدیدی در برنامه مطرح نمی‌شد و «همرفیق» هم شبیه دیگر برنامه‌های گفت‌وگومحوری که تا به حال دیده‌ایم به نظر می‌رسید. با این حال، از آن جایی که گاهی چهره‌ها مسائل حاشیه‌ای را مطرح و درباره موضوعات متنوع صحبت می‌کردند، بازتاب «همرفیق» در فضای مجازی نسبت به «پیش‌گو» بیشتر بود.
میزبانی از گروههای موسیقی
یکی دیگر از امتیازهای «پیش‌گو» نسبت به «همرفیق» و نمونه‌های مشابه، حضور گروههای موسیقی مختلف در این برنامه است. تا به حال 12 قسمت از «پیش‌گو» منتشر شده و گروههای «دال»، «دارکوب»، «سیریا»، «داماهی» و خوانندگان مختلف در هر قسمت قطعاتی را اجرا کرده‌اند. فارغ از کیفیت اجراها، اجرای موسیقی‌های متنوع در برنامه به خودی خود اتفاق خوبی است که باعث می‌شود مخاطبان، قطعات مختلفی را بشنوند و موسیقی در «پیش‌گو» به تکرار نیفتد. حضور گروه «بمرانی» در «همرفیق» جزو ویژگی‌های مثبت برنامه بود و سبک موسیقی آنان با برنامه تناسب داشت، اما قطعات ثابت و تکراری که این گروه در بخش‌های مختلف اجرا می‌کردند، پس از مدتی جذابیت خود را از دست داد، به تکرار افتاد و به نظر می‌رسید در قسمت‌هایی از برنامه، استفاده خوبی از حضور آنان در «همرفیق» نمی‌شود.
دعوت از ستاره‌ها
برگ برنده اصلی برنامه‌های گفت‌وگومحور، چهره‌هایی هستند که به عنوان مهمان در آن حضور پیدا می‌کنند. «پیش‌گو» و «همرفیق» هردو تلاش کرده‌اند با دعوت از بازیگران سینما و ستاره‌ها توجه مخاطبان را جلب کنند. نوید محمدزاده، فاطمه معتمد آریا، جواد عزتی، علیرضا عصار، سارا بهرامی و هومن سیدی از چهره‌های محبوبی هستند که مهمان «همرفیق» بوده‌اند. «پیش‌گو» نیز با دعوت از چهره‌هایی مانند امیر آقایی، باران کوثری، سردار آزمون و آزاده صمدی میزبان افرادی بوده که کمتر آن‌ها را در برنامه‌های مختلف دیده‌ایم. برای قضاوت بهتر درباره عیار مهمانان دو برنامه و مقایسه آنان باید تا پایان «پیش‌گو» صبر کرد.
